15 Aralık 2016 00:52

Kan ağaçları

Fotoğraf: Envato

Paylaş

Mustafa Köz

Tüm yazıları

Akşam haberlerinde Halep’te, yıkıntılar içinde bir Arap haykırıyor:
“Ey Allah’ın insanları, biz burada ölüyoruz!”
Bir dize değil bu, bir yakarı, bir yardım çığlığı...
Sesimi duyun, diyor. Biz buradayız ve ölüyoruz.
Savaş sürüyor sokaklarda. Ortadoğu kan ırmağı.
Açık savaş. Arap’ın Arap’a kıyımı...
Ekranın derinliğinde toz duman olmuş evler, yanmış, yakılmış ağaçlar...
Ortadoğu’da savaş yeni değil ama kim sindirebilir ki bunca kanı?
Savaş öncesi Şam’ı, Halep’i görmüştüm.
Golan yamaçlarında yok edilmiş, bir ölü şehir. Kuneytra.
Yetmişlerde İsrail’in sildiği bir şehir. Kuşlara yurt olmuş bir ova. Her şey ölü...
Sonra Arapların savaşları...
Kan ırmağı, Akdeniz’e dökülüyor durmadan.
O ırmak, sonra Dicle’ye, Fırat’a da dolandı. Aktı durdu.
Otuz yıl var ki ülkemin toprakları da kanla sulanıyor.
Bir tas su içmek isteyen halkım, kanla açıyor gözlerini.
Sabah kan!
Akşam kan!
Bu savaş yetti artık, diyenlere “intikam” diyor iktidarlar.
Kana kan, intikam!
Bir gün, üç gün Cizre’de, Nusaybin’de, Bismil’de, Sur’da bombalar patlıyor, evler kuşatılıyor. Kürtler ölüyor.
Bir gün, üç gün İstanbul’da Ankara’da, Bursa’da, İzmir’de bombalar patlıyor, evler kuşatılıyor. Türkler ölüyor.
Kırım, kıyım doğuda batıda kol geziyor.
Ölüm, evlerimizin geveze, baş konuğu artık.
Oysa zor değil savmak onu başımızdan.
Sadece “barış” demek yeterli, bu belayı yok etmek için evlerimizden.
Sadece barış.
Sürekli barış.
Komuyorlar barışla büyüsün çocuklarımız.
Kısasa kısas, diyorlar.
Yüz ölüm sizden, yüz ölüm bizden.
Biz ve onlar...
Türk, Kürt, Arap, Êzidî...
Şii, Sünni, Musevi...
Akşam haberlerinde ölüm, unutulacak bir görüntü yalnızca bizim için.
Şurada evlere ateş düştü, burada evlere ateş düştü.
Bu kadar.
Ölüm, parmakla sayılan bir şey oldu.
Doğuda askerler, batıda polisler...
Hepsi birer sayı.
Kan, diyor iktidar.
“İntikamımızı alacağız.”
Savaş bitmeli, yetti bunca ateş, diyen yok.
Yurtta savaş, cihanda savaş.
Bu kan güdüsü çoğaltıyor öfkeyi.
Bayrağa sarılmış askerler, polisler.
Çukurlara atılmış köylüler, buzdolabına yatırılan bebeler...
Kimin ölüleri bunlar?
İnsanlığın.
Bunun için bağırıyor Halep’teki işçi, Cizre’deki köylü, İstanbul’daki memur.
“Ey Allah’ın insanları, biz burada ölüyoruz.”
Cizre’de ölüyoruz,
Halep’te ölüyoruz,
Beşiktaş’ta ölüyoruz.
Ölen insanlıktır.
“Barış” demek o kadar mı zor?
“Bu kan dursun.” demek o kadar mı zor?
Siz “İntikam, intikam...” diye haykırdıkça ne Cizre’deki köylünün ne Halep’teki işçinin ne Beşiktaş’taki polisin sesini duyacağız.
Onlar ölü değil, bu toprağın ağaçlarıdır.
Siz yapraklarını silkeledikçe ülkenin tüm ağaçlarını da kurutuyorsunuz.
Siz “intikam” dedikçe o ağaçların tomurcukları, meyveleri o kanla büyüyecek.
Bir şeyler yapın o kan ırmağı sizi de boğmadan!
Halepli Arap bunu istiyor insanlıktan.
“Ey Allah’ın insanları, biz burada ölüyoruz!”
Siz neredesiniz?
O Arap’a kulak verin!
Yarın çok geç olabilir, belki bugün de çok geç!