11 Şubat 2008 00:00
Özelleştirme hayatlarını değiştirdi
GÜNÜN YAZILARI
Adana TEKEL Sigara Fabrikasına sınavla işçi alınacağını duyunca hemen başvuru yapmıştı Hüsamettin Ünal. 1991 yılında sınavları kazanıp TEKELe girdiğinde buradan emekli olmayı düşünüyordu. Ünal, kamu sektöründe işe başlamanın sevincini yaşarken, 3 ay sonra da kızının doğmasıyla mutluluğu artmıştı.
İlk işe başladığı zaman fabrikada 1600-1700 işçi çalışıyordu. 2002 yılına kadar özelleştirmenin ne demek olduğunu bilmiyordu Ünal. 2002 yılında TEKELin özelleştirilmek istendiğini duyduğunda öğrendi özelleştirmenin ne demek olduğunu. Gün geçtikçe fabrikada çalışan işçi sayısı azaldı. Üretim kapasitesi düşürüldü. Ve bir gün onlara Artık üretmeyeceksiniz dendi. Hayatı boyunca hiç aklına gelmemişti bir gün kendilerine Çalışmayacaksınız deneceği. Ünal, Üretim yaptığımız için ücret alıyorduk. Üretim yapmadan para almak bizi rahatsız etti. Yeniden üretmek için eylemler yaptık. Başbakanın yolunu kestik. Sadece üretmek, fabrikamızın kapanmamasını sağlamak istiyorduk sözleriyle anlatıyor bu süreci.
TEKEL özelleşirse aç kalırız
Daha sonra Hüsamettin Ünal ve birçok arkadaşına Ya İstanbula gideceksiniz ya da burada üretmeden oturacaksınız diye iki seçenek sunuldu. Bir ay gibi kısa bir sürede karar vermesi gerekiyordu. İstanbul hikayesi de böyle başladı Ünal ailesinin. Ailecek geldiler İstanbula. Kartaldan ev kiralandı, çocukların okul kayıtları İstanbula getirildi. Hüsamettin Ünal Cevizli TEKEL Sigara Fabrikasında çalışmaya başlarken, ailesi de İstanbula alışmaya çalışıyordu. Ünal, İstanbula geleceğimizi hiç düşünmüyorduk. 15 buçuk yıl Adanada çalıştım. İşe başladığımız zamanlarda gelecek kaygısı taşımadığımız için aldığımız parayı harcıyorduk, hiç yatırım yapmadık. Şimdi elimde işimden başka bir şey yok. İşimi de kaybedersem aç kalırız diyor. 18 Şubatta dananın kuyruğunun kopacağını söyleyen Ünal, ekmeklerini kaybetmemek için özelleştirme saldırısını püskürtene kadar mücadelelerinin süreceğini dile getirdi.
Zengin çocukları mı okuyacak?
Evin tek erkek çocuğu Burak Ünal, ilköğretim 8. sınıfa gidiyor. Burak İstanbula geldiği zaman yaşadıklarını şöyle anlattı: Buraya alışmak çok zor oldu. Buraya geldim uzun süre canım sıkıldı. Ama biz buraya gelmeye mecbur bırakıldık. Hâlâ alışabilmiş değilim. Adanayı çok özlüyorum. Doğup büyüdüğüm yer olduğu için özlüyorum. Arkadaş çevrem hep orada kaldı. Burada çok arkadaşım olmadı. Adananın her tarafını biliyorduk, gezebiliyorduk ama burayı fazla bilmediğim için öyle yapamıyoruz. Okula uyum sağlamak da biraz zor oldu. Ben Adanaya geri dönmek isterim.
TEKEL özelleştirilip kapanırsa ne yapacaklarını soran Burak, Adana kapanacak diye buraya geldik. Şimdi burası da kapanırsa ne yaparız? Babalarımızın yaptığı eylemlere ben de katılıyorum. Büyüyünce doktor olmayı düşünüyordum ama böyle giderse olamayacağım. Bu ülkeyi yönetenler sadece zenginlerin çocukları okusun istiyorlar diye konuştu. Burak Ünal sevdiği kızı da Adanada bırakmış.
Betül Ünal ise lise 2. sınıfa gidiyor. O da arkadaşlarını Adanada bıraktığı için üzülüyor.
İstanbulda eğitimin daha iyi olduğunu, bu açıdan düşündükleri zaman İstanbula gelmelerinin iyi olduğunu söyleyen Betül, özelleştirmelerle ilgili olarak ise şunları söyledi: Türkiyede bir ekonomik kriz var, işsiz çok. Bu fabrikalar da kapatılınca işsizlik daha da çoğalacak. Fabrika kapanırsa okula devam edemeyeceğiz. Eylemlere her zaman katılıyorum. Çevremdeki arkadaşlarımı da eylemlere katıyorum.
Adana ile bağımız koptu
İçlerinde en çok Suna Ünal zorlandı İstanbula alışmak için. Ev hanımı olan Suna Ünal, İstanbulda komşuluk ilişkilerinin olmamasından yakınıyor. Ünal, kendilerinden çok çocuklarının geleceği için kaygı taşıyor. Bizi Adanadan buraya gönderdiler, şimdi burayı da kapatıyorlar. Bu çocukların sonu ne olacak onu bilmiyorum. Biz kendimizden geçtik ama bu çocuklar okuyamayacak. İş yok, aş yok, bu çocukları nasıl okutacağız, parasız hiçbir şey olmuyor. Geceleri uykularım kaçıyor diyen Suna Ünal, Adanada yaşam şartlarının daha kolay olduğunu ifade etti.
Evin en küçük çocuğu olan Zehra, İstanbula geldiğinde 3 yaşındaydı. Annesi Suna Ünal, Zehranın dahi Adanadaki birçok şeyi hatırladığını anlattı. Ünal, Komşunun çocuklarını, evin rengini söylüyor. O zaman maydanoza namussuz diyordu, onu bile hatırlıyor. Buraya geldikten sonra Adanaya hiç gidemedik. Ailemizi bile göremiyoruz. Adana ile bağımız tamamen koptu gibi. Burada akrabalarım var ama çok uzakta oturuyorlar. Adanada akrabalara gidebiliyorduk diye konuştu. İstanbuldaki kadın işçileri de tanımadığını, sadece Adanadan gelenleri tanıdığını anlatan Ünal, eylemlere katıldığını söyledi. (İstanbul/EVRENSEL)
Gökhan Durmuş
Evrensel'i Takip Et