Eski defterler
Fotoğraf: Envato
Hafta sonu çalışma odamda bazı küçük değişiklikler yapmaya giriştim. Çok çok birkaç saatimi alır diye düşünüyordum. Oysa geceyi ettiğimde toplanmak şöyle dursun daha dağınık görünüm almıştı oda. Vazgeçemediğim eski notlar, yazılar, kimi gazete kupürleri, bir dosyaya tıktığım şiir ve öykü denemelerim. Ucundan köşesinden okumaya, hangisini atıp hangisini saklayacağıma karar verene dek bir hayli zaman geçirmişim. Üzüldüm mü? Tersine eski defterleri karıştırmak sevindirdi beni. Mutlu bile oldum. Kimi dostlarımın bana yazdığı notları, gönderdiği şiirleri bulmak, önerdikleri yazı kesiklerine göz atmak, üniversite dönemi anılarımı, keyifli birlikteliklerimizi canlandırdı gözümde. İç burkanları da vardı elbet. Genç yaşta Adana’da bir silahlı saldırı sonucu yitirdiğimiz Şair Ceyhun Can’ın şiirlerine rast gelmek gibi. İstanbul Üniversitesinin 1960’lı yıllarının o ünlü kantininde kesişmişti yollarımız Ceyhun Can’la. İkimiz de hukukta okuyorduk. İkimiz de sosyalist kültürümüzü artırma çabası ile ne bulursak okuyorduk. Edebiyata meraklıydık. Şiir yazıyorduk ama Ceyhun Can bu alanda çoktan beni yaya bırakmıştı. Şiirleri dergilerde sıklıkla yer buluyordu. Bazen bir masada yalnız kalabildiğimizde birbirimize okurduk yazdıklarımızı. Onunla konuşmalarım daha çok edebiyat ve toplum sorunları üzerine olurdu. Sonra yaşam bizi savurdu. Ben gazeteciliğe başladım. Kantini de dersleri de aksatır oldum. Ceyhun okulu bitirince Adana’ya döndü avukatlığa başladı. Hayatın gelgitleri içinde koptuk birbirimizden. Saldırıya uğradığını öğrendiğimde artık çok geçti. Sevgili dostumu bir daha göremeyecek olmanın acısını yüreğimde hep ağır bir yük olarak taşıyacaktım.
Eski defterler böyledir işte. Mutlulukla mutsuzluğu, acıyla sevinci yoğurur, olmadık bir anda belleğinizin bir yerinden fışkırmasına yol açar. Üç şiir buldum Ceyhun’un bana bıraktığı. Biri pelür kağıda daktilo ile yazdığı “Sezin” adlı şiir. Diğer ikisi saman kağıda daktilo ile italik olarak yazılmışlar; “Kurşun” ve “Umutsuz.” Üç şiirin altına da tükenmez kalemle imzasını atmış Ceyhun. Yıllarca sakladım bu şiirleri. Hep bir gün çıkarıp yazmayı, okurla buluşturmayı umuyordum. Ama dedim ya dağınık adamın biriyim. Bugüne kadar onca kağıt, dosya, kitap yığınının arasında nereye koyduğumu hatırlayamamıştım bir türlü. Şimdi onun şiirlerine yeniden kavuşunca çocuklar gibi sevindim.
Ve Ceyhun Can’ın “Umutsuz” şiirini siz okurlarımla paylaşmak istedim.
akşamı susuz akşamı köprüsüz
akşamı karanlık geçitlerden geçtim
küçük iskelelere mor sular iniyordu
ışıklar yanıyordu metal kulelerde
içimde ne varsa susuzluğun sesi
ve boşalan ırmağın ağzıydı gece
uzakta olmak yetmez uzanmak yetmez
uçurumda bir kuştur susuzluğu tüketen
kimseler bilmez kimseler uğramaz aynaya
her günün yeni bir serserisidir kelebek
nerede şimdi gözyaşlarının koruduğu sular
nerede o yorgun sandallar o mor saksılar
-sıcacık bir geceydi bu sımsıcak bir ten
-en ağır bir tutkuydu karanlıkta biten
artık yeniden olacak portakal rengi dudaklar
işte etekleri yaprak dolu bir sonbahar
bunca kutsal acı kanatsız bir kelebek başımda
koparıp kokladığım çiçeklerde hıncım
bir güz rengi çöktü içime
ki solan her şeyde yaşıyorum
NOT: Bu yazı 13 Nisan 2010 tarihinde yayımlanmıştır.
YAZARIN DİĞER YAZILARI
- Sancılı düşünceler 24 Nisan 2024 03:28
- Yaşadıkça 17 Nisan 2024 04:01
- Çok beklemiştik baharı 03 Nisan 2024 04:20
- İki güzel insan 27 Mart 2024 03:59
- Yalnızlığımız 20 Mart 2024 03:39
- Güvercinli Kadın 13 Mart 2024 03:32
- Böyledir hayat 06 Mart 2024 03:40
- Şu dış güçler meselesi 28 Şubat 2024 03:00
- Güne bakarken 07 Şubat 2024 04:02
- Meydan Okuyorum 31 Ocak 2024 03:16
- Aydınlık için bedel ödeyenler 24 Ocak 2024 03:07
- Yaşamak şakaya gelmez 17 Ocak 2024 03:00
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
