02 Mart 2008 00:00
NOT
Kabul edin ki beyler;Zaplandınız!
Kabul edin ki beyler;
Zaplandınız!
Bilimum çok bilmişler; stratejistler, terör uzmanları, emekli zaptiyeler, siyaset esnafı, medya madrabazları...
Şimdi istakoz rengi suratlarınız ve gak guklarınızla durumu kurtaramazsınız...
Zaplandınız işte...
Hayat, sizlerin yalan, kurgu ve hayallerinize göre işlemek zorunda değil çünkü...
Dediğiniz gibi olmadı, olmuyor...
Kandile doğru başlatılan sefer 8. günde Zaptan döndü...
Bu 8 günde neler neler denmedi oysa:
Zap defalarca aşılmış, Kandil kapılarına dayanılmış, bütün dünya görsünmüş, falan da filan...
Şimdi savaşanlar, yani askerler geri çekildi ya, sözüm ona askerler adına dil döken esnaf taifesinin geri çekilişi ise daha bir sancılı oluyor...
Askerin takılıp kaldığı Zapı çoktan geçtikleri için, bunların zaplanışı daha bir derinden olmuş zira!
Çekildiği gün askerin, Zaptettik diye manşetler atmış, Zaptan sonra hedef Kandil şeklinde stratejiler yumurtlamışlardı kendilerince...
O gün attıkları manşetler, yalakalık, yavşaklık ve yalancılığı gerçek bellediklerinin kanıtlarıdır.
Evet, asker Zaptan döndü ama bu ani çekiliş, Zapın ötesine geçmişlerin halini hepten acınası kıldı...
Örnek mi...
Bir ayağı Amerikada olan süper milliyetçi Altemur Kılıç, çoğunun hissiyatına bakın nasıl tercüman oluyor:
İçim kan ağlıyor.... Ben orduyu çok severim, biliyorsunuz. Ama şimdi çok mahçubum. Genelkurmay Başkanını çok severim ama şimdi ne olduğunu anlayamıyorum. İnşallah benim bilmediğim, anlayamadığım bir neden vardır...
Peki ne olabilir Kılıçoğlu Altemurun anlayamadığı?
Harekata yeşil ışık yakmış ABD bile iki hafta yeter diyerek daha bir haftalık süreye işaret etmişken...
Daha bir gün önce, Büyükanıt, ABD Savunma Bakanına kısa süre izafidir diye, medyanın süslemesiyle, ders vermişken...
Neden bu son sürat çekilme?
Genelkurmay Başkanının, Çekilme tamamen askeri gerekçelerle yapıldı sözleri bile, onu çok seven Altemurgillere bir şey anlatmıyorsa eğer...
Fena zaplanmışların anlamadığı değil de anlamak istemedikleri bir şey var demek ki ortada...
Çok basit, çok yalın...
Hem öyle, stratejist olmak falan da gerekmiyor...
Sadece haberden ve de habercilikten biraz anlamak, en hamasi resmi haberlerin arasından bile sırıtan bu gerçeği tahmin etmeye yeterliydi...
8 gün boyunca, hep Zap denildi, duruldu...
Kilit Zaptı ve bu savaş Zapta kilitlendi kaldı...
Zapın zaptı yakın dendi ama zaptedilemedi işte...
Basit ve yalın gerçek budur:
Büyük bir direniş olduğu kesindir Zapta; aşılamadı...
Anlaşılmak, anılmak ve de anlatılmak istenmeyip atlanmak istenen gerçek buydu...
Nerede olursa olsun, hayatı kendi kurgu, yalan ve hayallerinden ibaret zannedenleri zaplayan da bu yalın gerçek, yani direniş değil midir zaten...
...
Acının militarizasyonu
Hedeflerimize ulaştık, geri çekildik!
Ülkeye bu savaş halini yaşatan sivil ve askeri zevat böyle açıklıyor olup biteni...
Bu kadar soğukkanlı, bu kadar sıradan...
Rakamlar sıralıyorlar ardarda...
İmha ve yıkım istatistikleri, ölüm çeteleleri...
Çıkardığında bunları, geriye ne kalıyor?
Koca bir cenaze evine çevrilmiş bir toplum...
Ve de savaşa ve acılarına alışık, acıya ve ölüme aşık bir toplum...
Militarizm böyle estetize ediliyor işte!
İsrailde bu yönteme Acının militarizasyonu diyorlarmış...
Psikoloji ile savaşın kesiştiği bir kavram...
Acıları militarize ederek, militarizmin estetizesinde malzeme olarak kullanmak...
Bu muydu hedefiniz yoksa?
Askeri ve sivil, savaş toplumu tatbikatı mıydı?
Buysa eğer, el hak, başarılı sayılırsınız şimdilik!
Şu sözler harekatta yaşamını yitiren bir askerin kardeşine ait:
Bir dirhem üzülmüyorum...
Devamı da var; Eğer şehit verilecekse seve seve canını verdi, seve seve kendini feda etti. O madalyasını aldı
Evet, insanlara acılarını yaşamayı da çok görüyorlar işte...
Bilirler ki, yabancılaştırılmamış acı, kendisiyle hesaplaşır, kendisini sorgular.
O yüzdendir ki, gerçek bağlamlarından koparıp, hamasete boğuyorlar acıları.
Acısıyla yüzleşmesin, hamasetin boğucu ağırlığında militarizme meze olsun diye acılı insanlar...
İşte, yıllardır sürdürülen bu acının militarizasyonunun (şişeden çıkmış cin misali) sonuçlarıdır ki, şimdi birileri, askerin Zaptan çekilişi üzerine, Neden daha çok kalmadınız? Neden daha çok ölüp öldürmediniz? şeklinde mızırdanmaktadır!
Anlaşılan o ki, insanın acılarını da rahat bırakmayıp kirleten, gölgeleyen bu acının militarizasyonu denilen gayri ahlaki savaş yöntemi de Zap önünde zaplananlar arasında sayılmalıdır!
...
Yürekli çıkış: Ölüm yerine çözüm!
Evet, bir kez daha ortaya çıktı ki, hayat, güçlünün istediği gibi kurgulanabilecek bir oyun değildir.
Savaşperestliğin, git öl demenin, ölmekten daha kolay olduğu gerçeğini öteleyen kopkoyu bir vicdansızlık halini dayatanların oyununa, en umulmadık zamanlarda, çomak sokulabiliyor...
Ahlak ve vicdanın sesini ebediyen susturmak ne mümkün!
Bülent Ersoyun, ortalığı kapıp kaplamış militarist hamaseti klişe olarak değerlendiren çıkışı da böyle bir şeydir işte:
Bu gençler, bu çocuklarımız, evlatlarımız, kardeşlerimiz can veriyorlar. O anneler, o çocukları doğuruyor. Askerlik yaşına kadar getiriyor ve ondan sonra da toprağa veriyor. Niye bu olsun, neden?... Yani tamam vatan bölünmez, bilmem ne olmaz. Ama yani göz göre göre de bu çocukları o zaman bütün analar doğurur verir toprağa, bu mu yani... Bu olmaz, bu olmaz yaa. Günah o analara günah, yanıyorlar cayır cayır
Savaş ve ölüme karşı sadece yaşamı savunma kaygısıyla, yürekten çıkmış bu ses, neden bu kadar yankı uyandırdı acaba?
Ancak militaristleştirilmiş acılarla apolitikleştirilmiş bir ortamda sorgulanamaz kılınabilecek savaşın, tam da en apolitik bilinen magazin dünyasından birince sorgulanmış olmasıdır, bu etkiyi yaratan.
Onun apolitik kimliği, savaş karşıtı çıkışını daha bir etkili kılmıştır.
Peki, bir çok akil adama ders niteliğindeki bu çıkış, bizim solcu tarafta gerektiğince önemsenmiş midir?
İtiraf edilmese de;
Bazılarına göre, politik çıkış ancak politik adamların işidir; Bülent Ersoyun işi değildir!
Bir kısmı da, Bülenttir işte, (karakolda doğru söyler mahkemede şaşar hesabı) nasılsa çarkedecektir diyerekten, geçiştiriverdi...
Eminiz ki, birileri ise, Ersoy işçi olmadığından ve mesele de işçi ile patron arasında geçmediğinden dolayı, sınıf mücadelesiyle hiçbir bağı yok diyerek, ve muhtemelen de gülümsemekle yetinerek, haber değeri bile tanımamıştır mesela...
Neyse, öyle ya da böyle, sonradan yaptığı basın toplantısında, ölüm yerine çözüm demek suçsa beni hemen assınlar... diyerek, sözlerinin arkasında da duran Bülent Ersoyun bu çıkışını anlamamak, en hafif deyimle, burnundan kıl aldırtmama durumudur!
Apolitik diye, Ersoyun ve sonrasındaki Sezen Aksunun, Pakize Sudanın tam da politik itirazlarını gereğince önemsemeyenlerin düştükleri gerçekten apolitik pozisyonu şöyle bir durup düşünmeleri gerekmez mi?
...
Porsiyon savaş üstü reform çek!
Bu son kara harekatı, sadece vatan, şehit hamasetiyle estetize edilmedi.
Liberal geçinen bazı utanmazlar da bu son darbeden sonra açılımlar başlayacak diyerek hem savaşa ve hem de AKPye güzellemeler yaptılar.
Kara harekatı sonrasında reform ve açılımlar yapılacakmış güya...
Reformcu bir harekatla karşı karşıyamışız yani!
Bir yandan militaristleştirilmiş acılarla, bir yandan da böyle reform beklentisiyle süslendi savaş ve ölüm...
İşi zaten savaşmak olan asker bir yana, AKP hükümetinin hiçbir somut hazırlığı ve böyle bir niyetine dair en ufak bir iz bile yokken...
Kanın akmasını, insanların ölmesini, düşmanlık tohumlarının daha bir saçılmasını, birlikte yaşamın daha bir zorlaşmasını gereksinen reform, ne menem bir şeydir acaba?
Artık bir savaş hükümeti ünvanını da haketmiş AKP hükümetinin reform diye atacağı her adımın altında bir savaş hilesi aramak için insanın bu liberal iyimserlerden olmaması yeterlidir herhalde.
Ve yine, sadece iflah olmaz bir iyimserlik diyebilir miyiz bu son savaş üstü reform sahtekarlığına?
Hayır, bu da bir yöntemdir işte.
Ve bir de, AKPciliğe bel vermiş liberalliğin militarizmle (örtük) kardeşliğine dair bir kanıt...
Ne diyelim; onlar da zaplandılar!..
Savaş fazla derinlere inmeden Zaptan dönünce, bu üç kağıtçıların beklediği reformlar da çok derin, kapsamlı ve de tatminkar olmayacaktır herhalde!
Vedat İlbeyoğlu