Menemen'de kadınların çabasıyla kreş açıldı

Turan KARA
Menemen Egekent 2 semtinde kadınların çabasıyla kadın ve çocuk merkezi açıldı. Menemen Belediyesi ile görüşüp taleplerini ileten kadınlar belediye başkanı Tahir Şahin’in de destek vermesiyle mahallede özel kreş olarak kullanılan binayı kurdukları kadın kooperatifinin merkezi yaparak, burayı Menemen Kadın ve Çocuk Merkezi olarak çalıştırmaya başladılar. Açılmasının üzerinden henüz iki hafta geçmesine karşın merkezde 35 çocuğun bakımı yapılıyor. Kadın kooperatifinin üyesi kadınların geleceğe dair oldukça iddialı planları da var. Bunlardan bazılarını sıralayacak olursak, mahalle pazarlarından ev işlerini ve el emeklerini satabilecekleri bir tezgâh almak ve orayı işletmek, tarım olanaklarının fazla olduğu Menemen’de ortak toprak işletmek ve ürün elde etmek, tekstil atölyesi kurarak ürettikleri ürünleri pazarda satmak. Tabi bunlar sadece birkaçı, gerisini ve bu kooperatifin nasıl hayata geçtiğini şu an kooperatifin başkanı olan Sevda Çamlı’dan dinledik.

Kreş fikri nasıl ortaya çıktı ve nasıl hayata geçirdiniz?
Semtimiz genelde işçi ve memur ağırlıklı bir semt. Egekent 2’de çocuklarımızı bırakabileceğimiz ekonomik bir okul öncesi eğitim veren kurum yoktu. Daha önce bu binada hizmet veren kreş ise pahalıydı. Semt halkı olarak bütçesi belli olan insanlarız. Çalışıp kazandığımız bütün parayı kreşe vermek ya da çalışmayıp evde kalmak dışında bir alternatifimiz yoktu. O zaman bile dışarı çıkmamız gerektiğinde bir kaç saat çocukları komşuya bırakarak sorunu çözmeye çalışıyorduk. Sosyal hayata katılmamız ise neredeyse imkânsızdı. İstanbul’da Kadın Emeğini Değerlendirme Vakfı’nda kurucusunu yakından tanıyordum. Onların da desteği ile bir kadın kooperatifi kurduk. Semtimiz hızla gelişen ve oldukça kalabalık bir yer olmasına karşılık bir ilköğretim okulundan başka bir yerimiz yok. Yuva, kreş, oyun odası, gibi olanaklar yok. Bu sorun sosyal hayata katılmamızda, ekonomik güç elde etmemizde büyük bir engeldi.

Kadınlar çalışmalarınızı nasıl karşıladı?
Burada çok yoğun bir istek olduğunu gördük. Yuvaya talep çok fazla oldu. Herkes birilerinin çıkıp bu işleri yapmasını bekliyormuş adeta. Birilerinin de cesaret edip işe girişmesi gerekiyormuş, ne kadar yorulsak da değdiğini görünce rahatlıyoruz.

BÜYÜK BİR AZİMLE BAŞARDIK
Süreç nasıl gelişti, zorlandığınız zamanlar oldu mu?
Temel amacımız çevremizdeki kadınların sosyal ve ekonomik hayata katılması çocuklarını da ekonomik, güvenli, temiz, iyi eğitim verebilecek bir kuruma gönderebilmeleriydi. Tüm yeteneklerimizi, fikirlerimizi, enerjimizi birleştirelim kendimiz yapalım dedik. En önemli sorunumuz ise yer sorunu idi. Böyle bir merkez ve yuva açabilmek için bir yere ve ekonomik desteğe ihtiyacımız olduğunu gördük. Menemen Belediyesi’ne gittik ve Başkan Tahir Şahin’le görüştük. Bizi çok sıcak karşıladı ve uzun uzun dinledi. Yıllardır kendisinin de böyle bir şey yapmak istediğini söyleyerek çalışmayı beraber yapmayı teklif etti. Olanakları açtı. Şu an içinde bulunduğumuz bina Belediyeye aitti ve özel anaokulu olarak hizmet veriyordu. Onları çıkardı, tadilat ve temizliğini yaptı.
Şu an yuvamızda öncelikle ihtiyacı olan kadın arkadaşlarımız çalışıyor. Öğretmenlerimiz halk eğitim merkezinde eğitim alan arkadaşlarımız, araç gereçler ve diğer giderlerimizde de Belediyeden destek aldığımız için, istediğimiz gibi, bütçemizi sarsmayacak bir yuvayı hayata geçirdik. Çalışmakla çalışmamak, sokağa çıkmakla çıkmamak arasında kalmayı ortadan kaldırmayı amaçlıyoruz.
Bu çalışmayı yaparken sıkıntılar yaşamadık değil. Kadın arkadaşlarımıza anlattığımızda iyi yapıyorsunuz derken, kendisinin katılması noktasında, “Beyim bilir”, “Eşime sormalıyım” diyenler oldu. Benim eşim de temkinle, önyargıyla yaklaştı.
Büyük bir azimle, çabayla koşturup da başarınca bundan büyük mutluluk yok.

KADINLARIN AKTİF KULLANDIĞI BİR MERKEZ OLACAK
Hedefinizde daha ne tür işler var?
Çalışmalarımız sadece yuva açmakla bitmeyecek. Belediye Başkanımızdan pazarda yer tahsisi istedik, geri çevirmedi. İlerleyen günlerde ev işlerimizi, el emeklerimizi orada satacağız. Veya dışarıdan aldığı ürünleri getirip satmak isteyen olursa yine bizim tezgâhımızda satabilir. Bu, çalışmaya ihtiyacı olan, boşanmış, eşini kaybetmiş ama kimseye muhtaç olmak istemeyen arkadaşlarımız için bir olanak olacak.
Burayı kadınlarımızın aktif kullanabildiği, eğitim alabildiği, kendini geliştirebildiği bir merkez haline getirmeye çalışıyoruz. Biz babaların da buraya gelmesini sağlayacağız, onların da eğitime ihtiyacı olduğunu düşünüyoruz, seminerlerle, toplantılarla bu çalışmaları yapacağız. Henüz yeni kurulduğumuz halde talep çok fazla.
Ama bu çalışmaları yaparken temkinli yaklaştığımızı da belirtmeliyim. Erkeklerin gözünü korkutmak istemiyoruz. “Aldınız kadınları gözünü açtınız” tarzında sorunlar olsun istemiyoruz. Bir örnek vermek istiyorum. Bir eğitim semineri vardı Ödemiş’te beni de çağırdılar. “Kadın hakları ve toplumsal cinsiyet eşitliği” idi konusu. Ama böyle çağıramamışlardı. Davetiyede, “Kadın çiftçilik eğitimi” çağrısı yapmışlardı. Kadının özgürlüğü, eşitliği, haklarıydı konu ama “çiftçilik eğitimi” diye çağırmak zorunda kalmışlardı. Aslında durumumuz bu kadar vahim.