Aslında bu benim için bir başlangıç

Kocaeli'nden bir kadın emekçi

Bugün ilk defa bir kongreye katıldım. HDP Kongresi için Ankara’ya gittim. Şimdiye kadar hiç siyasetle ilgisi alakası olmayan bir insandım. Önce insan derdim, önce emeğe saygı derdim... Emek Partisiyle (EMEP) birlikte Ankara yolundaydım. Abla sen de git dedikleri günden beri coşmuştum.

Partide arkadaşlarla buluştuk. Otobüse bindiğimizde hâlâ içim kıpır kıpırdı. Sakin bir yolculuk başladı, öyle slogan falan atan yoktu, belki de yaş grubumuzdan dolayı biraz daha ağır abi pozisyonunda bir yolculuktu. Sultanbeyli de otobüsümüze bir grup insan daha bindi. Konuşmalarından Kürt olduklarını anladım. Bizden 1-2 koltuk arkada oturuyorlardı ve istemeden başlayan dinlemem sonra duymak isteğiyle dinlemeye döndü. Yanındaki arkadaşına ilkokul yıllarında Kürtçe konuşmasından dolayı nasıl dayak yediğini anlatıyordu. “İlkokula giderken köye bir öğretmen geldi bize Türkçe öğreneceksiniz dedi. Eee biz ne biliriz Türkçeyi. Yanlış dedin uzat elini ne dayak yemiştim be abi. Beni köyün başkanı seçti hem de köyün düşün eee ben nedecem. Neymiş köyde kim Kürtçe konuşuyorsa adını yazacakmışım, ulan ben hangi birini yazam anam Kürtçe konişir, emmim Kürtçe konişir, ağam Kürtçe konişir defter yetmez ki...” O böyle anlatırken işte ben de düşünmeye başladım. Geç bir düşünmeydi benim için hem de çok geç.

Ama ben bilmiyordum o insanların konuşmada bile böyle zorluklar yaşayabileceklerini. Biz İstanbul’da yaşıyoruz. Kim dedi ki bize heyyyy arkadaş doğudaki hemşehrin Türkçe konuşmuyor diye dayak yiyor. Doktora gidince derdini anlatamadığından dolayı tedavi olamıyor. Kimse demedi hiçbir yazılı ve sözlü medya anlatmadı. Bu ülkede Kürt, Türk, Ermeni biz kardeşçe yaşıyoruz hiçbir sorun yok gibi geldi. Oysa sorun vardı ve çoktu ama biz uyuyorduk. UYUYANLAR DEĞİL UYUTANLAR UTANSIN....

Ve Ankara’ya indiğimde... Amanın ben nereye geldim burayı Kürtler basmış. İlk tepkim bu oldu. Ama hayır Kürtler basmamıştı. Orada herkes vardı ezilen, yok sayılan kimliksiz kalan ve çoğunluğu oluşturan Kürtler vardı... Orada ezilen sömürülen emekçi vardı... Orada ben anayım, ben kadınım diyen emekçi kadınlar vardı... Orada ben gencim ben öğrenciyim diyen Gezi direnişinde ön saflarda yer alan gaza ve TOMA’nın suyuna maruz kalan gençler vardı... Polisin fıkra gibi akıllı ol dediği ODTÜ’lü gençler vardı... Orada cinsel tercihlerinden dolayı dışlanmış, insanların dalga geçtiği ama Gezi’de biz de varız biz hep vardık diyen LGBTİ bireyler vardı... Orada insanca yaşamak için mücadele veren, yılların yorgunluğu omuzlarına çökmüş dedeler, nineler vardı... Orada herkes vardı... Orada halkın ta kendisi vardı... Kongreye katılanların mesajları, düşünceleri, görüşleri kendi doğruları....vardı.
Sırrı Süreyya Önder, “Devir barikat devridir. Çimentosu HDP’dir. Kurtuluşumuzu kendimiz yapacağız...” dedi. BDP Eş Başkanı Gültan Kışanak, “Bilsinler ki HDP Türk, Kürt, Laz, Ermenilerin özgürlüğü olacaktır. Birlikte direnecek, birlikte örgütlenecek, birlikte kazanacağız...” dedi. Bağımsız Milletvekili Levent Tüzel, “HDP Türkiye’deki tüm halkların partisi olacak, Demokrasi, Özgürlük ve Kardeşlik istiyoruz...” dedi.

Kongreye katılanların ortak görüşü, HDP anlayışı; birlik olalım, demokrasi, özgürlük, kardeşlik olsun. ama hep halktan yana olsun. Sen varsan biz de varız.... Orada ben vardım. ben halktım... Orada her şey herkes içindi. Orada herkes halkın ta kendisiydi...