Geçinmek için geldiler, yine de geçinemiyorlar

Fırat TOPAL
Diyarbakır

Diyarbakır'ın Kayapınar ilçesindeki sosyal konutlardayız. Burada yaşayanlar genelde yoksul insanlar. Evlerinin taksitleri aylık 160 TL olsa da burada yaşayanlar, düzenli işleri olmadığı için bu parayı ödemekte zorlanıyorlar. Çoğunlukla 1+1, 2+1 olan bu evlerde kalabalık nüfus kalıyor. Evrensel’e konuşan yurttaşlar, yoksulluktan buraya geldiklerini ama yine de geçinemediklerini anlatarak kendilerine destek verilmesini istedi.

HAFTALIK 250-300 TL’YE NASIL GEÇİNELİM?

Diyarbakırlı Dilara Berro, evlenip Suriye’ye gidiyor. Daha sonra Suriye'de çıkan savaşta evlerinin yıkılması sebebiyle eşiyle beraber Diyarbakır’a yerleşiyorlar. Yaşadıkları ev Berro’nun annesine ait. Kira dertleri yok ama yine de geçinmekte zorlanıyorlar. Ailenin dolabı neredeyse bomboş çünkü dolabını dolduracak paraları yok. Borç harçla ayakta kalmaya çalışan Berro ailesinin iki çocuğundan biri hasta. Berro, “Eşim Suriyeli olduğu için iş bulamıyor. Haftalık 250-300 TL’ye çalışıyor. Hastalanıp işe gitmediğinde yevmiyesi yok. Bu ev anneme çıktı, biz kalıyoruz ama 160 TL’lik aylık ödemesini yapamıyoruz. Birikmiş aidat borcumuz var. Ben ev kadınıyım, eşim tek çalışıyor, haftalık 250-300 TL’ye nasıl geçinelim? Eşime ne oturma ne de çalışma izni veriyorlar. İş de bulamıyor. Neden kimse sesimizi duymuyor? Eşimin bir işi olsun, geçinebilelim istiyoruz” diyor.

YOKSULLUKTAN BURAYA GELDİK

Burhan Ateş (30), babasıyla sosyal konutlarda yaşıyor. Huzurevleri semtinden buraya geçinemedikleri için gelmişler, burada da onlar için bir şey değişmemiş. Çünkü kendisi de babası da böbrek hastası ve çalışamıyorlar. Sadece engelli maaşıyla hayatta kalmaya çalışan Ateş, destek bekliyor. Ateş, “7 yıldır burada yaşıyoruz. Yoksulluktan buraya geldik. Bir yıldır evin geri ödemesini yapamadım. Şu an evli ablam bana destek veriyor. Çalışabileceğim bir iş istiyorum, çok başvuru yaptım, kimse almadı. Ablama gidiyor orada yemek yiyorum, bazen de akrabalara gidiyorum” diyor.

GEÇİMİMİZ OLUR DİYE GELDİM, BAĞLAR’I ARAR OLDUM

Elmas Kahraman (45) ise 2 çocuğu ve kız kardeşiyle birlikte 1+1 bir dairede yaşıyor. Burada kiranın ucuz olması sebebiyle Bağlar ilçesinden buraya gelip yerleşiyor, fakat yine de geçinemiyor. Tek derdi çocuklarına rahatlıkla bakabilmek. Kahraman, “Bir fabrikada bulaşık yıkıyorum. Sabahtan akşama kadar, ellerimiz de kalmıyor. Kız kardeşim çalıştığı yerde kalan yemekleri bize getiriyor, yiyoruz. Bu ay hiçbir faturayı ödeyemedim. Burada geçimimiz olur diye geldim, Bağlar’ı arar oldum. Bize yardımcı olun, bu marketlere de bir el atın, her şey çok pahalı, sesimiz duyan biri olsun” diyor.

ELEKTRİĞİ OLMADIĞI İÇİN ÇOCUĞU HASTALANMIŞ

Kevser Çelik, 5 çocuk annesi. Bağlar’dan gelip sosyal konutlara yerleşiyor. Onun da ekonomik durumu yok. Eşi inşaatlarda günübirlik işlerde çalışıyor. Binadaki elektrik panosunun yanmasından dolayı 4 gündür elektrikleri yok, yaptırabilecek güçleri de. Elektriği olmamasından kaynaklı bir çocuğu hastalanmış, çünkü ısınmak için soba kullanıyorlar. Çelik, “Günlerdir elektriğimiz yok, 30-40 bin TL bina masrafı çıkarıyorlar, nasıl ödeyelim? Bir çocuğum elektrik olmadığı için hastalandı. Bu 1+1 evde 7 kişi kalıyoruz. Ne iş var ne de ulaşım. Bazen buradan Dünya Kavşağı’na kadar yürümek zorunda kalıyoruz. Yardımcı olun bize, bu elektriği yapsınlar bari. Gücümüzü aşıyor. Bazen 2-3 ay aidat ödeyemiyorum” diyor.

TEKRAR SUR’A GİDEMİYOR

Hamza Mete (29) Sur’daki çatışmalı süreçte ayrılmak zorunda kalıp buraya yerleşmiş. 2 çocuk babası Mete, inşaatlarda çalışarak yaşam mücadelesi veriyor. Uzun süredir işsiz. Binada elektrik olmadığından dolayı çocuklarını ve eşini annesine göndermek zorunda kalmış. Kendisi de bu sorunun nasıl çözüleceğinin yollarını arıyor. Mete, Sur’a geri dönmek istiyor fakat yapılan evlerde yaşayabilecek gücü yok. “4 yıldır buradayım, ne yönetim var ne sorumluluk. Ben evlenip Sur’dan çıktım, çeyizlerim, eşyalarım hepsi Sur’da kaldı. Bizim evleri 30 bin TL’ye aldılar şimdi bize 1-2 milyona satıyorlar. Ben orada ev alabilir miyim? Gidip oraya yerleşebilir miyim” diye soruyor.