Acılar uyutmuyor

Acıdan uyuyamıyorlar. Kimbilir kaç ev gecelerce; yitirdiklerinin ardından. Kaç ana, kaç baba, kaç sevgili, eş dost, kaç can kimbilir. Uyuyamadığınız oldu mu acıdan korkudan özlemden. Uyuyamadığınız unutamamaktan. Unutamayacaklardan oldunuz mu hiç?
Uyumayalım, bir gece olsun uyumayalım. Bir odaya toplanalım ışığı açalım, uyumayalım. Görsünler acıyı da, acıyı paylaştığımızı da.
Sosyal medyada ne güzel yazmak eleştirmek; büyük harflerle, tumturaklı sözlerle; ne de kolay üzerimize düşen bu kadarmış gibi yapmak.
Yazmakla olmuyor. Beni uyutmadı, uyutmadı aklımdaki sayılar, ölümler, ölenler, ölecekler. Oğlumun hayatına kastedeceklerin sayısı da. Zamanı geldiğinde oğlumdan bir hayata kastetmesini isteyeceklerin sayısı da.
Sosyal medyada yazıp çizip sonra gidip mışıl mışıl uyumakla olmuyor. Şu kadar asker polis öldü bu güne kadar ama hiç öldürmediğimiz kadar da terörist öldürdük diyen, bunu yerine getirilmiş bir görev olarak gören bir anlayış tarafından yönetiliyoruz. Gece uyku girmeyen gözlerin, hayatları karartılmış insanların, yalnız yatakların, yarısı alınmış vicdanların sayısını arttıracaklarını bildikleri halde başka yol bulamayan bir zihniyetle yönetiliyoruz.
Hepimiz aynı taraftayız. Öldüren değil hepimiz ölen taraftayız da kaçımız bunun farkındayız?