HDP ve sınıf siyaseti üzerine…

HDP’nin demokratik siyasetin önündeki en önemli engellerden biri olan seçim barajını aşması Türkiye’de demokrasinin inşası için önemli bir adım olacaktır. Demokrasinin inşasında 91 yıl önce cumhuriyet kurulurken yaratılan ırk, mezhep ayrımcılığına dayanan ve etnik kimlikleri, inançları inkâr eden anlayışın ortadan kaldırılması son derece önemlidir. HDP’nin kuruluş amacı ve benimsediği ilkelerde zaten bu inkâr politikalarına karşı oluşturulmuştur. 7 Haziran seçimlerinde gerek adaylarıyla gerekse seçim bildirgesiyle HDP, ilkelerini güçlü biçimde anlatacak ve toplumun desteğini almaya çalışacaktır.

Demokrasinin inşası için etnik kimlik ve inançların inkârına karşı olmak kadar önemli bir başka konu da Türkiye’de sınıfsal farklılıkların olmadığı savıyla emekçi sınıfın inkâr edilmesidir. 91 yıllık cumhuriyet Kürtleri, Alevileri, Ermenileri nasıl asimile edip kimliklerini unutturmaya çalışmışsa daha cumhuriyetin ilk yıllarında “sınıfsız, zümresiz toplum” masallarıyla emekçi sınıfın varlığını ve bununla birlikte haklarını da inkâr etmiş, görmezden gelmiştir. 1960’lı ve 1970’li yıllarda yükselen sınıf mücadeleleriyle birlikte sınıfsız toplumu dayatma politikası bir ölçüde aşılmıştır. Ancak 12 Eylül darbesiyle beraber -tıpkı Kürtler üzerinde yoğunlaşan baskılar gibi- işçi sınıfı üzerindeki baskılar yoğunlaşmış ve dünyada bu yöndeki eğilimlerin de güçlenmesiyle birlikte işçi sınıfının inkârı üzerine şiddeti de içeren sistemli bir politika izlenmiştir.
HDP’nin barajı aşması ve demokrasiyi inşa edecek bir iktidar alternatifi haline gelebilmesi için etnik kimlik ve inançlar kadar –“sınıfsız, zümresiz toplum” masalından “hepimiz aynı gemideyiz” masalına dönüşen- sınıf kimliğinin inkârına karşı da politikalarını daha net ifade etmesi gerekir. Zaten etnik kimlik ve inançların inkârını sınıfın inkârından ayrı düşünmek mümkün değildir. Etnik kökeni ve inancı nedeniyle ayrımcılığa uğrayanlar aynı zamanda sınıf içinde de en fazla ayrımcılığa uğrayan, ezilen, sömürülen kesimleri oluşturmaktadır. Bu nedenle inkârın her türü birlikte ele alınıp, bunlara karşı oluşturulacak politikaları ve yürütülecek mücadeleyi ortaklaştırmak elzemdir.

Ancak şunu da göz ardı etmemek gerekir ki sınıfın inkârı ve hakların gaspı, ulus devlet inşasının gereği olarak gerçekleştirilen etnik kimlik ve inanç inkârından farklı olarak, işçi sınıfının kapitalizme karşı tehdidini bertaraf etmeye yönelik evrensel bir meseledir. Dolayısıyla var olan sistem içinde işçi sınıfının tüm haklarının ve taleplerinin en azından kısa bir vadede yerine getirilmesi –hele ki Türkiye gibi 35 yıldır darbe rejiminin baskı altında tutularak emekçi düşmanı neoliberal politikaların köklü biçimde yerleştirildiği bir ülkede- mümkün değildir. Bu nedenle HDP’nin seçimlerde -SYRIZA gibi- bir zafer elde edip, güçlü bir hükümet kurması halinde bile kökleşmiş emekçi düşmanı neoliberal politikaları ve anti-demokratik yasal düzenlemeleri bir anda değiştirebilmesini beklemek gerçekçi olmaz. Bu bağlamda işsizliği ortadan kaldırmak, güvencesiz çalışma biçimlerine son vermek, sosyal güvenlik sistemini hak temeli üzerine oturtarak toplumun tümünü güvence altına almak; eğitimi, sağlığı, barınmayı, ulaşımı kamusal bir hak olarak sunmak gibi sosyal sorunların çözümü için geliştirilecek politikalar kısa vadede yaşama geçirilemez. Seçimlerde bunların kısa zamanda yerine getirileceğinin vaat edilmesi toplum tarafından da inandırıcı bulunmaz zaten.

Bu durumda işçi sınıfını inkârın son bulması; emekçilerin, yoksullaştırılmış halk kesimlerinin insanca çalışma ve yaşama koşullarına kavuşturulması için HDP’nin seçimlerde de daha sonrasında da örgütlenme özgürlüğünün ve sınıf mücadelesinin önündeki engelleri kaldırma iradesini öne çıkartan bir perspektifi ortaya koyması gerekir. Bu perspektif doğrultusunda HDP’nin emek örgütlerinin ülkenin ekonomik ve sosyal politikalarının belirlenmesinde doğrudan katılımını sağlayacak demokratik bir modeli geliştirerek “birlikte yönetmek” anlayışını ifade etmesi, emekçi kesimlere güven verecek önemli bir adım olacaktır.  
Sözün özü: HDP, etnik kimlik ve inançlarla birlikte işçi sınıfının inkârına karşı geliştireceği politikalarla seçim barajını aşıp bir iktidar alternatifi haline gelerek, demokratik Türkiye’nin inşasında önemli bir rol üstlenme fırsatına sahiptir. İşçi sınıfının örgütlenmesi ve mücadelenin önündeki engellerin kaldırılması, sınıfı inkâr eden anlayışa son vererek milyonlarca emekçinin hak ve taleplerini sağlamanın biricik koşuludur. Bunun için HDP’nin sınıf mücadelesinin önünü açacak bir perspektifi öne çıkartması ve bu konuda emekçilerin güvenini kazanması son derece önemlidir. Emekçilerin güvenini kazanabilen bir partinin seçim kaybetmesi zaten mümkün değildir.