Akyurt’ta işçiler düşük ücretler karşısında mücadele arayışında: Bu ücretlerle yaşanmıyor

Ulaş Dönmez
yudonmez@gmail.com

Ankara — Akyurt sanayi bölgesinde çalışan işçilerin geçim sıkıntısı ve çalışma koşullarına dair kaygıları gün geçtikçe artıyor. Akyurt sanayi havzasındaki işçiler düşük ücret, sendikasız iş yeri ve geleceğe dair umutsuzluklara karşı mücadele arayışında olduklarını anlatıyor.

İşçi duraklarında görüştüğümüz genç tekstil işçileri yaşadıkları sorunlara karşı çözüm arayışında. ”Kısa vadede bir şeyler yapmak lazım” diyen işçiler, ilk elden sendikalı olmak gerektiğini ifade ederken, nasıl başlanacağını ve ne yapmaları gerektiğini bilmediklerini anlatıyor. Yaşı daha büyük bir metal işçisi ise değişim için birlik olunması gerektiğini vurgulasa da, “Ne yapabiliriz bilmiyoruz, greve çıkan, Başpınar işçisi en iyisini yapmış. Fakat buralarda artık biz yapamayız.” diyerek çekincelerini dile getiriyor.

"Başka bir sendika lazım"

Tekstil işçilerinin büyük çoğunluğu, herhangi bir sendikaya üye olmadıklarını belirtiyor. Sendikaya üye olmanın işten çıkarılma riskini beraberinde getirdiği söyleyen işçiler, “Daha öncesinde sendikadan gelenler oldu kapımıza, bize de seslendiler ama gelen sendika uzun süredir çalışan işçilerin güvenini bir kere kaybetmiş. Bu yüzden işçiler arasında istenmiyor. Başka bir sendika lazım” diyor.

"İşsiz kalırsak ne yaparız?"

İşçiler fabrikalarda sendika konusu açıldığında tedirginlik oluştuğunu, işçilerin çoğunun bu konuda açık açık konuşmadığını söylüyorlar. Bu nedenle çoğu işçi, çalışma koşullarını iyileştirmek için örgütlenmek istese de işini kaybetme korkusunun ağır bastığını söylüyor: “Şartlarımız ağır, maaşlarımız düşük ama en azından bir işimiz var. Sendikaya girersek belki daha iyi haklar alırız ama işsiz kalınca ne yapacağız?​”

"Asgari ücret hiçbir şeye yetmiyor"

Gel-Al Çorap Fabrikasında çalışan iki kadın işçi ise, iş yerindeki ağır koşullardan ve düşük ücretler nedeniyle uzun vadeli bir çalışma hayatı planlayamadıklarını belirterek farklı sektörlere yönelmeyi düşündüklerini dile getiriyor.

Bir metal işçisi de düşük ücretlerden dert yakınarak şöyle konuşuyor: “Ben bekarım, zar zor geçiniyorum. Ama çocuklu aileler nasıl geçiniyor bilmiyorum. Bu ücretlerle yaşanmıyor.” Uno Fabrikasında çalışan genç bir işçi ise, “Bölgenin en düşük ücretlerinden birini alıyoruz. Çalışarak ev, araba almak zaten imkansız hale geldi. Evlenmek bile lüks oldu. Eskiden ücretler belki yetiyordu ama bugün asgari ücret hiçbir şeye yetmiyor” diyor.