Masal masal matitas

Yeryüzünün soylu masalcılarına… -Gözlerin neden bu kadar büyük büyükanne? -Seni daha iyi gözetleyebilmek için! -Kulakların neden bu kadar büyük büyükanne? -Seni daha iyi dinleyebilmek için! -Ağzın neden bu kadar büyük büyükanne? -Seni ve halkı daha iyi yutabilmek için! Masalı bilirsiniz. Kurt, Kırmızı Başlıklı Kızı yutacak ve iyi kalpli bir oduncu nacakla kurdun işini bitirecek, kızı kötü kalpli kurdun karnından çıkaracak ve Tavşan Ormanı huzura erecek. Çıkaracak mı? Tavşan Ormanı’nın dört yanı yüzyıllardır kurt doluymuş. Orman halkı birinden kurtulsa ötekinin kucağına düşüyormuş. Memleketin birinde de Kırmızı Başlıklı Kız’ın Tavşan Ormanı’na benzer bir orman varmış. Bu ormanda da zulümperver bir padişah yaşarmış. Bu ormanın padişahıysa kurtları salıp taşları bağlıyor, tavşanlar parçalandıkça aynanın karşısına geçip şişim şişim şişiniyormuş: -Ayna ayna, söyle bana, garptan şarka, cenuptan şimale benden büyük var mı ola? Aynaysa sırsızmış. Padişah hey heylendikçe beberuhi, göbeği kıllı, başı jöleli bir dolu adam yek avaz, avaz gırtlak bağırıyormuş: -Padişahım çok yaşa! Adamlar bağırdıkça Padişah Efendi daha da kabarıyor, kaftanına, kavuğuna sığmaz oluyormuş. Dişleri sivriliyor, tırnakları uzuyor, bir ayağı Dandanakan’a, bir ayağı Çin-i Maçin’e, burnu ise Kaf Dağı’na varıyormuş. Padişaha kaftan yetiştirmek için Arabistan’dan, İran’dan, Yemen’den, Mısır’dan terziler sıraya giriyormuş.   Padişahın bu değişimi, Acem’den Şam’dan urbacılar getirtiyor, sarayın çevresinde yeni meslekler de türetiyormuş. Tantanacılar, yalakacılar, şakşakçılar, goygoycular, turabcılar, ölürüm senin içinciler, ayağının tozuyumcular, şeyinin kılıyımcılar, gözünün yağıyımcılar, üç taklacılar, yağma Hasan’ın böreğiciler, ihaleciler, parsacılar, karmanyolacılar, kurt dumanlı havayı severciler, çanak yalayıcılar… Padişah şişinip konuştukça, konuşup şişindikçe Çapulcunya halkı telef oluyor, bebeler memeden erken kesiliyor, çocuklar, gençler ölüyor, kadınlar düşük yapıyor, kocamışların ömrü daha da kısalıyormuş. Efendinin muhbirleri, jurnalleri, ispiyoncuları, hınk deyici başılarıysa sokakta olup bitenleri alicenaplarına her seferinde yalapşap, kesik kuyruk, yegah yallah iletiyorlarmış. Derken Padişah Efendi bir gün bir rüya görmüş, ertesi gün aynı rüyayı yine görmüş, ertesinin ertesi gün aynı rüyayı yine görmüş. Kırk gün kırk gece aynı rüyayı görmüş. Bir park mı desek, meydan mı desek cümbüş mahşer bir yerde kızlı erkekli gençler toplanmışlar, şarkılar türküler söylüyorlar, masallar anlatıyorlar, danslar ediyorlarmış. Padişah Efendi, rüyasında çocukların yanına doğru seğirtiyormuş. Padişahı gören gençleri bir gülme alıyormuş ki deme gitsin! Padişah, Adem babamız gibi anadan üryanmış. Penguen ayaklı, zümrüdü anka kanatlı, dodo kuşu karınlı, pelikan gerdanlı bir masal kahramanına benzeyen padişahın başında sadece zümrütlü bir kavuk varmış. Oysa Padişah, sokağa bulunmaz Hint kumaşlarından yaptırdığı kaftanıyla, İran işi kavuğuyla çıktığını sanıyormuş. Sarayda hiç kimse de Padişahın çıplak olduğunu söylememiş. Padişahı böyle çırçıplak gören gençler bir ağızdan bağırmaya başlıyorlarmış: -Padişah çıplak, Padişah çıplak! Bu rüyadan sonra Padişah, bostancı başılarını sokağa daha çok indirmiş, gençleri daha çok öldürtmüş. Faziletli hekimleri, havadisçileri, ameleleri, talebeleri zindanlara daha çok yollamış. Halkının sokağa çıkmasını yasaklamış. Gelin görün ki bağlar bahçeler yasaklandıkça çocuklar, meydanlara, sokaklara daha çok uğramışlar. Onlar sokağa çıktıkça Padişahın boyun damarları pörtledikçe pörtlemiş. Yeni bir kâbusla uyanmamak için her akşam bir iki müsekkini erkenden yuvarlamış, üstünü Arap işi incili yorganıyla sıkıca berkitmiş, baş ucuna, ayak ucuna ikişer nöbetçi dikmiş ve uykunun kapısını tıklatmış. Gençlerse o parkta bu parkta“Kibritçi Kız” masalını okuyorlar, Andersen’in bir yılbaşı gecesi ısınmak için kibritlerini yakan ama yanarak ölen o soylu, yoksul küçük kızına ağlıyorlarmış hâlâ.