Üretmek-tüketmek
Fotoğraf: Envato
Yarısı açlık çizgisinde yaşıyor insanlarımızın.
Öteki yarısının onları düşündüğü yok.
İlk tümcem araştırmalarla saptanmış…
Bir anlamda varsıl-yoksul ayrımı.
İkinci tümcem yalnızca gözleme dayalı.
Gözleme dayalı olan, yöneticilerin tutumlarıyla da destekleniyor. Önemli olan, her şeyin hâlâ yalnızca sağlam insanlar için üretildiği, yapıldığı gibi, her şeyin doyunabilen, üsteki yüzde elli için düşünüldüğüdür.
Her şey her gün pahalılaşıyor
Kimselerden ses çıkmıyor.
Dün 1 liraya aldığımız şey, bugün 2 liraya, giderek 3 liraya satın alınabiliyor. Hiçbir denetim yok. Sanki insanlara, “Kendi çözümünü kendin bul” deniliyor. Belki doğrusu da bu…
Öyle ya ağlamayan çocuğa mama verilir mi?
Gene de “Bu böyle mi olmalı?” diye sormaz mı insan?
Bunları yazışımın nedeni, ikinci yeryüzü savaşını (Gerçeğinde Batı’nın kendi arasında paylaşım savaşı) yaşanmış olmaktan geliyor belki de… Bizim kuşak İnönü’ye, bizi o iğrenç savaşa sokmadığı için kendimizi borçlu duyumsarız.
O savaş yıllarında bir kişiye bütün gün için çeyrek ekmek düşüyordu. Ekmeğin olduğu gibi, neredeyse her şeyin karnesi vardı. Bez de karneyle alınırdı. Annelerimiz o bezden iç çamaşırlarımızı dikerdi. Gaz da karneyle idi, lambalarımız için.
Çarşıdan yoğurt, peynir alındığını anımsıyorum yalnızca. Küçücük de olsa bahçemizde tavuk beslenirdi. Yumurtayı onlar verirdi. Bugünkü gazlı, şekerli yüz çeşit zararlı içeceğimiz yoktu. Zafer gazozu yetiyordu. Onu bile herkes alamazdı. Su çeşmeden, kireçli de olsa.
Yetinirdik.
Bir eksiklik de duymazdık.
Bu alışkanlıkla daha sonra da odadan çıkarken elektriğimizi, kapımızı kapatırdık.
Yakın çağlara dek yeryüzündeki kendi kendine yeten yedi ülkeden biriydik. Kahveye ancak yaşlılar giderdi. Şimdiler de ancak bir köy büyüklüğündeki Kuzguncuk da ellinin üzerinde kafe varmış. Benim için dedikodu çıkarmışlar: Kahveye bile çıkmaz. Berberim hemen yapıştırır:
“Cengiz ağabeyin kahveye çıkacak süresi mi (vakti mi) var. Bana anlattılar da sevindim.
Şimdi bakıyorum, en küçük kentimizde bile gençler “ marka” giyiniyorlar. Ayakkabı tamircisi, terzi hemen hemen kalmadı. Ayakkabılar eskimeden atılıyor. Eskiden küçükler büyüklerin eskilerini giyerlerdi. Şimdilerde büyükler çocukların attıklarını giyiyorlar.
Kısacası üretmek yerine tüketiyoruz. Tam, “küreselleşme” diyerek, anamalcıların istediği gibi. Tüm üretim yerlerimizi kapattık, sattık. Satmayanlarda yabancı ortaklar (elbette anamalcılar) edindiler.
Bu yol sömürgeleşme yolu elbette….
Çok mu canınızı sıktım?
Afakanlar mı bastı?
Ülkemizden kaçan gençleri, yeni üretim yerleri açarak, çağdaş eğitim vererek kurtarabiliriz bundan.
Ha bir davranalım.
YAZARIN DİĞER YAZILARI
- Vedat Günyol/İnsancılık -5- 22 Mart 2020 20:39
- Vedat Günyol/İnsancılık -4- 22 Mart 2020 20:40
- Vedat Günyol/ İnsancılık-3- 15 Mart 2020 19:30
- Vedat Günyol / İnsancılık -2- 09 Mart 2020 00:00
- Vedat Günyol / İnsancılık 02 Mart 2020 00:01
- İçin aydınlığı 24 Şubat 2020 00:00
- Süreklilik 16 Şubat 2020 23:30
- Yetmiş beş yıl sonra soykırım 09 Şubat 2020 22:35
- Yine deprem 02 Şubat 2020 22:30
- 25 Ocak 2020 (Bir gün sonra) 27 Ocak 2020 00:05
- Eğitim eğitim eğitim 19 Ocak 2020 22:47
- 24 Aralık 2019/Bruno Taut'un ölüm yıldönümü 13 Ocak 2020 00:08
YAZARLAR
A. Cihan Soylu
‘Boş tencere’ iktidarın neresinde?
Şebnem Korur Fincancı
Tehlike nedir?
Sultan Özer
Yeni anayasa tartışmaları, AKP’ye can suyu olur mu?
Hediye Levent
Erdoğan'ın Irak ziyaretinin 3 sebebi ve değişim rüzgarı!
Arif Nacaroğlu
Özgürlükçü Anayasa
Erkan Aydoğanoğlu
1 Mayıs ve sonrası
Mehmet Özyazanlar
Galatasaray kaparak, Fenerbahçe kaptırmayarak…
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
