Nuriye ve Semih ölsün mü isteniyor?
Fotoğraf: Envato
Değerli okurlarım, bu yazıyı 2 Temmuz 2017 Pazar günü öğleden sonra yazıyorum; siz de bu yazıyı 4 Temmuz 2017 Salı günü okuyacaksınız.
Baştan söyleyeyim: Açlık grevindeki akademisyen Nuriye Gülmen ve öğretmen Semih Özakça’nın aylardır sürüp giden ve artık “ölüm kalım saatleri”ne dönüşen açlık grevi dolayısıyla sıkıntılarımı size anlatmak istiyorum, ama iki gencin hayatıyla ilgili bu zor konuyu anlatma işinin altından nasıl kalkacağımı da pek bilemiyorum.
Evet değerli okurlar, Nuriye ve Semih, benim babamın çocuklarıdır, siz bilmezsiniz! Çünkü babam Fazıl Say, bir yandan matematik öğretmenliği yaparken bir yandan da 1940’lı yıllarda İstanbul’da devletin kurduğu ve her tür işletme sorumluluğunu üstlendiği dört yüksek öğrenim yurdunun üst düzey sorumlusuydu. Bu kurumların ikisi kız yurdu, ikisi ise erkek yurduydu. Babam, yurtlarda kalan öğrencilere, yerine göre “Kızım”, ya da “Oğlum” diye hitap ederdi. Evet, ben ondan böyle duydum, böyle öğrendim.
Peki şimdi ben, seksenli yaşların basamaklarını çıkmakta olan bir insan olarak, genç yaşlardaki Nuriye ve Semih için “kızım” ya da “oğlum” demeyeceğim de ne diyeceğim? Onlar bu yurdun genç eğitimcileridir ve hiçbir yasal gerekçe gösterilmeden birdenbire, “Olağanüstü Hal” kapsamında, üstelik bir Kanun Hükmünde Kararname yoluyla görevlerine son verilen binlerce kamu görevlisi arasında bulunan iki gencimizdir. Ne var ki, şimdi kelimenin tam anlamıyla can alıcı bir noktaya gelinmiştir: Nuriye ve Semih, görevlerine dönmek amacıyla başlattıkları açlık grevinde artık hem “bilinç kaybı” hem de “ölüm sınırı”na gelmiş iki genç yurttaşımızdır. Onların çok kritik olan ölüm kalım saatlerinde, üst düzey yetkililerimiz herhalde fütursuz davranacak değildir. Çünkü Nuriye ve Semih, hem birer insandır hem de bizim birer yurttaşımızdır. Önlerinde nice yılları kapsayacak bir yaşam varken, yeryüzünde vicdanı olup da sağlıklı karar verebilen hiç kimse, bu iki genç insanın göz göre göre can vermesine rıza gösteremez.
Olayın derinindeki soru şudur: Böyle bir insanlık dışı rızanın, Türkiye Cumhuriyeti hukukunda yer almayan “idam cezası”nın uygulanmasından ne farkı vardır?
YAZARIN DİĞER YAZILARI
- Veda yazısı 01 Nisan 2019 19:40
- İki konu bir de sav söz 11 Mart 2019 20:05
- Atabaş'ın ardından 04 Mart 2019 19:30
- Ceyhun Atuf Kansu 25 Şubat 2019 23:10
- Fenerbahçe’nin Hâl-i Pür Melâli 19 Şubat 2019 01:19
- Beyin Göçü 12 Şubat 2019 00:33
- ‘Selim Ağbi’yi hatırlarken 05 Şubat 2019 00:00
- İstanbul Müzik Festivali 21 Ocak 2019 23:40
- Fiyatlar yasayla düşer mi? 08 Ocak 2019 00:24
- Ankara’da yeni bir dönem mi? 01 Ocak 2019 00:34
- Erdal Erzincan'la halk müziğimiz üzerine (2) 25 Aralık 2018 00:05
- Erdal Erzincan’la halk müziğimiz üzerine (1) 18 Aralık 2018 02:47
YAZARLAR
A. Cihan Soylu
‘Boş tencere’ iktidarın neresinde?
Şebnem Korur Fincancı
Tehlike nedir?
Sultan Özer
Yeni anayasa tartışmaları, AKP’ye can suyu olur mu?
Hediye Levent
Erdoğan'ın Irak ziyaretinin 3 sebebi ve değişim rüzgarı!
Arif Nacaroğlu
Özgürlükçü Anayasa
Erkan Aydoğanoğlu
1 Mayıs ve sonrası
Mehmet Özyazanlar
Galatasaray kaparak, Fenerbahçe kaptırmayarak…
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
