Sezonun anlamadığım oyunları: ‘Kara Vanilya Ormanı

Üstün AKMEN

Talimhane Tiyatrosu yapımı Philip Ridley (1964) imzalı “Kara Vanilya Ormanı- Black Vanilla Jungle”nın çevirisini Seçil Honeywill yapmış. 

Tek kişilik bir oyun. 

Müzikleri son günlerin başarılı müzik tasarımcısı Orhan Enes Kuzu’ya ait… Dekor tasarımına Jemima Robinson imza atmış.

Özgün halinde tek spot altında oynanan oyunu, Jemima Robinson her ne akla hizmetse bir cafè ortamında kurgulamış. 

Sahneyi üç taraftan çevreleyen koltuklar, sahnenin ortasında altı beyaz masa ve sandalyeleri… 
Buzdolabı, mikrodalga fırın, kettle ve duvarda yiyecek/içeceklerin yazılı olduğu kara tahtada günün menüsü, siyah-beyaz karolarla döşeli zemin.

Lerzan Pamir’in yönetiminde Özge Erdem neredeyse hiç teklemeden/takılmadan/şaşırmadan devinerek, kah bir masanın, kah döşemenin üstüne yatarak anlatıyor da anlatıyor. 

Sevgisiz büyümüş Andrea’nın sevgi açlığı cinsellik, uyuşturucu, şiddet gibi “In-Yer-Face” unsurlarıyla harmanlanıyor. 

Andrea’nın annesi ve babası tarafından travmaların içine atılması; kızın sevgilisi tarafından seks partilerinin içinde bırakılması; babaannesiyle geçen şiddet yılları, umutlar, hezeyanlar…

Andrea, olanı biteni neden “café” ortamında anlatıyor, tecavüze uğradığını anlatırken neden gülüyor.

Ben bu oyunu anlamadım!