Saçkıran

Adile DOĞAN

Mahallemizin kuaföründeyim. Utana sıkıla köşede oturan bir kadın var. ‘Fön sırası bende’ diyecek ama sesini kendisi bile duymuyor. Gayet uzun boylu ve yapılı bir kadının sesi nasıl bu kadar cılız olabilir diye düşünüyorum... Ama bu durum hiç sandığımız gibi değil.

Omuzları düşmüş bitkin bir vaziyette bir noktaya kitlenerek öylece bakan kadına kuaför dönerek “Evet buyurun hanımefendi. Fön sırası sizde” dedi. Saçlarına fön çektirmek için koltuğa oturdu. Kuaför, kadının saçlarını ellerinin arasına alır almaz yine o cılız ses belirdi. Ancak bu kez acı içinde... “Of yavaş, çok acıyor.” Kuaför şaşırmış bir şekilde kadına baktı ve merakla, “Saçından bir tutam kopmuş gibi?” diye sordu. O da gözlerini yere indirerek “Saç kıran var bende” dedi. Kuaförde kadınlar pür dikkat hemen tavsiyeleri sıralamayı başladı “Sarımsağı döv, içine zeytin yağı dök. Sabah akşam sür” “Falanca aktardan falanca ilaçta iyi gelir...” Saçkıran olduğunu söyleyen kadın gözlerini yerden hiç ayırmayarak tavsiyelere hiç aldırış etmedi. Belki o da biliyor saçkıranın tedavisini ancak onda kırılan başka bir şeydi, tedavisi zor olan başka bir şey... Bu çok belliydi... Saçkıran sohbeti öylece uzayıp giderken konuşmaları belki de bir uğultu gibi duyuyordu bu kadın. Kuaför de hiç konuşmuyor, çünkü kadında saçkıran olmadığını öyle kökünden koparılmış koca bir tutam saç olduğunu biliyordu.

‘SAÇLARIMI SEVİYORUM, KEŞKE ONLARA DOKUNMASA’

Ben de saçkıran olmadığını düşündüğüm bu genç kadının derdini tasasını merak etmiştim. O sohbetten sonra bir şekilde mahallede yeniden karşılaştık. Sohbet etmeye başladık. O da benimle yarasını paylaştı, derdini anlattı. Henüz yeni evlenmiş ancak sürekli kocasından şiddet görüyormuş “Abla her kavgada ben hiçbir şey demiyorum sesimi dahi çıkarmıyorum...” Ailesinin isteğiyle gerçekleşen bu evliliği, “Annem babam, ‘evi var, mert adam karısına sahip çıkar’ dediler diye evlendim” diye anlatıyor. Çalışıyor musun diye sorduğumda “Ben evlenene kadar hep çalıştım, evlendikten sonra babam kocama beni çalıştırmamasını söyledi. O da çalışmama izin vermiyor” diye anlattı.  Sonra hayret verici gerçeklerini anlatmaya başladı: “Abla yüzüme vurmuyor. Yüzümün güzel olduğunu söylüyor. Ama kafasını bozarsam yüzüme de zarar verecekmiş. Ama abla ben saçlarımı da çok seviyorum, onlara da dokunmasa keşke...” Kuaförde karşılaştığımız gün de şiddet görmüştü. O saçkıran hikayesi kocasının ellerinde kalmış tutam tutam saçlarıydı aslında. Kocası kadının saçlarını yolduktan sonra bir de kuaföre göndermiş, “Hadi kuaföre git süslen, yemek yap, güzel bir sofra kuralım, yiyelim içelim barışalım...”

Hiçbir şekilde yaşadıklarına kayıtsız kalamayacağım kadına “Peki ne olacak böyle?” diye sordum. “Ne mi olacak? Ya beni öldürecek ya da bir gün sakat bırakacak” diye cevapladı. “Bak senin kocan suç işliyor. Ayrıca bu kadar çaresiz değilsin” diyerek mahalledeki kadın dayanışmamızı, derneğimizi anlatmaya başladım. Gözlerinin içi güldü bir anda...“Zamanla her şey zamanla... Benim tek kocam değil ki! Babam ve ağabeyim var. Hepsinin benim üzerimde söz hakkı var. Sadece neyi nasıl yapacağımı bilmiyorum...” diye ekledi. Üzerimizde söz sahibi olan adamlardan laf açılınca söz döndü dolaştı memleketin haline geldi. “Ben sandığa gitmeyeceğim. Hepsi aynı. Beni şiddetten kurtaracaklar mı? Kim yönetirse yönetsin ben bunları yine yaşayacağım” dedi.

Bu kadın arkadaşımızın yaşadıkları bu ülkede ne yazık ki o kadar sıradan ve rutin hale geldi ki artık şaşırmıyoruz. Ama kayıtsız da kalmıyoruz. Biz kadınları bu kadar çaresiz bırakanlar, yasalarıyla mağdur edenler bize bir de ‘Evet oyu verin’ diyorlar. ‘Evet oyu verin ki size yaptıklarımızı bir kez daha sizlerin onayıyla yapalım.’ Ama alışmamak için, kabul etmemek için hayır demeye yüksek sesle devam etmeliyiz.