Staj mı? O da Ne?

Batuhan ERVÜZ
Kütahya Anadolu Ticaret Meslek Lisesi
Kütahya

Başlı başına bir sömürü sistemi olan staj sisteminin, bu seneki kurbanlarından biri olarak sizlerle yaşadığım sıkıntıları paylaşmak istiyorum.
Ben Ticaret Meslek Lisesi, 12. sınıf Bilişim Teknolojileri öğrencisiyim. Bana uygun görülen staj yeri ise okuduğum bölümle uzaktan yakından alakası bulunmayan bir işyeri. Tam yedi aydır Baştaş Otomotiv Renault servisinde stajyer olarak çalışmaktayım.
İlk günümde serviste çalışacak olmama rağmen takım elbise ile gelmem istendi. İlk iki ay vezneye yardım ettikten sonra veznenin kapanmasıyla beni yedek parçaya aldılar. Maddi sıkıntılar nedeniyle kendime bir takım elbise satın alamamıştım, dayımın eskilerinden bir takım ödünç aldım.
Giyimimin temiz ve düzenli olmasını istiyorlardı ancak siyah takım elbise ve beyaz gömlek ile yedek parçada ne kadar temiz kalınabilirdi? Tek takım elbisem vardı ve bunu yedek parçada üç gün boyunca temiz tutmak zorundaydım fakat bu bir hayli zordu. Eski parçaları taşırken, toz ve yağ üstümü kirletiyordu.

‘ARTIK PLAZADASIN’

Artık tahammül edememeye başladım ve işyeri koordinatörü olan öğretmenime bu durumu bildirdim. Bir telefon görüşmesinin ardından koordinatörüm sorunu hallettiğini söyledi. Ertesi hafta işyerine gittiğimde servis müdürü beni odasına çağırdı. Bu sorunumu okul ile paylaşmamın yanlış olduğunu söyleyerek beni fırçalamaya başladı. Bütün laflarını söyledikten sonra; ‘Artık plazadasın, geçebilirsin.’ dedi.
Araç satışlarının yapıldığı plaza bölümünde sigortacının yanında çalışacağımı söylediler. Sigortacı ile tanıştıktan sonra bana sorduğu ilk soru ‘hangi partilisin’ oldu. Büyük bir çoğunluğu AKP’li olan bir işyerinden kendimi fişletmemek için siyasi fikrimi belirtmedim. Sadece AKP’li olmadığımı belirttim. Bunun ardından; ‘Neyse komünist, sosyalist filan değilsindir umarım.’ tarzında bir cümle işittim fakat yine aynı sebepten dolayı cevapsız bırakmayı tercih ettim. Tam bu süreçten sonra hiç geçmeyecek dakikalarım başlamış oldu.

STAJIN BANA KATTIĞI!

O zamana kadar elimi sürmediğim bilgisayara ondan sonra da elimi sürmedim. Kitap okumama ve sınava hazırlanmama yine izin verilmedi. Fotokopi çekmek ve evrak imzalatmak dışında hiçbir şey yapmıyor ve hiçbir şey öğrenemiyordum. Muhabbet edebileceğim hemen hiç kimse yoktu. İnsanlara selam verdiğim zaman cevap alamıyor, selam vermediğimde; ‘Beni umursamıyor musun?​’ gibi tepkiler alıyordum. Ne yapsam yaranamıyor ve bir türlü zaman geçiremiyordum. 11 saat boyunca bomboş oturuyordum. Tüm bunların yanı sıra hiyerarşik sistemin en alt basamağında olduğum için, en üstten başlayarak herkes beni eziyor, öfkesini bir şekilde bana yansıtıyordu. Akşama kadar insanların ölesiye çalıştığını ancak bu durumdan şikayet etmediklerini gördüm. Tam bu noktada, işçilerin bilinçlendirilmesinin gerçekten şart olduğu düşüncesini pekiştirmiş oldum. Bir müzik öğretmeninin ataması yapılmadığı için sekreter olarak çalıştığını gördüm. Stresli ortamlarda sürekli birbirlerini kırmalarına şahit oldum.
Kısacası bu çürümüş sistemin kokusunu bizzat hissettim. Stajın bana kattığı tek şey budur. Vaktini ve işgücünü diledikleri şekilde sömürdükleri bu sistemin içinde bulunmaktan ne kadar rahatsızlık duymuş olsam da, bu ortamı bizzat görmek ve yaşamak benim için önemli bir deneyim oldu.

MÜŞTERİLERE KÖTÜ GÖZÜKÜR

Boş vaktimin olduğu zamanlar çok oluyordu ancak bu zamanları kitap okuyarak ya da üniversite sınavına çalışarak değerlendirmeme ‘müşterilere kötü gözükür’ gerekçesiyle izin verilmedi. Daha sonra mekanik ustalarından biri benim yedek parçada oturmamdan rahatsız olup mekanik kısmına aldı. Orada araç tamiri yapan ustalara yardım etmem istendi. Bunu, bölümümle uzaktan yakından alakası olmamasına rağmen dayattılar. Üstelik yine aynı takım elbiselerle o kadar tozun, yağın ve pasın içinde çalışmam istendi.