Direnişe destek

Bir Avrupa kenti. Büyük bir havalimanı. Türkiye’ye uçuşum aksam 7’de. Sabah telefonuma bir mesaj geliyor.

“Bugün havalimanı çalışanlarının yapacağı iş yavaşlatma eylemi nedeniyle uçuşunuzdan en az 5 saat önce havalimanında olun.”

Orada tek x-ray kontrolü var. Binaya ilk giriş serbest, ikinci geçiş kontrollü.

Sıraya giriyoruz. Daha 5 saat var uçuşa. 1 saat geçiyor aynı yerdeyiz. 2 saat geçiyor, ilk dönemeci döndük. Ama kuyruğun uzunluğu ve akış zamanını hesaplıyorum. 10 saatten önce geçmemiz mümkün değil. Binlerce kişi aynı durumda. Bizim kuyruktaki hemşehrilerimiz rahat, “Uçak bizi bekler.” Uçuş saati geçmiş. Biz x-rayın önündeyiz. Soyunup, dökünüp valizleri banta koyuyoruz. Ekrana bakan görevli işinin başında ama tavana bakıyor. Bandın başındaki görevli yolcularla şakalaşıyor, çocuklara şeker veriyor. Hemen herkesin uçağı kaçmış ama çıt yok. İşçilere bağıran, çağıran yok. Sessizce bekleyerek ve gülümseyerek isçilerin direnişine destek oluyorlar.

Burayı geçsek daha pasaport çıkışı var. Polisler de iş yavaşlatmış. Polis gülümseyerek pasaportumuzu alıyor. Eviriyor çeviriyor, yan masadaki arkadaşıyla konuşuyor. Kalkıyor, oturuyor. Sonra tekrar arkadaşına bakıyor. Adam başı yirmi dakika. Sayıyorum, önümde 9 kişi. En iyi ihtimalle bu hızla 3 saat. İsimlerimiz çoktan “Bu sizin için yapılan son çağrı” diye tekrarlanıyor.  9 saat sonra uçak kapısına varıyoruz, ama uçak gitmiş. Kimsede ses yok. Kızma yok. Bağırma yok. Genel düşünce, “Emekçiler haklı. Şımarıklık yapmayalım. İşçilerin, polislerin direnişini destekliyoruz.”

Daha 1 yıl önce Stockholm meydanında toplanan işçileri yararak en öne geçip “enternasyonal marşı” söyleyen resmi kıyafetli İsveç polisi gibi haklarını arıyorlar. Emir kulu değil, adaletin bekçisi polisler. Gülümseşiyoruz.

İnsanlar rahat, geç de olsa nasıl olsa gidecekler. Direnişe vermiş oldukları desteğin mutluluğu ile 14 saat sonra gelen yeni uçağa biniyorlar.

Biliyorlar ki işçi kazanırsa herkes kazanacak, herkesin güzel yaşadığı bir dünyada yasamak güzelleşecek.