Tüm kadınları Eşkel’e bekliyoruz

Sevgili Ekmek ve Gül okurları

Ben Günay, 1985’te Azerbeycan Bakü’de doğdum. Mesleğim hemşirelik. Hemşirelik okurken ayrıca kuaförlük, bilgisayar, yabancı diller kurslarına da gittim. Anneme babama bana bu mesleği okuttukları için çok teşekkür ediyorum. Onlar sayesinde kendimi  güçlü ve başarılı hissediyorum. Evet dört dörtlük hayat zor bulunur; benim de hayatımda sıkıntılı ve zor günlerim oldu.

Türkiye’den bir akrabamızın aracılığıyla Mudanya’nın Eşkel köyü muhtarıyla Facebook’tan görüntülü olarak tanıştık. Muhtarla konuşmalarımda düşünceleri ve samimi davranışları çok hoşuma gitti. Galiba ilk görüşte aşk diye buna deniliyor. Ben her zaman her şeyimi ailemle paylaşırım, onlara da bu durumu anlatınca, ilk göz ağrıları kızlarını uzaklara göndermek istemekten çok üzüntü duydular. Daha sonra beni istemeye geldiklerinde tanışınca bir evlat daha kazanmaktan mutlu oldular. Evlendim ve Türkiye’ye geldim. Mutluydum, fakat bir o kadar da üzgün. Ailemin üzüldüğümü görmelerini istemiyordum, fakat doğup büyüdüğüm yerden ve ailemden uzak bir yere gidiyordum, biraz da korkuyordum.

Mudanya’nın Eşkel köyüne geldim. Sağolsun eşim beni hiç yalnız bırakmadı. Köyümüzde sağlık ocağı yok, köyde hastalara iğne yapıyorum; kuaförlük yapıyorum. Köylü kadınlarla kısa zamanda arkadaş oldum. Köy halkının geçim kaynağı zeytincilik. Kadınlar da eşleriyle birlikte tarlada bahçede zamanlarını geçiriyorlar. Ben de hayatımda ilk kez zeytinle tanışmış oldum ve ben de eşimle birlikte çalışmaya başladım. Köyde kadınlar eşleri olmadan hiçbir yere gidemiyorlar. Birçoğu Bursa’yı dahi gezmemiş. Köyde sıkılmaya başladım ve kadınlarla geziler düzenleyelim diye eşimle konuştum. Mudanya Belediyesinden araba ayarladık. Kadınlarla tarihi geziler, farklı pazar alanlarına gitme, kahvaltılar gibi etkinlikler yapmaya başladık. “Köyümüze dikiş nakış kursu getirelim, kadınlar da ister” dedim, eşim belediyeyle görüştü. Bursa’dan dikiş nakış hocası geldi. Öğrenmek için kadınlardan da çok talep geldi. Hocamıza çok teşekkür ediyoruz. Bize harika şeyler öğretti. Kurs sonunda yaptıklarımızı sergiledik. Gazeteler gelip bizimle röportaj yaptı.

Köyde kadınlar böyle şeyleri ilk kez yapıyorlardı ve çok mutluydular. Eşleri de bu durumdan memnundular; köye yeni icatlar çıkartıyormuşuz diye arada rahatsız olanlar da yok değil. Bu arada bir baktım ki köyde bir yılımı doldurmuşum, sanki köy gözüme daha büyük görünüyor, bir yığın arkadaşım olmuş. Eşim bana Yaşar Kemal’in İnce Memed kitabını verdi. Onu okuyorum ve Ekmek ve Gül dergisini okuyorum.

Kadınlar, mutluluk bizlerin elinde, yeter ki isteyelim. Hem bizler mutlu olunca güzel oluyoruz ve çevremizi de güzelleştiriyoruz. Sizleri de Eşkel’e ziyarete bekleriz. Bizler misafir seven insanlarız. Hoşça ve sağlıcakla kalın...

Günay EKER / BURSA