Bir kadın işçi
İzmir

Türk-İş Genel Başkanı Ergün Atalay asgari ücret için “Açlık sınırının altına imza atmayacağız” diyor. Açlık sınırı ile masaya mı oturulur? Bu açlık sınırına, sefalete mahkum etmektir işçiyi. Her konuşmasında işçinin gücünden bahseden bir genel başkana yaraşır bir söz müdür bu?

Evet gücümüz var doğru söylüyor, işçi güçlüdür. Sorun orada, bu kadar gücü varken açlık sınırına mahkum etmek nasıl olur? İşçi gücünü nasıl gösterecek? Tabii ki direnişle. İşçi sınıfı direnişi ile. Yabancı değiller işçi sınıfı direnişlerine. “İmza atmam” ne demek? “Gücümü kullanırım, direnişe geçerim” dese “grev” çağrısı yaparım dese. Niyet işçi sınıfına kazandırmak mı, egemen sınıfı korumak mı?

20 milyon işçinin gözü kulağı asgari ücrette iken sanki dalga geçercesine açıklama yapan Bakan Nebati’ye ne demeli? İşçilerin geldiği yoksulluk sınırını teyit etti Nebati de. İşveren temsilcilerinin anket sonuçlarına göre mi karar verdi acaba? Anket sonuçları 7 bin 800 diyor, yoksulluğu da geçtik açlık sınırı altında… Bıçak kemiğe dayandı, taban hazır; gücümüzü kullanalım o zaman.

Geldiğimiz bu süreçte işçiler kurumlarda yaşadıkları sorunlara AKP iktidarının arka bahçesi olan sendikalar yüzünden çözüm bulamamakta. Geçim giderek zorlaşıyor ve artarak yoksullaşıyoruz. Sendikal bürokrasinin işçi mücadelesinin önüne geçtiği bir dönem ki sendikacıların yoksulluk sınırı altında önerdiği asgari ücret yaşamı umutsuzlaştırmak yönünde.

İşçi sınıfının yaşamını zor sürdürdüğü bu dönemde EYT, vergi adaletsizliği, sendikasızlaştırma dahil pek çok soruna ve her türlü zorbalığa karşı, sendika bürokrasisine karşı tek çözümü sınıf sendikacılığıdır.

İşçi sınıfı kazanımları bu zamana kadar hiç kolay olmadı. İşçiler birleştiği zaman yasaların bile değiştiğini tarihte gördük. Birleşe birleşe kazanacağız işçi kardeşler, başka yol yok.