"Okul için yaşadığımızı sanıyoruz"

 Umut MADENLİ
Mersin Turizm Meslek Lisesi 

Merhaba arkadaşlar ben Umut 16 yaşındayım, turizm meslek lisesi öğrencisiyim.Bilindiği üzere meslek liselerinde ki eğitim sisteminde bazı sorunlar var. Saymakla bitmez ama ben yine de birkaç tanesini söyleyeyim; zorunlu deneme sınavları için zorla alınan ücretler, zorunlu din kültürü dersleri ve dine dayalı seçmeli bir çok dersi seçmek zorunda bırakılmak, staj sömürüsü, eğitimin niteliksiz olması daha doğrusu meslek liselerinde eğitim anlayışının, piyasaya ucuz eleman yetiştirmekten öteye gitmemesi gibi... Bunun üzerine rekabetçi eğitim sisteminin öğrencileri daima baskı altına alıyor olması. Bunun sonucunda öğrenciler istedikleri notu, karneyi alamadığı için intihar ediyorlar. Öğrenciler sürekli ders ve okul için yaşadığını sanıyorlar. Çünkü hayatımızda hiçbir sosyal aktivite yok. Staj okul ev arasında sıkışıp kalıyoruz. Gittiğimiz stajlarda ağır işler yaparak sömürüye maruz kalıyoruz. Normal bir işçi gibi çalıştırılıp yol parasına anca yeten ücretler alıyoruz. Ama okulu bitirebilmek için gitmek zorundayız. Bizleri yarış atı gibi gören, hem arkadaşlarımızla hem de yaşamla kıyasıya yarıştıran sisteme karşı daha eşit, bilimsel, nitelikli bir eğitim için mücadele etmekten başka şansımız yok.

DOĞUDA EVE GİREMİYORUZ, BATIDA EVDEN ÇIKAMIYORUZ

Zeki AYYILDIZ
Esenyurt/İstanbul

Gün geçtikçe öldürmenin meşrulaştığı, insan bedeninin çok daha ucuzlaştırıldığı bir ülkede belirsiz bugünlere ve  arkasıyarınlara açıyoruz gözlerimizi. Patlamalarda paramparça olmuş akranlarımızdan, feryat figan ağlayan annelerimizden, okula başlayamadan ölen kardeşlerimizden, bir daha gülmelerine fırsat verilmeyen gülüşü güzel insanlardan ve daha nicelerinden tanıyoruz ölümü bizler! Her geçen an ölümün soğuk nefesi ensemize üflenirken, bir takım siyasiler güvenlik zaafiyetinin olmadığını söylüyorlar; aslında haklılar. Zırhlı araçlarını yanlarında kıta kıta dolaştırıp gezinen güvende olan şahsiyetler için zaafiyet söz konusu bile olamaz. Tabi dönem dönem halka karışmıyor da değiller! Yanlarında yüzlerce koruma, etrafta sayısı meçhul sivil polis, çatılarda her an eli tetikte keskin nişancılar... Diğer tarafta ise ardı arkası kesilmeyen ölümlerimiz. Her uyanışta "acaba bugün ne olacak?" sorusu dillerden düşmüyor, insanlar artık yurdun doğusunda eve giremiyor, batısında evden çıkmaya korkuyor. Yorulduk ölümlerden, ölüm haberleri almaktan, kendimize ve sevdiklerimize ya bir şey olursa korkusuyla yaşamaktan. Yalnız bu böyle gitmeyecek biliyorum. Çünkü  biz gençler barış ve kardeşlik ortamında güzel günler görmek istiyoruz. Gelecek bizim değil mi? Öyleyse geleceği kurmak da bizim elimizde. Yeter artık! Dinleri, dilleri, ırkları, mezhepleri bir kenara bırakıp yalnızca insan sıfatıyla karşı çıkalım ölüme, meydan okuyalım bizleri birbirimize kırdıran kirli siyasete. Bu memleket bizim, hepimizin. Doğudan batıya, kuzeyden güneye. Ne uğruna öldüğümüzü akıllardan çıkarmayarak ona göre hareket etmeli ve heryerde, her koşulda barışı haykıralımalıyız kandan beslenenlere inat!

Alışmayın: Sessiz kalmayın!

Bir Lise Öğrencisi
Elazığ

Dokuz ay içinde ülkemizde yedi bombalı saldırı oldu. Bunların üçü başkentte ikisi İstanbul'da. Bu dokuz ay süresince bölge illerinde aylarca süren ablukalarda onlarca çocuk, anne ve baba hayatını kaybetti. Dokuz ay içinde yüzlerce canımızı yitirdik. Ne mi yaptık? Hepsini unuttuk ve her saldırıda biraz daha alıştık, kabullendik. Şimdi ben bunları neden yazıyorum biliyor musunuz? Gerçekleri gör diye. Sen televizyonu veya telefonunu kapatınca ailesini yitirmiş insanların feryatlarının dinmediğinden haberin olsun diye. Her sineye çekişimizde, köşemize sindiğimizde daha fazla insanın hayallerinin, geleceğinin, umutlarının yok olduğunu bil diye. Korkup sönmek bir işe yaramıyor. Alıştırılmak istenen bu kaos ortamına alışmayacağız. Sessiz kalmayacağız. Sessiz kalırsak yarın bir bomba da bizim umutlarımızı parçalar. Alışmayın! Sessiz kalmayın!