Cemaatin evinde zorunlu kalmak
İstanbul Bağcılar’dan bir öğrenci
Üniversiteyi kazanmanın verdiği heyecan bambaşkaydı. Yeni bir hayata adım atacak olmanın tatlı telaşı da vardı. Böyle olunca benim de ailemin de aklına hemen şu soru takıldı: “Devlet yurdu da çıkmadı, şimdi nerede kalacağım.” Arkadaş, komşu derken cemaat imdada yetişti. Hiç istemiyordum ama yapacak çok şey de yok maalesef. Hâlihazırda bir ev ve okula gitmem gerekiyor. Tek başıma ev tutamam, tanıdığım kimse de yok. Böyle olunca kaçınılmaz bir durum olarak bunu tercih ettim. Ailemin muhafazakar yapısı ve akrabalarımın baskısı da bu durumu kolaylaştırdı.
Az çok yaşayacağım sıkıntıyı fark ettim ama bu kadar zor hal alacağını yaşayarak gördüm. Kaldığım evde bilgisayar yok, televizyon yok. Herkes kendi odasında. Bazı günler farklı evlere sohbetlere gidiyoruz. Her hafta bir sohbet var. Bir kez gitmezsen hoş karşılanmıyor. Lisede arkadaşlarımla her şeyimizi paylaşırdık, burada hepsi insanın kendine kalıyor. Zorla camiye gidiyoruz. Cumaya gitmezsen zaten laf söylemeseler de, ötekileşiyorsun.
Burada böyle şeyler hoş karşılanmaz deniliyor. Öğrencilerin kendi aralarında siyaset konuşması kesinlikle bir sorun oluyor. Fakat ağabeyler, komünistleri ve ulusulcaları bizlere karşı kötülüyorlar. “Ama böyle de değil” diyemiyorum. Şeriatın bir şart olduğunu, kadınların bize zarar vereceğini söylüyorlardı zaman zaman. Liseli öğrencilere çok güzel fırsatlar sunup, üniversiteyi kazandıklarında ağabeylerde kalmaları öğütleniyor.
Çok zor tabii bu durumda kalmam, şimdilerde kendime başka çözüm yolları arıyorum. Okuldan tanıştığım arkadaşlarımla ev arkadaşlığı yapacağım. Bunları şu nedenle yazmak istedim. Devlet yurtlarında yer bulamaman, nasıl nerede barındığın, hiç istemediğin halde cemaat yurtlarında kalman sorun olmuyor da neden kimle kaldığın sorun oluyor? İşte ben de bunu yaşıyorum.
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
