Hemşirelik ‘uzmanlaştırılamayan’ mesleğim

İstanbul Prof. Dr. Cemil Taşçıoğlu Şehir Hastanesi’nden bir hemşire

Sevgili Evrensel Gazetesi okurları ve değerli meslektaşlarım olan hemşireler,

17 yıllık meslek hayatımda mesleğim; gençliğimin çileli yollarından bugüne çoğunu para kazanarak aşacağımı düşündüğüm bu yolda; çok keyifli, dinamik ve de duygusal travmaların bolca olduğu bir 17 yıl oldu. 

Hemşirelik bugün hepinizin bildiği gibi sağlık personeli statüsüne indirgeniyor. Hem refakatçi, hem bakım teknisyeni, bazen doktor yardımcısı, bazen ise sekreter olabilen bizler, üstün yetenekli hemşireler…

Hemşirelik benim “uzmanlaştırılamayan” mesleğimdir.

Hemşire; koltuğunda çay kahve muhabbeti yapan, tek işi kan alıp, iğne yapmak olarak bilenen, aşağılanan bizler…

Hastanelerin yoğunluğunda karmaşasında şiddetin tüm boyutlarına maruz kalan bizler…

Maddi sıkıntılarımıza derman olur diye fazla mesailere kalmak durumunda kalıp, ailelerimizin sosyal yaşamımızın vaktinden çalıp çalışan bizler çok ama çok yorgunuz…

Fakat yine de iyi ki hemşireyim! Çünkü son anlarına dahi tanık olduğum tüm hastalarımıza gerekli profesyonel desteği ve tedavi sağlarken vicdanen çok rahatım.

Pandemi sürecinde başladığım Covid aşılama bölümünde aşı güvenliğini sağlama, pandemik aşılama sürecinin yönetilmesinde üç yüz bin kişiye aşı uygulayan bir ekipte olmanın mutluluğunu yaşıyorum.

Meslekte profesyonelleşmeye imkan verecek düzenlemelerin yapılacağı liyakate önem verilen maddi endişelerimizin olmayacağı bir meslek hayatı dilerken, umut dolu yarınlara diyorum. Hemşireler günümüz kutlu olsun.