Almanya'da biz

Korhan YURTSEVER

“Burada bin aldın mı, otuz bine elinden kapmaya hazır bir’ alay adam var memlekette” demişti, karısıyla 2 çocuğunu Almanya’ya getirirken Cafer. Amaç hepsi için aynıydı. Para. Biliyordu hepsi de para demek ekmek demek, para demek gelecek demek, rahat-huzur içinde yaşamak demek. Evlatlarının istikbali aydınlık olacak demek. Varsın soğuk olsun, yağmurlu, karanlık ve de insafsız olsun Alamanya. Varsın 2. sınıf insan muamelesi görsünler. Varsın “Kara Kafa” olsun adları ama yeter ki kurtulsunlar yoksulluktan. Kurtuldular mı? Hemen hemen hepsi kurtuldu yoksulluktan ya, bedel ödemek zorundaydılar. Kimi elden koldan oldu, kiminin psikolojisi, sağlığı bozuldu. Dostluğa, özveriye, örf adet ve töreye hasret kaldılar. Almanca zor geldi ilk kuşağa, kendi kozalarını ördüler, dışa kapalı sürdü yaşamları.

İkinci kuşak, Almanca ile birlikte doğal koşullara ve çevreye uyum sağlamayı da öğrenmeye başladı. Ama dış dünyayı tanımak pek kolay olmuyordu. Dış dünya da pek hazır değildi sanki ilk iki kuşağa sarılmaya. Yabancı işçi, misafir işçiydi ilk iki kuşak. İşleri bitince çekip gideceklerdi ülkelerine. Oysa Türkler açısından biraz farklıydı olay. Sayıları 3 milyona yaklaşan bu yabancı işçiler, çoktandır alışmaya başlamışlardı Almanya’ya. Artık mezarları, ibadethaneleri olmuştu ve ülkelerine dönmeyi kafadan silmeye başlamışlardı. Değişen pek çok şey vardı ama kültürel yaşamlarının değişmesi için Türkiye’den gelen sanatçılara ihtiyaç vardı. Ben de “Kara Kafa” filmiyle o ilklerden biri oldum. Berlin, Köln, Duisburg ve Düsseldorf’ta çektiği “Kara Kafa” isimli filminin çekiminde onlarca Alamancı filmin konuk oyuncusu oldu. Sonraki yıllarda Tevfik Başer, Şerif Gören, Sinan Çetin gibi usta yönetmenler de Almanya’da filmler çektiler.

Üçüncü kuşak ile pek çok şey değişmeye başladı Almanya’da. Onların da kasaplık hayvan üreten çiftlikleri, işlenmiş et üreten fabrikaları, büyük marketleri ve sanayi ürünleri üreten ufak fabrikaları olmaya başladı. Evleri, lüks arabaları, bankada ciddi birikimleri, Almanlardan gelin ve damatları olmaya başladı.

Berlin’de artık kullanılmayan bir metro istasyonu Yeşilçamlı Oyuncu Atalay Özçakır tarafından kiralanıp “Türk Pazarı” haline getirildi. Ünlü Türkücü Neşet Ertaş bu pazarda müzik aletleri ve video filmler satan bir dükkan açmış ve cumartesi günleri Türk Pazarı’ndaki salonda konserler vermeye başlamıştı. Atalay Özçakır, Berlin’de TD 1 isimli Türkçe yayın yapan bir televizyon kanalı kurdu. 

Özellikle Türkiye’deki 1980 askeri darbesinden sonra Almanya’yı yaşam alanı olarak seçen pek çok sanatçı, meslekleri ile birlikte kültürel birikimlerini de getirmiş ve paylaşmaya başlamıştı Almanya’dakilerle. Sinemalarda Türk filmleri kapalı gişe gösteriliyor. Sahnelerde tiyatro oyunlarının biletleri haftalar önce bitiyor. Türkiye’den gelen ses sanatçılarının konserlerinde salonlar hıncahınç doluyor. Türk ressamlarının sergilerinde tablolar inanılmaz fiyatlara müşteri buluyordu. Berlin ve Münih’teki sinema okulunun talebeleri arasında Türk gençleri de vardı artık. İleriki yıllarda bu gençlerin Alman sinemasına yön veren filmler yaptıklarına şahit olacağız.

Türkiye’den gelen sanatçıların siyasal, sosyal ve kültürel katkılarını yadsımak mümkün mü? Açılan yolda yürüyen Almanya doğumlu gençler sadece Türklere değil, Almanya’da yaşamakta olan tüm insanlara sanat ışığını sunmaya devam ediyorlar…