Sevgibey’in sahici çocukları

Genç öykücü Cem Kertiş, yazma çabasına yakından tanık olduğum bir yazar. Öykü söz konusu olduğunda, hiçbir şeyden yüksünmüyor, iğneyle kuyu kazar gibi çalışıyor; hepsinden önemlisi, yazının peşinden gidiyor…

İlk yapıtlarda sık rastladığımız çocukluk teması onun öykülerinde de görülüyor. ‘Arap,’ ‘Kollo Tosun’, ‘Sevgibey ve Sarı Çizmeler’ gibi öykülerinde çocuk duyarlılığını işliyor, çocukları sahici halleriyle vermede başarılı.

Cem Kertiş, geleneksel ve modern anlatma biçimlerini birleştiren bir yazar. Biçemindeki içtenlik, anlatımındaki nahiflik, bu özgünlük arayışını ortaya koyuyor. ‘Hayalet Annem’, ‘Uykumu Bıçaklayan Düş’ gibi öyküleri, öykü kahramanlarının kişiliklerindeki şaşırtıcı gelgitleri, patolojik davranışları dışa vuran öyküler. Yazar bu öykülerinde yoğun imgeli bir dil kullanmış…

Yazarın, 2010 yılında yayımlanmış ilk öykü kitabı: ‘Çirkin Çocuklar’ı da okumuştum. Bir yıl sonra yayımlanan ‘Sevgibey’le onu karşılaştırdığımda, bu kadar kısa zamanda aldığı yolun hiç de azımsanacak gibi olmadığını düşündüm. Bazı öykülerinde ‘ve’ ilgecini sık kullanması, kimi öykülemelerinde göze çarpan işlevi olmayan tekrarlar, yazarın gösterdiği yoğun çabanın yanında önemsiz kalıyor.

‘Arap’, yazarın en sevdiğim öyküsü oldu. O öyküdeki çocuk duyarlılığını sevdim; hüzünlü bir öykü. Kuşla çocuk arasında kurulan ilişki, çocuğun kuşa bakışı, kuşu algılayış biçimi, öykünün gerisindeki asıl dünyayı gördüğümüzde bizi derinden sarsıyor. Ama ‘Uykumu Bıçaklayan Düş’ adlı öyküsünde aynı heyecanı duyduğumu söyleyemem. Görüntülerin belirsizliği, soyut, imge-yoğun bir dil, görüntüler arasında bütünsel ve işlevsel bir bağ kurulamaması, öyküyü havada bırakıyor. Ancak, ‘Arap’ güzelliğinde öykü yazan bir yazar, ilerde bu biçemi ve dili geliştirip, öykü dünyasında hak ettiği yere ulaşacaktır diye düşünüyorum. Cem Kertiş de bu çabayı gösteren, günümüz çok sesli öykücülüğüne kendine has sesiyle katılan bir yazar.

Sevgibey, Öykü,
Cem Kertiş
Tekin Yay,Ocak 2011