İşçi sınıfına ‘iyi’ gelecek mi?
Fotoğraf: Envato
Sistem içi partiler arasında “alternatif” aramanın işçiler açısından nasıl bir sıkışıklığa yol açtığına geçen hafta değinmiştik. Meral Akşener’in kurucu genel başkan olduğu yeni parti bu sıkışıklığı biraz daha zorlarken, alternatif illüzyonunu da genişletiyor. Çünkü artık aynı sınıfsal nitelikte olup da, sanki birbirine alternatifmiş gibi görünen daha fazla siyasi parti var.
Kaldı ki; yeni kurulan bu parti sadece sınıfsal niteliği itibarıyla değil, ortaya koyduğu siyasal programın bütünü itibarıyla da ciddi anlamda ayırt edici bir özellik taşımıyor.
Nitekim kurucular listesinde eski MHP’lilerin yanı sıra merkez soldan isimler de var. Kimi politik kuramcı ise parti programındaki parlamenter demokrasi, güçler ayrılığı, hukukun üstünlüğü ve yolsuzlukla mücadele vurgularından hareketle bu partinin ortaya koyduğu perspektifi “AKP’nin dönmesi istenen fabrika ayarları” biçiminde değerlendiriyor.
Bu ise sınıfsal konumu aynı olan partilere program düzeyinde bakıldığında sağ-sol ayrımının yanı sıra iktidar-muhalefet ayrımının bile silikleştiğini gösteriyor. Geriye de sadece piyasa sisteminin ihtiyaçları ve sınırları bu ihtiyaçlar çerçevesinde çizilmiş bir demokrasi anlayışına daha iyi hizmet etme iddiası kalıyor.
Sistem içi partilerin tümünün sıklıkla vurguladığı “fırsat eşitliği” ve “bölüşümde adalet” söylemi bu programda da yerini almış durumda. Çünkü eşitlik arayışını piyasanın hoşgörü sınırları içine çekip, eşitsizliği de üretim alanı ve sınıf ilişkilerinin dışındaymış gibi yansıtan bu yaklaşım, sermaye iktidarının devamı açısından elzem nitelikte.
Ayrıca bu yaklaşımın sadece söylem düzeyinde kalmayabileceğinin de altını çizmek lazım. Çünkü sistemin devamlılığı, yapısal çelişkinin gizlenmesi kadar egemen sınıfın zaman zaman tavizler vermesini de gerekli kılıyor. Böylece sınıfsal çelişki muhafaza edilip hatta derinleşirken, bunun “aslında herkesin çıkarına uygun”muş gibi algılanması kolaylaşıyor.
Bu çerçevede köreltilen sınıf bilinci ise işçileri siyasetten uzak tutarak, siyaseti her koşulda burjuvazinin egemenlik alanı haline getiriyor. Dahası bunun “normal” ve “kaçınılmaz” olduğu algısına yol açıyor.
Böylece de burjuvazinin sınıfsal çıkarları “milli çıkar”, buna karşılık işçinin sınıf mücadelesi ise “milli güvenlik tehdidi” halini alıyor.
YAZARIN DİĞER YAZILARI
- Ekonomik kriz ve piyasa ideolojisi 25 Ağustos 2019 23:30
- Anayasa Mahkemesinin barış bildirisi kararı 05 Ağustos 2019 00:20
- Kamuda TİS süreci 21 Temmuz 2019 23:56
- Sömürünün en derinine, ayrımcılığın her türüne maruz kalmak: Mülteci işçiler 01 Temmuz 2019 00:09
- Kıdem tazminatı fonu 10 Haziran 2019 00:50
- Kale Kayış işçileri 19 Mayıs 2019 20:07
- Cinsel şiddet 28 Nisan 2019 19:58
- Seçim sonrası 07 Nisan 2019 20:55
- İşçilerin can güvenliği 24 Mart 2019 20:37
- Kadın emeği 03 Mart 2019 20:40
- Tanzim muhalefeti 17 Şubat 2019 23:30
- Sendikalaşma oranları 04 Şubat 2019 00:50
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
