Emperyalistler arasında uzlaşma geçici, rekabet ve kavga süreklidir…

Beyaz Saray’da dünyanın gözü önünde Zelenskiy’yi şamar oğlanına döndürmesi unutulur gibi değil. Gerekçesi, Trump’ın, ABD’nin Ukrayna üzerinden Rusya ile çatışmasını sona erdirme tercihiydi.

Trump, savaş harcamalarını yük görüyor, “Artık Ukrayna savaşını finanse etmeyeceğim” diyordu.

“Önce Amerika” diyen Trump savaş harcamalarını sürdürmeyi durdurduğu gibi eski harcamalarını da Ukrayna’nın sırtına yükleme yolunu tuttu. Ukrayna, maden ve özellikle yüksek teknoloji ürünlerinde kullanılan nadir toprak elementleri açısından zengindi. Maden anlaşması dayattığı Ukrayna’da anlaşmanın uygulanabilmesi ve Trump’ın madenlerini çıkarıp ABD’ye götürebilmesi için savaş koşullarına son verilmesi şarttı. Trump’ın Beyaz Saray’da Zelenskiy’ye dayattığı “ABD barışını” kabullenmesiydi.

Trump dönüp Putin’le konuşmaya başladı. Rusya’yı mutlu edecek tavizleri alıp savaşı bitirmek onun da işine geliyordu. Yine nadir toprak elementleri zengini olan Ukrayna’nın doğusu, Luganks ve Donetsk, Kırım ve bir miktar daha Ukrayna toprağıyla birlikte Rusya’nın olacaktı. Umurunda olmayan Trump, Ukrayna’nın sırtından bu ülkeyi bölüşmek için Rusya’yla pazarlıkta sakınca görmedi.

Üstelik Ruslarla sadece Ukrayna’nın sırtından değil, Avrupalıların da sırtından pazarlık masasına oturdu. Avrupalı emperyalistler de Ukrayna savaşına az para yatırmamıştı. Trump onları da “Çırak çıkardı”!

ABD’nin kadim stratejik ortağı İngiltere’yle, Almanya ve Fransa’nın on milyarlarca avro ve poundluk savaş harcamalarıyla birkaç milyon Ukraynalıyı ülkelerine buyur etmeleri boşa gitmiş görünüyor.

Sözde NATO ortağı ve müttefiktiler. Sözde Rusya’ya karşı birlikte savaşmış, ekonomik ilişkilerini kesip yaptırım uygulamışlardı. Hele son iki yıldır ekonomisinin durgunluğa sürüklenmesi, hatta eksilerde seyretmesi pahasına Almanya ekonomisini ihya eden Rusya’dan ucuz gaz alımını durdurmuştu! Avuçlarını yaladılar, Trump “müttefiklerini” sattı.

Sırtını emperyalistlere dayayan işbirlikçilik en kötüsüdür. Zelenskiy ve Ukrayna burjuvazisinin başına gelen, geçmişte Vietnamlı Amerikan işbirlikçisi kukla generaller ve güneyli burjuvazinin başına gelenin aynısıdır. İran şahıyla Türkiye’yi “Küçük Amerika” yapma sevdasındaki Bayar ve Menderes’in de başına aynısı gelmiştir. Emperyalistler işbirlikçiler zor duruma düştüğünde dönüp bakmaz, hatta bir tekme de onlar vururlar. Önemli olan kendi emperyalist çıkarlarıdır; işbirlikçileri halklarını küçük paylar karşılığında emperyalist çıkarlar doğrultusunda yönetemez olduğu ya da çıkarları başka işbirlikçiler edinmeyi gerektirdiğinde acımasızca yüzüstü bırakılıp terkedilirler.

Aynı çıkarlar emperyalist ortakların da birbirlerini terk etmelerine yol açar. ABD, Avrupalılar ve ittifakları dolayısıyla tanık olduğumuz budur.

Trump, “daha değerli” getirisini öngördüğü başka bir uzlaşma uğruna Avrupalı emperyalistlere sırtını dönmekten kaçınmadı. Avrupalılar, ABD için, Rusya ve müttefiki Çin’e karşı çıkar ortaklığı yapabildikleri için değerliydi.

Şimdi Trump, ABD’nin kendi emperyalist çıkarlarının her şeyden önde geldiğini göstermektedir.

Kısa sürede küçük bir maliyetle savaşın sona erdirilebilme olanağı görünmüyordu. Ukrayna’yı ancak 1/3’i kadarını işgali altında tutan Rusya’yla paylaşabilirdi. Rusya ile çatışmanın ertelenmesi dünyanın paylaşılması bakımından daha kârlı görünüyordu. Rusya hem zayıflatılmıştı hem de nükleer silah yığınağı ve Orişnik gibi tespit edilip havada imha edilemeyen uzun menzilli füzeleriyle kolay rakip değildi. Üstelik Rusya’yla bir uzlaşma ve görece iyi ilişkiler onunla Çin’i birbirlerinden uzaklaştırmaya, en azından birbirlerinden kuşkulanmaya götürdüğünde, tadından yenmezdi.

Trump, Ukrayna’da Rusya’yla ayrı bir barış yaparak, bir taşla birkaç kuş vurma derdinde. Hem Avrupalılara koklatmadan madenleriyle birlikte Ukrayna’nın yarısına el koyuyor, hem de başlıca rakibi Çin’le Rusya’nın arasına nifak sokmayı deniyor.

Emperyalistler arasındaki ilişkilerde “güven” ve kalıcı anlaşma ve uzlaşmalara yer yoktur. Birbirlerinin rakibidirler ve her biri için rakip emperyalistlerle uzlaşmalar geçici, ama rekabet ve paylaşım kavgası süreklidir.