2015'te kazandıklarımızla yola devam

2014’ün ne kadar kötü, ne kadar hezimetlerle dolu geçtiğine dem vurmaktan 2015’in geldiğine sevinmeye hal kalmadı kimsede... Tam sevinecektik, iktidar yeni yıl hediyesini verdi tüm kadınlara. “Annelik kariyeri” diye yeni bir kavram hayatımıza girmiş oldu. 2015’in ilk bebeğini doğuran anneyi ziyarete giden Sağlık Bakanı Mehmet Müezzioğlu’nun açıklamasında geçiyordu bu laf. Annelik kariyeri dışında hiçbir kariyeri hayatımızın merkezine almamamız gerektiğini söylüyordu. Tabi bu bir lafın ötesinde 2015’te de bol bol çocuk doğurma teşvikleriyle karşı karşıya olacağımızın ilanıydı. “2015’in nasıl geçeceği 2014’ten belli” mottosuyla hayatımızın kalanına devam etmek oldukça can sıkıcı olabilir biz geçtiğimiz bir yılda bile rüzgarı tersine çevirecek en güzel adımları attık. Bunu bilerek yola devam etmek de 2015 için “Yılın fikri” olmaz mı?

Barbarlığın hayatımızın her yerine tesir ettiği bu çok tarihi dönemden geçerken, savaş memleketin bir ucunda yıkıyor, bir ucunda tahayyül dediğimiz “Yeni Türkiye”yi artık inşa ediyor. Karma eğitimi tartışıyor, kimi okullarda kaldırıyor, iffetli ve mazbut olmayı öğütlüyor, başörtüsünü kutsuyor... Her birini hunharca yaşama geçiriyor, çoğunluk olmanın hükmünü sürüyor. Bütçe görüşmeleri yapıyor, asgari ücreti 949 lira olarak belirliyor, çalışma yaşamımızı bile kendi ideolojik değerlerine göre kuşatıyor. İşte 2017’ye kadar nasıl çalışacağımıza dair ipuçları veren  Orta Vadeli Programı’n ayrıntıları önümüze koyuyor hepsini... Hayatımız gitgide dini vecizelerle şekilleniyor, değirmeni nasıl isterlerse öyle  döndürüyorlar. Bize kalansa yaşamak mı oluyor sadece?
Değil...
Sadece yaşamıyoruz. Her gün yaşadığımız bu hayatı aynı zamanda yeni güne hazırlıyoruz. Aklımızla, fikrimizle, bedenimizle, öfkemizle, gücümüzle, kendimizle... Biz öfkemizi gizledikçe Bursa’daki kız kardeşimizi kaçırma cürretini buluyorlar kendilerinde, biz kendimizi gizledikçe sınırların ötesinde olanlar ötede kalıyor. Biz gizledikçe göçmen olmak suç oluyor, makine başında “kayzen” belası ile çalışmak normalleşiyor, uğradığımız sömürü de temizlediğimiz evlerin kiri pası ile akıp gidiyor. 
Ama gizlediklerimizi açığa çıkardıkça, paylaştıkça, anlattıkça bir rahatlama geliyor. Mücadele etmeye karar verdiğimiz an içinden çıkamadığımız o cendere bir anda kayganlaşıyor. Çıkıveriyoruz içinden. Trakya’daki gibi kadın işçi kurultayları yapıyor, Almanya’daki gibi göçmen kadınlarla buluşuyoruz. Geçtiğimiz sayılarda sizinle tanıştırdığımız “yüzyılın ihanetçisi” Margaret’in “Durun kızlar daha size anlatacaklarım var.” Diyerek başladığı hikayesi, PAJK Üyesi Beritan Cudi’nin anlatacaklarını yüzyıl sonrasına bırakmadan hem dergimize hem tarihimize not ediyoruz. Canımıza tak edenlerin ne olduğunu memleket “Ölü Kadınlar Memleketi” ne dönüşmeden satırlarımıza döküyoruz. Sayfaları açtığınızda her birine dair kadınların söyledikleri, eyledikleri var. Yani bu kara düzeni inşa edenlerin duymak istemediği, karşılarında görmek istemediği kadınların sözü var. “Adalet değil, eşitlik!” diye bağıran, “Çocuk bakımı değil kreş!” diye ısrar eden, “Dadılık değil, güvenceli iş!” diyen, “Doğum kontrol ihanet değil haktır!” diyen kadınların çığlığı var.

Kız kardeşlerimiz,
2015’e girerken yaşadığımız sıkıntıyı da, ördüğümüz dayanışmayı da içimize atmayalım. Saklamamızı isteyen ne, kim varsa 2014 ile birlikte onunla da vedalaşalım. Yepyeni bir yılın başında daha çok kız kardeşimize dokunduğumuz, elini tuttuğumuz, çekip çıkardığımız, köprülerimizi çoğalttığımız bir yıl olsun. Kazanımlarımızı gördüğümüz ve gösterdiğimiz bir yıl olsun diyoruz. Hayata dair beklentimizi, umudumuzu, karmaşamızı, isteklerimizi sağalttığımız çoğalttığımız bir yılın kararı ile dolsun. Bu derginin sayfalarını “Yok” saydıkları, horladıkları, aşağılamayı pek sevdikleri biz kadınların sözleri doldursun!

Bize yazın...