TürkTraktör’de üretimin azalması bahanesiyle işçi çıkışları yine gündemde. Geçtiğimiz yıl hem işten çıkarmalarla hem de 3 aylık ücret ve tazminat vererek çıkışların açılmasıyla yaklaşık 200 işçi çıkarılmıştı. Bu yıl da fabrika ve sendika yönetimine yakın işçiler bir süredir benzer bir sürecin yaşanacağına dair söylentileri yaygınlaştırıyor. “Listelerin hazırlandığı yüzlerce kişilik bir işçi kıyımının yaşanacağı” hemen herkesin kulağına çalınıyor. 3 aylık ücret ve kıdem tazminatı teklifleriyle çıkış yapmak için başvurular yeniden alınmaya başlandı. Başvuran kişi sayısının daha fazla olmasına rağmen yaklaşık 30 işçinin çıkışları verildi. Şirket geçtiğimiz yıl 5.4 milyar TL net kâr açıklamıştı. Bu yıl da ilk çeyrekte 236 milyon TL kâr açıkladı. Kâr oranlarında bir düşüş söz konusu. Fabrikadaki üretim de Sakarya’da tek vardiyaya Ankara’da büyük ölçüde iki vardiyaya düştü. Aylarca cumartesi günleri günlük ücretin yüzde 24’ü kesilerek çalışma yapılmadı. Bu, geçtiğimiz yıl üretim yoğunluğundan ve mesailerden bıkmış işçilere bir nefes alma alanı olarak da göründü tabii. Türkiye traktör üretiminin üretiminin yüzde 64’ü, ihracatın yüzde 71’i bu fabrikadan karşılanıyor. İşçilerin çıkarılması ya da ikramiye kampanyalarıyla kendi çıkışlarının istenmesi geçtiğimiz yıl işçi başına 2 milyon liradan fazla kâr eden Koç zarar ediyor diye değil. Kâr oranları düştüğü için.

Fabrikada yayılan fısıltı gazetesi işçileri çeşitli beklentilere sokup ya da beklentilerini kırarak fabrika yönetiminin planlarına hazırlama işlevi görüyor. İşçilerin oluşabilecek tepkilerini sürece yayarak soğuruyor. Bir söylenti de sözleşmeden yüzde 40’tan fazla zammın olamayacağı. Sendikacıların “Yüzyılın sözleşmesi” olarak duyurduğu sözleşmede dahi işçilerin talepleri tam olarak karşılanmamıştı. Temel geçim araçlarına ulaşmanın dahi zorlaştığı bu koşullarda işçiler işsiz kalma korkusuyla ve sanki fabrika batacak noktaya gelmiş anlatılarıyla beklentilerini, taleplerini, düşüren bir çizgiye hizalanmak isteniyor. Bunu fabrika yönetimi ve orayla ilişkili sendika yöneticilerinin emellerinden bağımsız okumamak gerekir.Ülkenin dört bir yanında devam eden işçi mücadeleleri başka bir yolun mümkün olduğunu gösteriyor. Daha geçtiğimiz günlerde Gebze ve Aliağa’daki Ravago Fabrikasında yüzde 42’den fazla veremeyeceğini söyleyen patron işçilerin kararlılığı ve greve gidecek örgütlülüğe ulaşmaları karşısında geri adım attı. Ücretlere yüzde 100 zam ve birçok yan hak kazanıldı. Petrol-İş’in örgütlü olduğu Plascam’da işçilerin talepleri ve mücadeleleri doğrultusunda vergi dilimi yüzde 15’e sabitlendi. Bu yılın başında Arıtaş işçileri patronun 3 yıllık sözleşme dayatmasına karşı 23 günlük fiili grevin arından çeşitli kazanımlarına 1 yıllık sözleşmeyi de ekledi. Bunlar, Türk Traktör işçileri için sessizce beklemek yerine başka bir geleceğin mümkün olduğunu gösteriyor.

SATRANÇ

İster bilgisayara isterse rakiplere karşı oyna...

Reklam