Tonlarca zorluğun sonunda, insanların hayatlarına dokunmaya…
Bir süre “Çalışamayacaksam neden meslek lisesi okudum?” ya da “Üniversite okuyor olmasaydım iş bulur muydum?” sorularıyla yaşadığım süreci sorgulayıp durdum.
Fotoğraf: pngtree
Yeni atanan hemşire
İstanbul
Mesleğine yeni başlayacak bir hemşireyim. Ortaokulu bitirene kadar her şeyi olmayı düşünmüştüm; öğretmen, avukat, astronot… Sonunda hemşire oldum. Sağlık meslek mezunuyum ve lise seçerken ilk tercihim buydu. O dönemde şöyle bir yargı vardı toplumda; puanı yetmiyorsa mesleğe gitmiştir. Oysa birçok Anadolu lisesine puanım yetiyordu ve kazandığım lise de gayet yüksek puanlarla öğrenci alıyordu. Bir meslek liseli olarak ben bu mesleği seçmenin kararını çok daha erken vermiştim. Tabii ki bunda o dönem annemin büyük bir hastalıkla savaşıyor olmasının etkisi büyüktü.
“AYLARCA İŞ ARADIM”
Lise sürecinde hep lisans eğitimimi tamamlayıp bir yandan mesleğimi icra etmenin hayalini kuruyordum. Mezun olduktan sonra aylarca iş baktım. Özenle hazırlanmış bir özgeçmiş, umutlu bir mezun. Karşılaştığım tablo ise hayaller ve hayatlar oldu.
Birçok hastane tarafından yeni mezun olduğum ve direkt üniversiteye başladığım için geri çevrildim. Kimse sadece staj tecrübesine sahip, üstüne okul hayatı da olan birini çalıştırmak istemiyordu. En son yaptığım iş görüşmesinden ağlayarak çıktığım günü unutmuyorum. Tecrübesiz görülüyor, mesleğime başlayamıyordum. Kimse beni işe almazsa nasıl tecrübe kazanacaktım? Kaygılı bir süreç beni bekliyordu. Bir süre “Çalışamayacaksam neden meslek lisesi okudum?” ya da “Üniversite okuyor olmasaydım iş bulur muydum?” sorularıyla yaşadığım süreci sorgulayıp durdum.
“PES EDİP FARKLI İŞLER ARADIM”
Daha sonra pes ettim. Farklı işler yapmaya başladım. Part-time olarak bir mağazaya girdim, keman dersleri verdim. Bu sırada mahallede komşulara iğneye, pansumana gittim. Mahallemdeki insanlar beni hemşire olarak görüyorken birçok hastane yönetimi tarafından reddedilmiştim. Çünkü yönetim insanların hayatına dokunmam için bana fırsat vermemişti. Şevkle yapmak istediği bir mesleği varken başka işlerde çalışmak insana çok ağır geliyor. Ve inanın bununla baş etmek çok zor. Medyada gördüğümüz atanamayıp intihar eden insanların hikayelerini anlamak, onları bu psikolojik sürece iten kaynağı fark etmek ve bunun üzerine gitmek gerektiğini düşünüyorum.
Devlet ya da özel birçok hastanede staj yaptım. Her ikisinin de artı ve eksileri var. Ben bütün bunları değerlendirip iş hayatıma devlet hastanesinde başlamak istiyordum. Hem okuyup hem çalıştığım yoğun bir dönemde KPSS'ye girdim. Atanmayı çok istiyordum, özellikle Covid-19'un hayatımıza kara bir bulut gibi çöktüğü şu günlerde bir hemşire olarak evde oturmak canımı çok sıkıyordu. Her akşam alkışlanan sağlıkçılar vardı, ben de onlarla birlikte mesleğimin içinde olmak istiyordum. 2020/5 atamasıyla atandım. Çok istediğim hedefimi pandemi ilan edilmiş bir virüs salgını sırasında yakalayacağımı hiç düşünmemiştim.
Siz bu satırları okurken ben kıyafetlerimi giymiş, maskemi ve siperliğimi takmış insanları iyileştiriyor olacağım. Hemşireliğin insanların hayatına dokunan onlara iyi gelen bir yanı var ve o bana da iyi geliyor. Temennim bu iyilik halinin çoğalıp tüm dünyaya iyi gelmesi.
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
