Yıkımların ve direnişin kenti Düzce

Çağlar KAZAK

Düzce

Maalesef yaşanan sel felaketi ile ülke gündemine oturan Düzce yaralarını sarmaya çalışıyor. Özellikle Akçakoca ilçesinin köyleri olan Esmahanım ve Uğurlu’da yıkım en üst boyutta. Tabii bu felaketle beraber imara açılan alanlar ve Düzce’nin afet bölgesi ilan edilip kısa bir süre sonra “Yok ya burası afet bölgesi değil.” denilip geri alınması da halkın kafasında büyük soru işaretleri oluşturmuş durumda. Düzce ülke gündemine genelde -üzülerek belirtmek gerekir ki- afetlerden sonra oturmuş olan bir ilimizdir. 1999 depreminden en çok etkilenen ve can kaybının en çok olduğu şehirlerin başında Düzce gelmiştir. Ve şimdi de bir sel felaketiyle yine gündemde. Ama bu yazıda Düzce’nin yaşadığı işçi direnişlerine ve en son yaşanan Düzce Cam işçilerinin grevine bakacağız.

BU İLK KIVILCIM DEĞİL

2013 yılında Standart Profil işçileri, işverenle sözleşme masasına oturan Petrol-İş sendikasını tam anlamıyla basmıştı. Kentin merkezinde bulunan sendika binasını işçiler kuşatmış ve çok sert bir eylem gerçekleşmişti. İşçiler Düzce-Akçakoca yolunu bir süreliğine trafiğe kapamış ardından sendika binası önünde birkaç yöneticiyi de tartaklamıştı.

“ŞEHRİN BÜYÜKLERİ”Nİ FABRİKA KAPISINA GETİREN DİRENİŞ

Yine kısa bir zaman öncede Teknorot işçileri Türk Metal sendikasına isyan bayrağını aşmıştı. Bursa merkezli Metal Fırtına’nın biraz geç yansımasıydı bu eylem. Ancak çok etkili olmuştu. Üretimi durduran işçiler fabrikalarını terk etmiyordu. Fabrikanın önüne akşam saatlerine doğru vali, garnizon komutanı, emniyet müdürü… Şehrin amirleri doluşmuş işçileri eylem bitirmeleri için dil dökmüştü. Belki de işçiler hayatlarında hiç görmedikleri veya birebir görüşme talep etse kabul edemeyecekleri bu amirleri bir anda fabrikanın önüne getirmeyi başarmışlardı. Bu durum işçilerin birlikte harekete geçince neler yapabileceğini göstermiş oldu. Kendi güçlerinin farkında olmayan işçiler 4-5 saatlik iş durdurmayla şehrin “en önemli” kişilerini ayaklarına getirebilmişti. 

Mas-Daf ve Pakmaya işçileriningrevleri de Düzce işçi hareketi açısından önemli olan ve ilerletici roller oynayan eylemler olarak belirtmemiz gerekir. Yaşanan bu işçi eylemlilikleri belki de büyük kazanımlarla sonuçlanmadı. Ancak tek tek baktığımızda hepsinin farklı öğretici yanları oldu.

GENÇLER DE GREV ALANINDA

Öte yandan kurtuluşunu işçi sınıfının kurtuluşunda gören gençler içinde bir moral kaynağı ve işaret fişeği olduğunu da söyleyebiliriz. Adını andığımız tüm bu grev ve direnişleri Emek Gençliği sınırlı üye sayısı ve olanaklarına rağmen destekledi. Yalnızca destekleme yetinmedi elbette. İşçilerin haberini yaptı, gazetesini dağıttı. Yaşanan gelişmelerden Düzce halkının haberdar olmasını sağladı. Bulunduğu yerlerde direnişleri anlatmaya çalıştı.

Şimdi de Düzce’de yine bir işçi grevi var. Bu sefer Düzce Cam işçileri grevde. Anayasal haklarını kullanıp sendikaya üye olan 83 işçinin ekmeği ile oynanmış ve kapının önüne konmuş durumda. İşçiler yine öfkeli ve kararlı. Direniş nasıl sonuçlanır şu an için kestirmek zor ama yine gençler içinde bir heyecan yaratmış durumda. Neredeyse her gün grev çadırına gidiliyor, işçilerle sohbetler gerçekleştiriliyor, gazete okunuyor. İşçiler, kendi grevlerini sahiplenen üniversiteli gençleri anlamakta biraz zorlanıyor. Bu gençlerin birde geçen yaz aynı fabrikada taşeron işçi olarak çalıştıklarını öğrenince şaşkınlıkları ikiye katlanıyor. 

Toparlarsak evet Düzce işçisi öfkeli ve gözü kara. Bu öfkenin en büyük eksikliği sınıf bilinçli bir öfkeye dönüşmemiş ya da dönüşemiyor olması. Saman alevi gibi bir anda parlayan ve çok çabuk sönümlenen bu öfkeyi kalıcı hale getirmek için önümüzde uzun bir yol var. Bu yolu mutlaka açmalıyız. Ki Düzce kodamanlara peşkeş çekilen, insanların canı hiçe sayılarak imara açılan araziler kenti olmasın.