Bir köşede ağlayan bir Kajin göremeyecekler

Merhaba Ekmek ve Gül okurları
Didim’de 8 Mart Emekçi Kadınlar Günü çalışmaları yürüten kadınlar aracılığı ile bu dergiyle tanıştım. Kendimizi anlattığımız, dertleştiğimiz, dertlerimize çareler aradığımız bir derginin olması ne güzel. Ben de yazmak istedim.
Eşinden ayrılmış, çocuklarıyla hayata tutunan bir kadınım. Kendimi tanımadan evlendim, çok erken anne oldum. Düşünmediğim, projesini yapmadığım bir hayatla karşılaştım. Zamanla anlaşmazlıklar arttı. Kendimi kıstıkça kişiliğim, duruşum değişiyordu. Boşanmak için nedenlerim çoktu ama ailem yanımda olmadı. Annem küçükken öğütler verirdi: Eşin döverse bile bunu kimseye söylememelisin. Ailede yaşananlarla ilgili konuşulmamalı, gizli kalmalı. Böyle yetiştirilince sineye çekiyorsunuz, bocalıyorsunuz. En son artık bıçak kemiğe dayanmış, ablama sığındım. Bir süre sonra ablam da sıkıldı. Bu yolda yalnız olduğumu anladım.
Kötü bir olay yaşarsanız, hayatınızı değiştiren bir olay, yaşadığınız o yerde kalmak istemiyorsunuz. Ayrılmak benim hayatımı değiştirdi. Boşanma sonrası yaşadıklarımın en kötüsü hayatınızdaki dostlarınız akrabalarınız evinize gelen misafirlerinizle ilişkilerinizde eskisi gibi olamamanız, herkesin size bir mesafe koyması. Herkes sizin iyiliğinizi istiyor ama uzak ol, iyi ol, nasıl olunuyorsa?
İş bulmak sorun, iş bulduğunda ise uzun çalışma saatleri daha büyük sorun. Çocuklarına zaman yaratmak için kendini parçalıyorsun. Çalıştığınız işyerinde bir zarar gelmesin diye çocuklarınızı zincir yapıyorsunuz etrafınızda. Güzel kadın olmak istemiyorsunuz. Akıllı kadın desinler istiyorsunuz. Akıllı bir kadın dediklerinde inanılmaz bir keyif veriyor, ama güzel kadın dediklerinde utanıyorsunuz, zarar gelecek diye korkuyorsunuz.
Çalıştığım için çocukları yalnız bırakıyordum. Ben dönünceye kadar onları sağlam bulur muyum diye endişeleniyordum. Paranoyaklık başlamıştı. İşe gitmeden çocuklara küçük notlar hazırlıyordum. “Biz çok mutlu bir aileyiz. Çok şanslıyız beraberiz. Benim olduğunuz için çok mutluyum.”
İşten döndüğümde bazı geceler onlar uyumuş oluyorlardı. Onlar da bana yazardı “Bizim güçlü annemiz seni çok seviyoruz”. Bunlar o kadar kesin bir ilaç oluyordu ki kendimizi keşfediyorduk. Üniversiteye hazırlanan bir çocuğum vardı, ergenliğe giren bir kızım ve ilkokulda olan küçük çocuğum ayrı ayrı psikolojilerine göre davranmam gerekiyordu. Biriyle ciddi konuşmam gerekiyordu, birinin anlattıklarına gülmem, birinin anlattıklarına katılmam, ama keyifliydi.
Zamanla kendiniz gibi sorunlar yaşayan kadınlarla tanışıyorsunuz. Birbirinize güç veriyorsunuz. Bunu da geçireceğiz, biz çok güçlüyüz diye birbirinize moral veriyor, destek oluyorsunuz. İnsan olduğumuzu, kadın olduğumuzu, güzel olduğumuzu, ihtiyaçlarımızın olduğunu, duygularımızın olduğunu, bunların ayıp olmadığını öğrendim. Saçlarımı boyamayı sevdim, gözlerimi sevdim, kitap okumayı sevdim. Şarkı söylemeyi sevdim. Bunları yapabiliyorum artık. Sevmeyi seviyorum. Bir şeyi sevebiliyorum. Bir insanı da sevebilirim artık. Bunu kapatmıyorum artık. Yıkılmış, mahvolmuş, bir köşede ağlayan bir Kajin asla göremeyecekler diyorum artık kendime.
Annem hiç Türkçe bilmezdi. Çocukken bir arkadaşım bana “Kürt müsünüz, Alevi misiniz” diye sormuştu. Hayatımdaki tarihi ilk soru. Anneme sordum biz neyiz? Annem Kürtçe “O nerden çıktı. Biz Türküz, kimseye de Alevi olduğumuzu söyleme. Türk bayrağının altında yaşıyoruz” demişti. Çok çelişkiliydi. Hem kızarak hem korkarak hem de Türkçe konuşmadan söylemişti. Kendisi bir kelime bile Türkçe bilmezdi. Büyüdükçe anladım annem ne kadar kimliğinden korkmuş. Bugün hatırladıkça hala canım acıyor. Benim Kürt olmam veya Türk olmam önemli değil ki, ama niye inkâr edilsin?
Bugünlerde 8 Mart’ta tanıştığım kadın arkadaşlarımla 1 Mayıs’a hazırlanıyoruz. İşçilerin bayramına, yani kendi bayramımıza. Yeni bir yaşam kurmak için, kadınlar olarak birlik olmaya, örgütlenmeye çalışıyoruz.
Kajin İşçi / Didim-AYDIN