İşsiz yurttaştan mektup: Ayakta kalmak için yürümemiz gerekiyor

Kocaeli’den bir işsiz

Yaşadığım sıkıntıları bir tek ben mi kafaya takıyorum? Ben 40 yaşındayım. Ve uzun zamandır işsizim. Nereye başvursam ya önüme yaş sıkıntısını çıkarıyorlar ya da ödeyemediğim nafakadan kaynaklı icralık oldum. Ve sistemde gözüktüğü için bana olumsuz dönüyorlar. Bu borcu ödeyin sonra gelin diyorlar. Evlendim ve eşimle anlaşamayınca boşandım. Bu nafakayı ödemek için önce çalışmam lazım diyorum. Her seferinde üzgünüz cevabı bir tokat gibi yüzüme çarpıyor. Yarın kızımın doğum günü, ona bir pasta almayı çok isterdim. İş bulamayıp çalışmadığım için de kızım beni sorumsuz bir baba olarak itham edip, benimle konuşmuyor. Bir bankta tek başıma oturmuş uzun uzun denize bakıyorum hayata olan inancımı yitirmek üzereyim. Geride babasız 2 kız bırakmak istemiyorum.

Bu sistem önce işsiz bırakıyor, borçlandırıyor ve borcunu ödemeyecek duruma getirip daha sonra da icra ile almaya çalışıyor. Şu hayatta hiçbir şeyim yok. Tek umudum bir iş bulup kızlarıma güzel bir hayat sunabilmek… Çok mu şey istiyorum? Yaşadığım işsizliğin ve çaresizliğin sorumlusu ben miyim? Tabii ki hayır. Bize bunları yaşatan patronlar ve onları canhıraş korumaya ve kollamaya çalışan iktidardır. Bu yaşadığım işsizliği sadece ben değil milyonlar yaşıyor. O yüzden birleşmekten başka çaremiz yok. Durursak, beklersek, izlersek düşeriz. Ayakta kalmak için yürümemiz gerekiyor. Haydi biz işçilerin bayramı olan 1 Mayıs’ta yürümeye!