AKP kumarı kaybetti

AKP, tekrar edilen seçimde öncekine oranla çok büyük bir oy farkı ile İBB seçimini kaybetti. AKP’nin 31 Mart seçimine göre iki yüz binden fazla oy kaybettiği söyleniyor. CHP’nin ise bu iki yüz bin küsur oyun yanı sıra beş yüz bin küsur yeni oy aldığı belirtiliyor. Yani, 31 Mart’ta AKP’ye oy veren iki yüz bin kişi, bu kez İmamoğlu’na oy vermiş, bunun yanı sıra beş yüz bin küsur kişi de İmamoğlu’na daha önce oy verenlere ek olarak bu seçimde CHP adayına oy vermiş.

Sandıktan çıkan dört oy da iptal edilseydi. Seçim bütünüyle yenilenseydi İstanbul’da 27 ilçe belediyesi CHP, 12 ilçe belediyesi AKP’nin olacaktı. AKP, İBB Meclisinde de çoğunluğu kaybedecekti.

Aslında 31 Mart öncesi de AKP İBB seçimlerini alamayacağını biliyordu. Ama sonuna kadar zorladı. Yapılabilecek ne varsa yaptı. YSK üyelerinin görev sürelerini bir yıl uzatmak da dahil.

31 Mart akşamı ilk önce seçim sonucuna razı olma eğilimi çıktı. Ekonomik kriz de seçimi falan bırakıp bir an önce “Acı reçete”nin işçilere ve emekçilere verilmesini emrediyordu AKP’ye… Fakat, ne olduysa oldu, seçimi YSK’ye baskı yaparak yenilettiler. Bir kumar oynadılar. Kaybederlerse sadece kaybedecekler, ama kazanırlarsa hem düşen prestijlerini kazanacaklar, hem de İBB rantından olmayacaklardı. İBB rantlarından hem “dindar ve kindar” bir gençlik (Fethullahçıların yaptığına benzer şekilde) yaratmaya çalışıyorlar hem de parti kadrolarının bir kısmının iaşesi ve ibadesini karşılıyorlardı.

Bu kez seçim çalışmalarında öncekinden farklı yöntemler denediler. Beka söyleminden ve sert üsluptan vazgeçtiler. İnsanların aklında kalacak iki slogana sarıldılar; “Çaldılar” ve “Yalan söylüyorlar”.

Sert söylemi ve her gün beş kere televizyonlarda görünmesi halkta tepki yaratıyor ya da artık eskisi gibi etki yaratmıyor diye Erdoğan geri çekildi. İftira ve gerçek dışı söylemleri ilçe belediye başkanları, troller, yandaş medya ve İçişleri Bakanı eliyle piyasaya sürdüler. Fakat, “Pontus” işi ters etki yaratınca; Ordu Valisi tuzağını kurdular. “Devletin valisine küfür etti” iftirası üzerinden yürümeye çalıştılar; bir başka tuzak da İsmail Küçükkaya röportajı idi. Röportajı kabul etmelerinden itibaren “Soruları İmamoğlu önceden aldı” tezgahı üzerine düşünmeye başlamışlardı.  O da tutmayınca bu kez Kürtleri kazanmak için denemelere giriştiler. Ahmet Kaya’yı ne kadar sevdikleri akla geldi. “Kürdistan” ve PeKeKe” sözcükleri akıllarına geldi ve en sonunda büyük bombayı patlatarak Abdullah Öcalan’dan, Osman Öcalan’dan, Barzani’den mesajlar getirdiler.

Ama, bütün bu bel altına yumruklar, fauller işe yaramadı. Seçmenin bir kısmı artık bu çirkin kampanyaya tepki gösterdi ve tabii en önemlisi ekonomik krizin etkisiydi. Milyonlarca emekçi işsiz kalmıştı. Geçinemiyordu. Milyonlarca genç işsiz ve gelecek konusunda umutsuzdu. Esnaf kitleler halinde iflasa sürükleniyordu. İşsizlik, pahalılık, iflaslar vd.ni de CHP’ye yükleme imkanı yoktu. Halk ekonomik krizin nedeninin AKP politikaları olduğunu görüyordu. İsrafı, yolsuzlukları, rantçılığı, saraylarda yaşayanları görüyordu. 

AKP’nin yokuş aşağı sürüklenmesi hızlanıyor. Artık en umutsuzu dahi AKP iktidarının ömrüne süre biçmeye başladı.

Bazı solcular, Binali Yıldırım ile Ekrem İmamoğlu ya da AKP ile CHP arasında ne fark var? Bu seçim sonucunu niye bu kadar abartıyorsunuz ? vb. şeyler diyor.  Abartmıyoruz. İmamoğlu’ndan sosyalist devrim beklemiyoruz. Hatta, daha ileri bir demokrasi de beklemiyoruz seçim sonuçlarından. Bunu kimse söylemedi. “AKP’nin tek adam iktidarına dur diyelim” dedik. “Tek adam yönetiminde bir gedik açalım” dedik. “Tek adamı her gün beş saat dinlemek zorunda kalmayalım” dedik. “Emekçiler, yoksul halk yeniden moral kazansın, gelecek umudu doğsun” dedik. “Emekçi halk kendi gücünü görsün, özgürlükleri, hakları kendi gücü ile; mücadelesi ile kazanacağını yaşayarak öğrensin” dedik. Bugün AKP’yi, Erdoğan’ı bir adım geriletenler; yarın aynını yaptığında CHP’yi, Kılıçdaroğlu’nu ya da İmamoğlu’nu da durdurur. Üzülmeyin.