Şımarıklık üstüne bir klip

Aileleri çok zengin bir grup gencin kendilerine ihanetinin öyküsünü anlatır Piç. Paralarını, bilgilerini, fırsatlarını, yeteneklerini düzenli olarak harcayan insanlardır bunlar. Hakan Günday’ın sevenleri tarafından çok tutulan özgün romanının Ümit Ünal’ın senaryosuyla Selim Demirdelen tarafından sinemaya uyarlanmasından çıkacak sonuç, hâlâ bekleniyor.
Pırıltılı Hayatlar, bir Piç değil. İhaneti oradaki şiddetiyle hissetmeye çağırmıyor seyircisini. Ama yaşanmış bir öyküye dayanıyor. O da yeterince ilginç. Los Angeles’ta 2008-2009 arası bir grup genç, ünlülerin evlerine girip onları soymayı huy edinmişti. Ailelerinin durumları da “iyi”den çok daha iyi olan ergenlerin, aşırı pahalı giysiler ve uyuşturuculara özenmeleri, bunları sosyal medyada sergileme hevesleri bunu haber yapan her gazeteciye ilginç gelmiş, çeşitli makalelerin konusu olmuştu. Kendisini şöhretin boşluğunu anlatan filmlere adayan Sofia Coppola bu fırsatı kaçırmayıp çetenin filmini çeken yönetmen oldu.
Piç’ten temel farkı, ergenlerin abartılı hırslarla, ailelerine ne kadar uzak görünseler de muhtemelen kendilerine ailelerinden geçen şöhret hevesiyle hareket etmeleri. Kahramanlar, başka okullardan atılanların toplandığı bir sürgün lisesi öğrencileri arasında geçiyor. Yeni okula gelen utangaç Marc’ın ürkütücü özgüven sahibi Rebecca ile tanışması, çetenin ilk tohumlarını atar. Küçük çaplı hırsızlıklarla başlayan macera arayışı, evde olmadığını bildikleri arkadaşlarının ailelerini soymakla sürer. Bahçeleri ve onlarca kapısıyla süper lüks evler doğru dürüst güvenlik önlemi almamış olurlar, her seferinde. İçeri girer, güzelce karıştırır, çantaları, ayakkabıları dener, eğlenirler. Filmde bunların hızlı parti müzikleri eşliğinde klipler gibi gösterilmesi, yapmaya çalıştıkları şeye uygun olmalı. Parti kızı Chloe, her ünlünün sıkı hayranı Nicki, onun umursamaz evlatlık kardeşi Sam da ekibe katılır. Paris Hilton’un evine girişleri bir dönüm noktası gibi olur, çıldırırlar. Her soygun bir parti kadar eğlenceli geçer. Birilerine anlatmak için yerlerinde duramayınca, soygun gecelerinin arasına serpiştirilen Facebook paylaşımlarının parlak ekranları sonlarını hazırlar.
Hikayenin böyle anlatınca ilginç gelmesi, yani aslında filmle en ilgili olmayan, hayata ait olan kısmı, Pırıltılı Hayatlar’ın en büyük numarası, ne yazık ki. Gerisi, ciddi bir analiz yapar, kapitalizme bir eleştiri getirir gibi yaparak olanın yüzeyini şöyle bir gösteren bir akış. Çekimleri sırasında hayatını kaybeden görüntü yönetmeni Harris Savides’in bir klip ya da reklam temposuyla, en hareketliden en donuk güvenlik kamerasına hızla geçen kamerasında hissettirdiği de buna dahil. Marc’ın “kendimi çirkin buluyorum” takıntısını ifade eden sıkılgan mimikleri ve röportaj kurgusu, (Harry Potter’ın Emma Watson’ının oynadığı) Nicki’nin Paris Hilton edasıyla hayaller kuran bakışlarıyla kendisini aynada izleyişi ve ardından “karma” nutku, Rebecca’nın film boyunca takındığı hainane tavrının finalde iyice soğukkanlı bir çete lideri gibi açığa çıkması, iyi bir yönetmenlikle ve başarılı oyunculuklarla da karşı karşıya olduğumuzun göstergeleri. Ama, şöhret hevesi, kapitalist hırs, zenginliğin verdiği şımarıklık, sosyal medya bağımlılığı gibi temaları ucundan gösterip az çok derinlemesine bir kapitalizm eleştirisi fırsatını bile bile teperken toplamda filmi başarılı bulmak güç.
Sofia Coppola’nın Marie Antoinette ve Başka Bir Yerde gibi filmleri, şöhretin görüntüsünün altındaki boşluğu yine derin analizler falan yaparak anlatmıyordu. Ama yabancılaştırmaları ile nispeten yeni ya da dikkate değer bir şey söyler gibiydi. Pırıltılı Hayatlar ise özenti ve şımarıklığın nasıl bir dengesizlikle, yani kapitalizmle ne kadar ilgili olduğunu değil, sadece nasıl bir dengesizlik olarak varolduğunu az biraz hissettiriyor. Daha yüzeyseli zor olurdu herhalde.

Pırıltılı Hayatlar
Orijinal adı: The Bling Ring
Yönetmen: Sofia Coppola
Oyuncular: Emma Watson, Katie Chang, Israel Broussard, Claire Julien