Başarılı bir grev için çalışmaya!

Kamu emekçileri, 5 Haziran 2013’te greve çıkmaya hazırlanıyor.
Grev, bir yandan TBMM’de bulunan 657 Devlet Personel Kanunu’nda yapılacak değişiklikle iş güvencesinin ortadan kaldırılmasına karşı bir uyarı, öte yandan da performansa göre ücretlendirme, esnek çalışma uygulamaları ve taşeron çalışmasına karşı bir mücadele çağrısı olarak gündeme gelmiş bulunuyor.
Grev çağrısını KESK yaptı ve bir haftadan beri de KESK yöneticileri bağlı sendikaların yerel örgütlerini ziyaret edip, grevin amacı ve yapılması gereken çalışmaları konuşuyor.
Kamu emekçilerinin bundan önceki grev ve eylemlerinde açıkça görülmüştür ki, başarılı eylemler ancak, üç konfederasyondan sendikacıların da eyleme bir biçimde destek vermesiyle olanaklı olmuştur. Gerek KESK’in girişimiyle başlayan ve Kamu-Sen ve Memur-Sen’den bazı sendikaların da destek vermesiyle gerçekleşen geçen yılın Mayıs ayında yapılan grevde, gerekse sağlık ve büro işkollarında girişilen eylemlerde diğer konfederasyondan sendikaların desteğinin önemli olduğu görülmüştür.
Bu yaşananların da ötesinde, eğer bir işkolunda ya da işkollarında birden çok, emekçilerin kayda değer bölümünü kapsayan sendikalar varsa, işin mantığı da siyaseti de mümkün olan en geniş sendikal birliği sağlamak bu eylemi düzenleyenler için yapılması gereken ilk iştir.
Ne var ki, ülkemizde bu böyle yapılmıyor. Sendika yöneticileri kendi politik görüşlerinden gelen zaafları ya da sendikalar arasındaki rekabeti emekçilerin çıkarlarının önüne koyarak bu tür birliklerden kaçınıyorlar. “Onlar gerici biz ilericiyiz”, “Onlar hükümet yanlısı biz emeğin haklarından yanayız”, “Onlar sahte sendika biz hakikisiyiz”,…gibi gerekçelerle bu sorumluluktan kaçıyorlar. En fazla da “Canım, mücadelenin gereği olarak biz eylem kararını aldık onlar da emeğin haklarını savunma sorumluluğu duyuyorlarsa gelip katılsınlar!” diyerek, kendi sorumluluklarını üstlerinden atıyorlar.
Sendikaların ve konfederasyonların mücadeleyi ortaklaştırmamak için gösterdikleri çoğu zahiri nedenler bir yana bırakılırsa şu tartışılmazdır ki, bugün artık işçi, kamu emekçisi ayrımı olmadan mücadelenin ortaklaştırılması sendikal mücadelede ilk adım olmak durumuna gelmiştir. Bu yüzden de KESK kamu emekçilerine bir grev çağrısı yaparken atması gereken ilk adım da bu grevi bütün diğer sendika ve konfederasyonlarla ortak düzenlemek için girişimlerin adımı olması gerekirdi.
Ancak ne yazık ki ülkemizde sendikacılığın ABC’si olan kurala pek aldıran yok. Sendikal mücadelede en ileride durması beklenen merkez olan KESK bu alanda kendisinden beklenen ileri çıkışı yapmak yerine, bırakalım işçi sendikalarını da bu mücadele sürecine çekmeyi, kamu emekçileri alanında örgütlü diğer konfederasyon ve sendikaları mücadeleye çekmek için de herhangi bir girişimde bulunmuyor; sanki özellikle de bundan uzak duruyor. En fazla yaptığı ise KESK, DİSK, TMMOB, TTB ile sınırlı birliklerdir. Yani KESK’in mücadele hattında darlık bir zorunluluktan değil, tercihten kaynaklanmaktadır!
Ancak şu da bir gerçek ki, KESK’in diğer kamu emekçisi konfederasyonları ile ortak bir mücadele için yönetimleri karar almaya zorlayan girişimler yapmaması, bu konfederasyonları sorumluluktan kurtarmaz. Onlar, KESK’in bu kararını değerlendirerek, eş zamanlı olarak grev kararları alabilirler. Bunun geçmişte örnekleri vardır, bugün de bu olabilir, olmalıdır; kamu emekçilerinin beklentisi de bu doğrultudadır. Dahası bir grevi meşru kılacak bütün şartlar vardır!
Bütün bu olumsuzluklara karşın, sendikacılar ortak mücadeleye yanaşmasa bile işyerinde kamu emekçilerinin, her zaman yaptıkları gibi sendikalı sendikasız, şu konfederasyon bu konfederasyon üyesi farkı gözetmeden ortaklaştırması bu grevin başarısının da geleceğe yönelik kazanımının da dayanağı olacaktır.
Ve bugün grevin başarılı olması için çalışmak her tür kaygının ve eleştirinin üstündedir.