“İnsan bir şey yapmadan yaşar mı?”

Mimar Sinan Erkek Öğrenci Yurdu Öğrencileri 

Hayat şartları her geçen gün zorlaşırken bizleri de “Nasıl yırtarız bu yıl da?​” düşüncesi aldı. Aylık planlamalar, hesaplamalar, kısıtlamalar… Yurttan arkadaşlarla bir araya gelip bir yandan sohbet ederken bir yandan da nasıl geçineceğimizi ya da nasıl geçinemediğimizi konuşuyoruz. Geçinebilen arkadaşlardan ise tüyo almayı da ihmal etmiyoruz elbette.   

Hemen en masum olanımız başlıyor söze “Ben de anlamıyorum nasıl geçindiğimi. Hep borçları sonraki aya devrediyorum ya da borcu borçla kapatıyorum. Şu anda da iş arıyorum yoksa KYK borcu olanlardan biliyorum hemen icralık oluyoruz, hoş icralık bir eşyam da yok.” 

Diğer arkadaşımız üzerimizdeki bu olumsuzluk perdesini yırtarcasına “Ben geçinebiliyorum.” diyerek giriyor söze. Hepimiz bir anda şaşırarak ona bakıyoruz. Öyle ya bir formülü vardır elbette. 3-5 yerden burs bulmuştur, az zamanlı çok paralı iş bulmuştur belki de. Şaşkın bakışların üzerinde olduğunu fark edince devam ediyor: “Dışarda hiçbir şey yapmıyorum ki: ne sinema ne halı saha ne tiyatro ne de arkadaşlarla oturup çay içme. Okuldan yurda, yurttan okula gidiyorum. Biliyorum aslında yaşamış olmuyorum. Zaten sadece yurt parası, yemek parası, yol parası ve telefon faturası bursu aşıyor. Ben hiçbir şey yapmadan ayda 700 TL gidiyor. 200 TL’sini ailem gönderiyor. İnsan bir şey yapmadan yaşar mı? Param gitmesin diye dışarı bile çıkmıyorum.” dedikten sonra tüm bakışlar normale dönüyor. 

Burs alamayan bir arkadaşımız ise “Peki ben ne yapayım? Her ay evden o kadar para gelemez. Başka okuyan kardeşlerim de var. Okuldan vakit buldukça yarı zamanlı çalışıyorum. Zaten okul ve iş yeterince yorduğu için ben de bir şey yapamıyorum. En azından geçen sene sinemaya, tiyatroya gidiyordum. Bu sene yapılan zamlardan sonra cebimde hiçbir şey kalmadı.” diye ekliyor. 

HAFTADA 3-4 GÜN YEMEK İÇİN AKRABALARA 

Sürekli ders çalışan arkadaşımız da bizi kırmayıp sohbete katılıyor. Onun geçinme şekli dersleri yüksek tutup burs almakmış. Ortalaması düşecek diye çok korkuyor “Bursum kesilmez umarım.” diyor. Zaten ona da KYK bursu ile birlikte gelen burs 750 TL’ymiş. 750 TL’nin yurt, yol ve kitaba zar zor yettiğini, bu dönem yapılan zamdan sonra 2 kitabını alamadığını belirtiyor. “Her hafta halı saha yapıyorduk şuan ona para yetiştiremeyiz ki. En azından yurtta halı saha olsaydı. Haftada 3-4 gün akrabalara gidip yemek yiyorum. Yemek parasının bir kısmını böyle çözüyorum. En azından hamurdan başka bir şey yiyebiliyorum.” diyerek taktiklerini anlattı.  

“Ben kısıyorum artık.” diye söze başlıyor bir arkadaşımız. “Yemeği geçen yıl 3 tabak alıyordum bu sene 2’ye düştü, seneye 1’e düşmez umarım. Yol 40 TL oldu, oh ne güzel oradan kurtardık derken yurda yakalandık. Tamam akbil 40 TL oldu ama yurda 55 TL zam geldi. Akbili satsam mı acaba?​” diyerek sesli düşünmeye başlıyor. “Dışarıda ucuz olan şeyler yurtta nasıl daha pahalı olur? Mesela çorba dışarıda 2 TL yurtta 3 TL. Yakında kuru fasulyeyi bile tane ile alacağız. Ama peçeteyi bedavaya getirmenin yolunu bulduk. Yemekhanede yemek yerken 5-6 tane alıp biriktiriyor daha sonra kullanıyoruz.” diyerek sözlerini bitiriyor. 

Biz de bu sohbetin sonunda arkadaşlarla “Eğitim hakkımız, burs ihtiyacımız” kampanyasını daha çok kişiye ulaştırmanın daha iyi bir çözüm olacağı kanaatine varıyoruz. Zamların silinmesi, burslara en kısa sürede en az 400 TL zam yapılmasını istiyoruz. Yoksa en güzel gençlik yıllarımız heba oluyor. Bir yandan yarı zamanlı işler, bir yandan dersler derken yaşamak için zaman kalmıyor. Gerçi kalsa da yaşamak için paramız yok zaten.