Umut ve umutsuzluk üzerine

Evet, maalesef yıllarca birbirimizden öyle bir ayrı düştük, öyle bir yalnız ve hiçbir şeye dokunmadan, bulaşmadan, başımızı derde sokmadan sessizce yaşamaya alıştık, var olan hakkımızdan, hukukumuzdan öyle bir bir haber olduk ve böylece onu işlevsiz hale getirdik ki; an itibarı ile sokaklarda aslında “vatandaş gösterici” ile “vatandaş polis”in ortak hakları ve ödevleri olan şey için binlerce insan gaza boğuluyor, gereksiz yere ve orantısız uygulanan şiddete maruz kalıyor… Ama bu acı tablonun içinde bir şey dikkati çekiyor. Yaralanan, kötü muamele gören insanların sayısı arttıkça kalabalığın da sayısı artıyor. Çıkışlar tıkandıkça yeni girişler açılıyor. Çünkü dayanışma insanın tenine zehirden daha çabuk ve kalıcı nüfuz eden bir şey. Bir kez nüfuz etti mi tüm benliğinizi sarıyor. Çünkü tam da Afrika kökenli Ubuntu felsefesinin dediği gibi; “Ben, biz olduğumuz zaman ‘ben’im”.