Tam korku duvarını aşıyorduk ki...

2009 yılından beri aynı tekstil fabrikasında çalışıyorum. Geçen 5 yılda ülkede kriz naralarıyla ne haklarımız gasp edildi, sayamıyorum. 2001 yılından beri aslında her şey gitgide daha kötüye gitmeye başladı. Ülke krize girdi, zam sayımız düşürüldü, esnek çalıma saati dayatıldı. Ülke krize girdi, yemeklerin kalitesi düşürüldü, işçiler insani hakkı olan şeyler göz ardı edildi. Şimdi ekonomi büyüyor, bizde değişen bir şey yok.
Fabrikamızda yaklaşık 250 kişi çalışıyor. İş güvenliği önlemleri prosedür gereği yapılır, iş kazaları yaşanır sık sık, ama alınacak bir önlem bile lüks olarak görüldüğünden artık kanıksanır durumda herkes için. Yılda 2 kez olan zamlarımız 1’e düşürüldü. Ocak ayından itibaren verilmesi gereken zam farkları gasp edilip Nisan ayından itibaren verilmeye başlandı.
Gördüğümüz, yaşadığımız durum buydu, ama bizim gibi kendine “duyarlıyım” diyen insanların bile müdahale edememesinin nedeni neydi? Korku! Ülkenin genelinde estirilen sindirme, şiddet, baskı, git gide yükseltilmeye çalışılan korku duvarı. Her şey güllük gülistanlık gösterilirken aslında hiçbir şey yolunda gitmiyor. Artık bir şeyler yapmamız gerektiğinin farkındayız. Çünkü biliyoruz ki patrona karşı mücadele ancak birlikte hareket ederek mümkün.
Sonra iş yerinde zam döneminde tam bir araya gelip ne yapabiliriz diye konuşurken hemen yanı başımızda sınır bölgemizde IŞİD vahşeti, direnen bir halk ve Türkiye’de ne olup bittiğinin tartışması başladı.  6-8 Ekim’de 40’ın üzerinde insan öldü. İnsanların birliğinin devlet eliyle bozulduğunu fabrikamda canlı canlı gördük. İş yerimde çalışanların çoğu Esenyurt’ta yaşıyor. Orada yaşanan gerginlikler insanların Kürt Türk diye ayrılmasına neden oldu. İnsanlar insan avına çıkmaya başlamış, linç girişimleri mahalleleri sarmıştı. İş yerinde birliği de etkiledi bu durum. Böyle süreçleri çok yaşadık ülkemizde. Bu ülkenin ezilen halkları birleşmesin, birlikte hareket etmesin diye her dönem bu birlik bozulmaya çalışıldı. Ama biz biliyoruz ki kurtuluşumuz birlikte ve örgütlü mücadelemizde. Haklarımızı almak için tartışmaya devam edeceğiz.

Beylikdüzü’nden tekstil işçisi bir kadın