Şiire, kavgaya ve güzelliklere sevdalı şair: Timuçin Özyürekli

Tacim ÇİÇEK

Ağustos 1950 Turgutlu/Manisa doğumlu olan Timuçin Özyürekli, kişisel farkındalık ve bilinç gelişimiyle birlikte algıladığı dünyayı ve hiç olmamasını istediği acıları, dayatılmışlıkları ince ve bir o kadar da hesaplı bir dil işçiliğiyle şiire dökmüştür. Karşı duruşuna şiiri de katmıştır yani. Dokuz Eylül Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi İşletme Bölümü öğrencisiyken de ilk gençliğinden beri tutkunu ve sevdalısı olduğu ülkesinin, insanlarının yaşamını güzelleştirmeye bedenini de düşüncesini, bilinci gibi koyarken ortaya incelikli sevdası şiiri toplumsal bir damardan geliştirmeye özen göstermiştir.

TRT İzmir Radyosunda hazırlayıp sunduğu ‘Düşler Bahçesi’nde de iki yıl boyunca yüreğinin toplumsal damarını titreten şiir ve hikayeler sunmuştur; kendi gibi ince ve içten sesiyle. Onların birini bile söz konusu radyodan dinlemedim ama zaman zaman o, İlhan Soytürk, Özgen Seçkin ve ben bir araya gelip anlatmaya başladığında o anları, yapıp eylediklerini biz de dinlediğimizde, onun gülümseyen sesiyle programı yayımlandığı sürece dinleyenlerini mest etmiştir diye geçirdiğim çok oldu içimden. Serde sevdiği, önemsediği ve rehber edindiği şairler gibi şairlik olunca dergi çıkarmak ne yazık ki kaçınılmaz oluyor ülkemizde bana göre. Kendi çıkardığı Devrimci Kültürde Çıkış adlı dergide başka şairlerin şiir ve yazılarına yer verdiği gibi; kendi şiirlerini ve şiir üzerine yazılarını da yayımlamıştır. Birçok dergide aynı şeyi yapmıştır. Bunları merak eden biri Timuçin’in yazılı/dijital biyografilerine baktığında hangi dergiler olduğunu görecektir. Azına yer verilmiş olabilir, biliyorum ki adı olanlar kadar adı olmayanlar da bir o kadar çoktur. Yazar örgütlerine üye oldu. Şiir eksenli birkaç ödül de aldı.

Şafağın Buğusu (1982), Merhaba Yaşamak (1983), Sonsuz (tüm şiirleri, 1996), Fırtına Kuşları (2002) adlı şiir kitaplarını iyi biliyorum, bunlara yeni eklediği şiir kitapları olduğu muhakkak ama ben onları internette de bulamadım doğrusu. Ayrıca Mustafa Kemal’in Süvarileri (2002) adlı çocuk kitabı da var Timuçin’in; başkaca yazdığı çocuk hikayeleri de.

Şiiri soluyup yaşayan yetke bir şair olarak o yaşadığı sürece bir tek şiirle cebelleşmeyi çok isterdi ama hayat denen zorlu ve görünmez çok gözlü dev ona da, onun gibi yüzlercesine de bu isteğini gerçekleştirecek ortam bırakmadı bir türlü.

ÇELİKTEN BİR İPLE HAYATA BAĞLI

Şükran Kurdakul’un hazırladığı Şairler ve Yazarlar Sözlüğü’nde (1999) sevgili arkadaşım da vardır. Timuçin’in adını da şiirini ve şiir üzerine yazdığı yazıları da çeşitli dergilerden tanırdım önceleri. İlk kez 1996’da İzmir Evrensel Kültür Merkezinde ‘Şiir ve İdeoloji’ konulu etkinliğimde tanıştık şahsen. Bir yıl sonra İzmir’e öğretmen olarak atandığımda da çok sık görüştüğüm bir elin parmak sayısını geçmeyen kadim dostlarımdan oldu.

Benim 1992’de Aykırısanat dergisini çıkarmamdan sonra içinde bir biçimde yer aldığım (sevgili Özgen Seçkin’in yönetimindeki) Damar’ı bir an saymazsak kurucu üyesi olduğum/uz Agora Dergisinde Timuçin’le birlikteydik… Öteki arkadaşlarımız gibi ve Sevgili Hasan Özkılıç’ın sahibi olduğu bu dergi sürecinde dostluğumuz, edebiyata gönül vermişliğimiz pekişti desem abartmış olmam.

Timuçin’in kişisel hayat hikayesinde yakasını hiç mi hiç bırakmayan hastalıkları (Onun deyimiyle ebeveynlerinden kendisine aktarılan en zayıf genlerin sonucu olan şeyler toplamı) onu tanıyan herkesin malumu... İşte bunca kişisel sıkıntıya rağmen dimdik durması kendini bildiğinden beri yakasından düşmeyen o hastalıklar toplamı karşısında arkadaşım içindeki şiirin, edebiyatın ve de gelecek güzel günlere olan inancın sevdasıyla durabilmekte olduğunu; pamuktan değil de çelikten bir iple hayata bağlı kalabildiğini düşünüyorum.