Halkın kurtuluşu için…

“Her iki kişiden birinin oyunu aldı” deniyor. Yalnızca “demokratik ilerleme” ya da “ileri demokrasi” için AKP’ye umut bağlayan AKP’severler değil, AKP ağırlığı altında ezilmiş hissedip tutunacak doğru “dal” bulamayıp “yılan”a sarılanlar da umutsuzluk ve kendine güvensizlikle böyle diyor. “Her iki kişiden biri”..
“İkiden biri” olmasa bile, AKP’nin elli milyon seçmenin yirmi bir milyonu tarafından desteklendiği ve oy tabanını büyüttüğü açık. Hem dini kullanıyor, hem şoven milliyetçiliği. Ve toplum mühendisliğini iyi bilen yol göstericileri var. Sağlığı “dönüştürüyor” örneğin, yasa çıkarıp. Yolu her hastaneye düşenden para kesecek. Bunun için binlerce özel hastanenin önünü açmış. Ama çıkardığı yasanın uygulanmasını erteliyor. Hele seçim geçsin diye. Eğitimde de hile hurdayı şimdilik örten parasız kitap dağıtımıyla idare ediyor. Ve henüz “sıcak para” giriyor, çark dönüyor. İşsizlik yaygın olsa bile, “büyüyoruz” diye konuşabilmeyi sürdürüyor.
Bırakalım Mübarek’i, bin Ali’yi. Tunus’la Mısır geride kaldı diyelim. Ama bilelim ki, bu iki burnu büyüğün oyları yüzde yüze yakındı. İki dudaklarının arasından çıkan yasaydı. Devrildiler.
Ve şimdi Yunanistan.. İspanya. Çoğunluk hükümetlerine sahipler hala. Az oy desteğiyle gelmemişlerdi. Görüyoruz. Yolun sonundalar. Emekçi halk sokaklarda. Parlamentoyu kuşatma noktasında.
Ama “bizim taraf” da hala yolun başında. Erdoğan ve AKP’sinin parlak başarısının en temel etkeni de burada. Mısır’la Tunus ve İspanya’yla Yunanistan’ın gidişatından çıkarılması zorunlu temel dersle AKP başarısının sırrı aynı yerde yatıyor.
Öyle bir sır ki, hem devrilmesi zor oluyor, olduğundan bile güçlü görünüyor gericilik ve düzenin güçleri.. Hem de devrilse bile neredeyse devrilmemiş gibi oluyor.
Tunus’ta iyi ki bir partisi vardı işçilerin, halkın, küçüktü, ama vardı. Yine de yeterli bir örgütlülükle karşılanamadı “patlama”. Şimdi Batılı emperyalistlerin de yüklenmesiyle Ihvan’ın düzenin dayanakları arasına katılmak üzere büyütülmesiyle uğraşan gericiliğin üstesinden gelmek için örgüt açığı kapatılmaya çalışılıyor.
Mısır’da daha büyük zorluklarla karşı karşıya halk. Daha az örgütlü başladı işe, ilerlemesi daha zor oluyor.
İspanya ile Yunanistan da öyle. İspanya’da devrimci parti fazla büyük değil. Bunca neoliberal saldırganlığın ortasında, devrimde ısrar ettikçe büyüyecek, bu kaçınılmaz. Ama yola yeterince büyük koyulamıyor.
Yunanistan’da yüzde ona yakın oy desteğine sahip bir parti de var üstelik. Bu gösteriyor ki, sadece görece büyüklük ve belirli bir örgütlülük yetmiyor. Kafa da açık ve devrimci olacak. Halkın bilinç düzeyinin gelişkinliği de önemli. KKE Yunanistan’da, tartışması uzun nedenlerle belki, bir türlü önüne ayaklanmayı koymuyor ve örgütlenmesine ciddi biçimde girişmiyor. Etrafında dolanıyor. Kaçıncı genel greve çıkan Yunan emekçileri, dolayısıyla, bu kez bilinç eksikliği üzerinden oluşmuş örgüt eksiğini çekiyorlar yine.
Ama halklar, gözlerimizin önünde kurtuluşları için yeni bir atağa kalkmış haldeler. Birbirleri peşi sıra, kim ne derse desin, ki emperyalizmin oyunu bile diyen var, eksikliklerine bakıp beğenmeyerek, halklar ayaktalar. Halkları ayağa kaldıran yeterince patlayıcı madde birikmiş durumda çünkü. Sadece Arap ülkeleriyle İspanya ve Yunanistan’da değil, bizde de.
Farkımız nerede? “Sıcak para” türü etkenler bir yana, nesnel koşullarda değil. İşsizlikle işsizlik.. Yoksulluksa yoksulluk. Gelecek güvensizliği. Kötü çalışma ve yaşam koşullarının daha da kötüleşmesi. Üstelik Yunanistan’ın bizden daha özgür ve demokratik bir ülke olduğu tartışmasızdı. Dini, milliyetçiliği kullanmada “usta” ve iyi mühendislik ustaları var. İyi örgütlü ve bilinçleri iyi çarpıtabilme üstünlüğüne sahip.
Biz? Biz, Blokla, Tunus’la Mısır’dan olduğu kadar İspanya’yla Yunanistan’dan daha ileriden başlama şansına sahibiz. Ulusallık ağırlıklı bilincin yanında sosyalizme de sahibiz. Ve önemlisi, sağlamca birleştirildiğinde güçlü bir örgüte de sahip olacağız. En kısa sürede “Blok Partisi”ne sahip olmalıyız. Hem Kürt sorununun çözümü için, hem de halkın kurtuluşu için kesin bir ihtiyaç bu.