Yetersiz hissettiriliyor, mobbing yapılıyor

MESEM Öğrencisi I.Ç'nin mektubu

MESEM 2.sınıf öğrencisiyim. Meslek lisesinde grafik tasarım ve fotoğraf okuyordum, normalde Güzel Sanatlar Lisesine gitmek istiyordum, devlet yurdunun pahalı olmasından kaynaklı gidememiştim. Antidepresan ilaçları kullanıyordum, halsizliğim uyku bozukluğum derslere ilgisizim gibi bir sonuç yaratmıştı. “Sen bu işi beceremezsin” denerek meslek lisesinde sınıfta bırakılmıştım. Sonra MESEM’e geçtim, fotoğrafçılık bölümü yoktu bölümü ben ve birkaç arkadaşım açtırdık okula. Sonra 1 gün MESEM’e 5 gün işe gitmeye başladım.

Çalışmaya başladığım günden beri en çok duyduğum cümle ‘‘çöpleri boşaltmak, bulaşıkları yıkamak, dükkanın temizliğini yapmak da senin işin’’ oldu. Esas yapmam gereken iş ‘fotoğrafçılık’ ise benim işim değilmiş gibi davranılıyor. Yetersiz hissettiriliyor, mobbing yapılıyor. Küçük bir yerde yaşadığım için fotoğrafçı dükkanı sayısı da çok az. Risk analiz belgesi olan dükkan sayısı az olduğu için sayılı iş yerinde çalışmak zorunda kalıyoruz. Bazen ‘kolay iş’ denilip hafife alıyorlar bizi ama bir kamera 2-3 kg ise yazın 7-8 saat boyunca tutuğumuz o kameranın ağırlığı 10 katına çıkıyor. Kolumuz kopsa da durmak öylece durmak zorundayız. Kadın fotoğrafçı veya video grafikeri nadiren görüldüğü için sürekli bu işin bizlere uygun olmadığını söylüyorlar. Ama neyse ki sadece kadınların olduğu etkinliklerde kadın fotoğrafçı talep edilmeye başlandı. Biz kadınların da bu işi yapabiliyor olduğunu göstermiş oluyoruz. 

Aylık aldığım ücret 6 bin 600 TL ve hiçbir şeye yetmiyor.  17 yaşındayım ama pandemi, deprem, ekonomik kriz ne varsa gördüm gibi, daha neler göreceğimi merak ediyorum. Eski zamanlarda yoksulluk açlık olduğu vakit nasıl savaşlar çıkmışsa bugün de benzer şeyler oluyor gibi geliyor bana. Her şey kötüye gidiyor ama umutsuz değilim, bunu değiştirecek gücün gençlerde olduğunu düşünüyorum.

Başta hükümeti değiştirmek olmak üzere biz gençlerin bir araya gelip bu gidişata bir dur demesi gerekiyor. Ses çıkaranı içeri almakla tehdit ediyorlar ama herkesi de tutuklayamazlar. Doğru söyleyenler var demek ki hükümete rahatsızlık verdikleri için içeri alıyorlar. Bir kişinin konuştuğu diğerlerinin korktuğu, geri durduğu, “başımıza iş almayalım” demesi olmaz. Bunun için de en çok ses çıkaranlar genç kadınlar aslında çünkü kaybedecek şeyimiz kalmadı, canımızdan olmak istemiyoruz, umut ışığı bulmak, sesimizi duyurmaya, yaşamaya çalışıyoruz. 

Annem ve babam ben küçük yaştayken ayrılmışlardı. Çocuklarını tek başına büyütmeye, bizlere yetmeye çalışırken iki iş birden yapan bir kadının kızıyım ben. Sabahları gittiği sigortasız işten kazandığı yetmediği için akşamları eve gelip tütün sararak ek kazanç sağlamaya çalışıyordu annem, elinde sinir sıkışmalarının acısını görerek büyüdüm. Birkaç gün sonra 8 Mart. Eyleme hiç gitmedim ama gitmeyi çok istiyorum. Çalıştığım için bu sene de gidemeyeceğim. Ayşenur ve İkbal katledildiği zaman da eylemlere gitmeyi çok istemiştim o zaman da çalıştığım için gidememiştim. Bütün kadınların bir araya geldiği, gücünü gösterdiği bir gün 8 Mart, bu yüzden çok önemli ve bu eylemlerde en önde olmalıymışım gibi hissediyorum.

Kadınların okuduğu bölüm ‘sen şunu yapabilirsin’ deyip geçilmemeli, güzellik okumak elektrik okumaktan daha uygun görünmemeli diye düşünüyorum. Eşit olmak canımız ne istiyorsa o işi yapmak, onun bölümünü okumak istiyoruz. Ücretlerimize zam yapılması şart, insan gibi yaşamak istiyoruz.