Sonunda herkes yalnız

Sennur SEZER

Hasan Özkılıç son yılların en üretken yazarlarından. Anlatımının duyguyu kışkırtan ince bir yanı var. Anlattığı çevreden, olaylardan insana usul usul işleyen ince sızı gibi bir duygu düşüyor üstüne okurun. Mesela bir cenaze arabası şoförünü anlatırken bütün bir şehrin ölülerini  yüklüyor sırtınıza. Bu görevlinin karısının ondan ölü kokusu aldığını söylemesi hiç de aykırı gelmiyor size.Bu öykünün adı Zarif. Zarif, Özkılıç’ın beni en çok şaşırtan öyküsü oldu. Kot taşlamada hastalanan Zarif’e Ayça’nın duyduğu anaca yakınlık değil beni şaşırtan. Bu şefkatin  aşka dönüşmesi doğal. Beni (herhalde okuru da)şaşırtan Zarif’le Ayça’yı yan yana gören Ayça’nın kocasının cenaze arabasını sokağın ortasında bırakıp gitmesi. Çıkan kargaşa şoförün ruh kargaşasının bir yansıması. Eski sevdalar da bir kargaşa sebebidir:
“O sokaklardaydı şimdi. Yürüyordu. Düşlediği kasabayla şimdi gördüğü kasabanın aynı olduğuna şaşırıp kalmıştı. Nasıl da heyecanla telefona sarılıp onlarca numarayı çevirmişti öyle. Sonunda bulmuştu. (...)İşte şimdi o kasabadaydı. Bir pastanede buluşacaklardı.Otogara gelip karşılamak istediğini biraz korkarak,çekingen bir biçimde söylemişti. Kabul etmedi. Bir yeri, kapalı bir yeri kendisi istedi.Sorun yaşasın istemiyordu. Hâlâ çalışıyordu. Bir okulda  müdür yardımcısıydı. Evliydi, sorup öğrenmişti.O kadar, başka şey öğrenmek istemiyordu.” (Beklediğin Adam Ben Değildim) 
Kavuşamayan sevgililer insani olmayan sebeplerle ayrıldıklarında yeniden biraraya gelemeyeceklerinin farkında değillerdir. Bütün köprüleri atarak, gemileri batırarak da kavuşamazlar. Bir çocuğun basit bir isteği atıldı sanılan köprüleri bir anda onarır.
Hasan Özkılıç, aşkı hem varoluş hem yıkım sebebi olarak algılıyor. Küçük, sıradan insanların, genç kızların bütün varlıkları aşk. Ama onun sevgi,dayanışma ve şefkat duygusunu daha ince bir biçimde anlattığını eklemem gerek. Kısacası, Özkılıç unuttuğumuz insanlığı hatırlatıyor bize. Yatalak bir erkeği tüylerinden arıtan bir ağdacının duygularının insancıllığı unuttuğumuz insanlığı hatırlatabilir bize. Onun öykülerinden kimi zaman buruk bir esinti gelebilir, kimi zaman bir yalnızlık duygusu bizi bir ıssızlığa kapatabilir. Ama her seferinde bir insanın duygularını kavrarız ve insan olduğumuzu.
Sanat insanlığımızı hatırlamanın tek yolu.

*Sonunda Herkes Yalnız, Öykü, Hasan Özkılıç, Kırmızı Kedi, 124 s., 10 TL