06 Eylül 2014 13:34

Cinayete tanık olmaktan korkuyorum

Her gün aldığımız kadın cinayeti haberleri kanıksanamayacak kadar ürkütücü olmasına rağmen şaşırdığımız yönleri değişti şimdiden...

EYLÜL 2014

Paylaş

Her gün aldığımız kadın cinayeti haberleri kanıksanamayacak kadar ürkütücü olmasına rağmen şaşırdığımız yönleri değişti şimdiden. “Boşanalı 2 yıl olmuş üstelik” diyoruz. Yani boşanmak istediği için ya da yeni boşanmış olsalar da öldürse neyse diyeceğiz neredeyse…
Ben de korkuyorum; arkadaşımın gözümün önünde tehdit altında olmasından, bir cinayete kurban gittiğini duymaktan korkuyorum.
Yıllardır aynı ortamda çalıştığımız arkadaşımı sık sık ağlarken gördüğümde birkaç kez konuşmaya çalışmıştım. Ertelemişti hep anlatmayı. Bir gün “Çok kötü şeyler oluyor” dedi. İşini kolaylaştırmak için “Kocanın hayatında başkası mı var” dedim… Anlatmaktan bu kadar çekindiğine göre, bu kadar acı çekip ağladığına göre, bu kadar çaresiz hissettiğine göre başka bir neden olamazdı sanki… Aklıma daha kötüsü gelmemişti. “Keşke öyle olsaydı, boşanırdım biterdi” deyip alkol ve şiddet dolu hikâyesini anlatmaya başladı.
Dostum dediğim bir insan 3 yıldır bunları yaşıyordu ve bizler mesai arkadaşları olarak bir haberdik… Ve yine “Başka kimse bilmesin n’olur… Çözülecek inanıyorum, başkaları bilsin istemiyorum” dedi. Bu konuşmanın üstünden sanıyorum iki yıl geçti. Birçok kapı, pencere kırılan, sokak ortasında şiddete varan, üstelik 15 ve 9 yaşındaki çocuklarının önünde yaşanan, karakollarla darp raporlarıyla sonuçlanan olay geldi, geçti ya da geçmedi. Boşandı ama bitmedi.
Kaç kez uzaklaştırma cezaları verildi ama adam eve kadar girdiği halde kadına koruma verilmedi.
Karakol başvurularında her defasında –dolaylı da olsa- şikâyetçi olmaması yönünde önerilerle (!) karşılaştı…
Kapılar pencereler kırılırken polis arandı ama polis hep koca gittikten sonra geldi.
Karakol başvuruları savcılığa ancak bir ay sonra ulaştı, 6 ay sonraya duruşma günü verildi.
Nöbetli çalışan kadın arkadaşım ruh sağlığını çoktan kaybetti zaten ama yöneticileri de çok umursamıyorlar doğrusu. Nöbete gelirken çocuklarını bırakacağı güvenli bir yer olmadığını, can güvenliğinin tehdit altında olduğunu söylemesine, elindeki çocuk velayeti, karakol-darp belgeleri vs. gibi belgeleri yönetime sunmasına rağmen geçici çözümler sunuldu kendisine.
Empati kuramıyorum, arkadaşıma empati kurmam imkansız belki tahmin edebilirim sadece… Ya çocuklar; yaşadıkları bunca travmayı nasıl taşıyacaklar yaşamlarına. Ya “N.D. boşandığı kocası tarafından öldürüldü” haberi alırsam ben nasıl taşırım bu acıyı…
Sevgi GÜLER/ İSTANBUL