KİRVEME MEKTUPLAR

Kirvem,
Yıllardan beri kimi meselelerimizi halı altına süpürüp böylece kir ve pasaklarımızdan arındığımızı sanarken, aslında bu tarz yaklaşımlarla boşa kürek çektiğimizi, bile bile lades kulvarlarında dolanıp zamanı sebilullah harcadığımızı çeşitli vesilelerle bal gibi gördüğümüz halde, yine de aynı kafa yapısıyla, aynı inatla aynı “rota”yı izlemeye devam ettiğimize bakılırsa; anlaşılan o ki fırınlar dolusu somuna, tandırlar dolusu lavaşa, çökelek peynirinden tarhana çorbasına, bulgur pilavından nohuta, ya da ne bileyim işte tanrının bizlere bolca armağan ettiği hamsiye varıncaya kadar daha sürüsüne bereket “nimet”leri lüpleyip göbek bağlarken, öte taraftan en “baba”sından, en “cavalacoz”una kadar uzayıp giden sorunlarımızı çözmektense başımızı devekuşu misali kuma gömerek böylece temize çıkmaya çalışıyoruz ama, nafile!
Nafile zira, irili ufaklı tüm sorunlarımıza öncelikle sağlıklı, doğru dürüst bir “teşhiş” koyup ardından gerçekçi, akılcı, rasyonel çözüm üretmek yerine işin kolayına kaçarak bir bakıma sanki görmezlikten gelip, veya tam aksine zaman zaman en ufak bir meseleyi büyütüp bu uğurda yatak yorgan yakmayı hüner bellerken, beri yandan da gerçekten de çözülmesi “acil”iyet arzeden kimi meselelerimizi de küçümseyip, burun kıvırıp, hatta neredeyse yok saymayı galiba hüner belliyoruz!
Aslında hangi tarafından ele alınırsa alınsın eninde sonunda “kaknem” bir zihniyetin kör kuyusunda debelendiğimiz için, meselelerimizi giderek çıkmaz sokaklara sürüklemekle yetinmeyip çok daha çetrefil boyutlara taşıyıp, hani deyim yerindeyse bir çuval inciri tümüyle berbat etmekten yana sanki yarışıyoruz ağparik!
Milletçe içinde bocalayıp durduğumuz sorunlarımızı çözme babında kimler, hangi “akil kelleler” daha önceki benzerlerinden farklı olarak bundan kellim nasıl ahkam kesip, ne tür çözümler üretirler ehh tabii ki ben özüm bilemem, ama bu konuda illa da iki satır laga luga etmem gerekirse bana öyle geloor ki; aynı coğrafyada yaşayan, hatta klasik söylemiyle birlikte iç içe yıllar yılı yan yana dirsek çürütüp, aynı “kültür”den nemalanan bu toprakların “halklar”ı arasında pireye kızıp döşek yakmaya kalkışacak boyutlarda sorun olmadığı halde,nedense ülkenin tepesindeki asker-sivil “bürokratik elit” kumkumalarının vatan-millet aşkı adına ortalarda cirit atıp, her “ahval”de durumdan vazife çıkarmaya yönelik “hassasiyet”lerinin peydahladığı sorunlar, galiba asıl meselemiz mi ne!
Yani?
Yani yakim en basitinden bir örnek vermek gerekirse, mesela cumhuriyetin ilanının ardından altını kalın çizgilerle çizilip hesapça “sosyal hukuk devleti” diye nitelediğimiz ülkemizde; din, iman, inanç, mezhep,cinsiyet, etnik köken ya da falan feşmekan gibi “tali” unsurları bir tarafa dehleyip, bunun yerine herkesi kucaklayan en tepedeki “asli” unsur olarak sadece “vatandaş”lık kavramının geçer akçe yegane ölçü, kriter, şemsiye olması öncelikli koşulken, bunun ülke geneline yansıyan uygulamasına bakıldığında halimiz ne yazık ki içgüveysinden hallice mi ne!
Nitekim her biri başlı başına birer karın ağrısına dönüşüp giderek dal budak saran sorunlarımızı halı altına süpürmenin kimseye faydası olmadığını, bu ülkede vatandaşlık kavramının anayasaya rağmen çoğunlukla keyfe keder tanımlamalarla “kağıt” üzerinde kalıp her geçen günün ardından maalesef “foya”sının çoktan çıktığını, hatta minder, koltuk, kanepe altına süpürülünce kimi acı gerçeklerin gizlenip yok edilmesinin mümkün olmadığı gibi, bunun bedelinin de zamanla bu ülkenin “gerçek” ya da “sözde” vatandaşlarının başına şu ya da bu şekilde kabak misali patladığı gari malum!
Ülkenin en tepesindeki maroken koltuklarda yıllardan beri “al gülüm ver gülüm!” yarenliğiyle çöreklenip oturan “bürokratik patronlar”ın zırt pırt dillendirdikleri birlik, bütünlük laforizmalarından nemalanan söylemlerinin yanı sıra ayrıca kim bilir hangi hinoğluhince hesaplarla “suyun başını” tutup, ardından da ortalığı “kutsal vatan, yüce millet, al bayrak” güzergahında bulandırıp böylece kendi işkembelerince yumurtladıkları “hassasiyet” teranesinin dönüp dolaşıp ülkeye kesilen faturası ne mi?
Birbirlerine giderek “yabancı”laşan, aynı coğrafyada yaşarken sanki dilleri tümüyle “lal”olmuşçasına birbirlerini anlamaktan yoksun; kimisi hasso, kimisi falso “vatandaş”larının, faili meçhul on beş bin cinayetin gölgesinde beraberce sürdürdükleri acı “kader” birliği!..
Mıgırdiç Margosyan