16 Şubat 2020 00:05

Somut acı acıyı dağlar

Fotoğraf: Envato

Paylaş

Yücel Sayman

Tüm yazıları

Aynı yıllar benzeşmez uğraşlarımızda özgürlüğün peşine düşmüş, aynı yolda iz sürmüşüz; hiç rastlaşmamışız.

Aynı yıllar özgürlüğün peşi sıra yol ayrımlarına gelmiş, aynı ayırımlardan ilerlemişiz; hiç karşılaşmamışız.

Aynı arkadaşları kucaklamış, aynı arkadaşların yasını tutmuş, aynı zavallılaşmışların artlarından savurmuşuz tekmeyi; hiç birlikte olmamışız.

Yoldaşmışız; hiç rastlaşmamışız, hiç karşılaşmamışız, hiç birlikte olmamışız.

Ama yoldaşmışız, öyle olduğumuzu bilmeden yoldaşmışız.

Yoldaşmışız; birbirimizin varlığından haberimiz olmamış ama yoldaşlığımız yolunu şaşırmadan farklı yerlerde, farklı heyecanlarda, farklı yaşam kesitlerinde hep var olmuş. Sıkı yoldaşlarmışız.

Çok yıllar sonrasının bir anında rastlaştık, karşılaştık, tanıştık, beraber olduk. Çok yıllar sonrasının o anında, çok yıllar önceki yoldaşlık geriye yönelik değerleriyle sarmaş dolaşlığımızda duygularımıza rehber oldu.

Yoldaşımın inanılmaz zarafeti vardı. Renklerin biçimi belirlediği bir görüntüde şapkadan ayakkabıya bazen sakin, rahatlatıcı, bazen kışkırtıcı, meydan okuyan giyiminin inceliği; bilginin derinliğinde sanatı ve tiyatroyu irdeleyen bilimsellikten şaşmaz zekasının keskinliği; lanetli ayrılma anına kadar gecenin masa başı keyfini belirleyen kıvrak mizahı; siyasi, toplumsal, sanatsal tartışmalardaki ölçülü heyecanı; geçmişi değerlendirirken elden bırakmadığı kibar ciddiyeti; geyik muhabbetlerinde asla sıradanlaşmayan laf sokuşları ve muzır bakışları; tüm bunlar çok yıllar önce birbirimizden habersizken yoldaşlığımızın başladığı yoldaşımın zarafet halleriydi.

Rüçhan Tolgay öldü.

Yoldaşım öldü.

Ölümü hiç umursamadı; yaşama renk katmaktan bir an geri durmadı.

Yaşanması gereken bir yaşamı yaşanması gerektiği gibi yaşadı.

Gençleri yaşanması gereken bir yaşamı gerektiği gibi yaşamaya yüreklendirdi.

Devrimci yaşamı onun hep en zarif hali oldu.

Ölüme de bir başka zarafetle burun kıvırdı.

Emrah Cilasun’un annesi olmaktan çok yoldaşıydı. Onların yoldaşlığına hep imrendim.

Yoldaşlıklarına imrendim ama kıskanmadım; ikisi de benim yoldaşım…

Yoldaşı görme olasılığı kalmamışsa duyulan acı somuttur.

YAZARIN DİĞER YAZILARI