Pusula

Metal işçisi

Bu sömürü düzeni insanca yaşamamıza olanak tanımıyor. İnsanca yaşamak öyle ilk akla geldiği gibi yeme-içme meselesi değildir. Çalışmak, yaşamsal insani bir görev ve sorumluluk iken, bu düzen çalışmayı, emeğinle geçinmeyi büyük bir zulüm haline getiriyor.

Korkak ve bencil, yaşamaktan korkan ve her akşamını ettiği için “Bugün de kazasız belasız geçti” diyen kişi yaşıyor mudur? Her adımdan korkan insan özgür müdür? İşsizlik korkusu, patron korkusu, polis korkusu, gelecek korkusu içinde yarınsız yaşayan bir insan normal midir?

Kendinden başka herkesi “şüphe” ile karşılayan, arkadaş ve sevdiği olmayan, insani değerleri kalmamış insan, insan mıdır? Tüketen ve daha çok tükettikçe kendini “ayrıcalıklı” ve daha iyi hisseden, sahip olduğu elbise, koltuk, araba, ev, buzdolabı fiyatına göre değerlendiren kişi insan mıdır?

Dünyanın her bir köşesinde insanın ve emeğin aşağılanması, sömürü ve vahşet sürüp gidiyor. Savaş ve açlık hâlâ çocukların canını almaya devam ediyor ve bu nedenle gelecek güzel günler için mücadele her yerde sürüyor, zulüm yenilene kadar da devam edecek.

Sadece gelecek için değil, bugün için de pisliğe, aşağılanmaya, baskı ve sömürüye karşı mücadele etmek yaşamının ve insan kalabilmenin tek yoludur. Bu emeğin aşağılanmasına, bu insanı kirleten sisteme karşı, bu sömürü düzenine karşı savaşmamak, bunlara alışmak ve sessiz kalmak ölümlerin en acısıdır.

Biz işçiler, emekçiler, tüm ezilenler aynı zamanda insan olmaktan çıkmamanın, insan kalabilmenin yolunu da arıyoruz.

İşte ‘Evrensel’ bu meşakkatli zor yolun otuz yıldır pusulası...

TEMU

Milyarder gibi harca

Reklam