Sendikacılarımız bize sahip çıkmadı

Kadına dönük şiddetin tacizin sömürünün ortadan kalkması için, çocukların üzerine kapıyı kapatıp işe gitmek zorunda kalan kadın arkadaşlarımızın kreş talebi için, 1 Mayıs önemli bir süreçti ve iyi bir çalışma yürüttüğümüzü düşünüyorum. Ama tabii ki yeterli değil bunu ısrarla sürdürmek gerekiyor. Tüm bu heyecanı yaşarken gelip çattı 1 Mayıs. Sabah coşkuyla heyecanla Taksim yolunu tuttuk araçlarda türküler söyledik halaylar çektik.
Araçlardan indiğimizde Zincirlikuyu’da gaz bombaları havalarda uçuşuyordu her yer sis duman içinde biraz bekledik kadın arkadaşlarımızda tedirgin oldular çünkü sendikamızın toplanma yeri olarak belirlediği yerde sendikacılarımız ya da sendikanın varlığını belli edecek tek bir pankart ya da bayrak yoktu. Anladık ki sendikamız bizi yarı yolda bırakmıştı. Bize sahip çıkmadığını orada çok net gördük. Bir de sendikacılar bizi arayıp eve gidin diyorlar. Oysa Taksim’e gitme kararı alırken bize sormadılar bile. Arkadaşlar olarak değerlendirdik ve orada kalma kararı aldık. Başka sendikaların Barbaros Caddesi’nde toplandığını gördük işçi arkadaşlarla oraya doğru yürüyüşe geçtik taleplerimizi haykırdık halaylar çektik.
Bir kez daha gördük ki işçiler birlik olursa ne patron ne sendikacı ne de polis hiç biri işçilerin karşısında duramaz. Yeter ki biz işçiler bilinçli ve birlik olalım, bu 1 Mayıs bize bunu öğretti. 2 Mayısta işyerimizde sendika temsilcilerine neden alanda olmadıklarını sorduk ve bu tutumlarını eleştirdik savunmaları o kadar komik ve inanılmazdaki gülüp geçtik. Daha önce yürüttüğümüz çalışmanın sonucunda oluşturduğumuz birlik ve onların “evinize gidin” çağrılarına rağmen Barbaros Bulvarı’na gitmemiz en güzel cevap oldu 1 Mayısı provoke edenler şimdi de suçu başkalarına yıkmaya çalışıyorlar. Bugün Kürt ve Türk işçileri olarak bir birimize daha fazla sarıldık birlikte yürüdük halkların kardeşliği için. Bu birlikteliğimiz hem AKP’ye, hem de sendika ağalarına en güzel cevaptır.
Yaşasın sınıf dayanışması, yaşasın halkların kardeşliği.

*Tuzla