Karamsarlık, umutsuzluk, değişim olasılığına duyulan inançsızlık gibi kara filme özgü kavramları yarı politik  gerilimle birleştiren Hughes, şehir ışıklarının üzerinde gezinen geniş açılı çekimlerle, asla ışıldamayan bir güneşin, gri sokakların ve buz mavisi ışıkla yıkanmış insan silüetlerinin hakim olduğu bir şehirde dolaştırıyor kamerasını. Görüntülere nazaran oldukça yavaş ilerleyen diyalogları dinlemeyi bırakıp kameranın oyuncuların etrafında nasıl sinsice dolaştığını fark ettiğimizde olağandan karanlık gecede parlayan renk harmonisini ve gündüz sahnelerinde donuklaşan paleti fark edebiliyoruz. Bütün ‘karanlık’ olayların gece vuku bulduğu düşünülürse kurgudaki bu seçimin hikayeye de etki ettiği söylenebilir.
Brian Tucker’ın senaristliğini yaptığı film, arka planda kalan kentsel dönüşüm hikayesinden ziyade, 16 yaşında bir kıza tecavüz eden suçluyu infaz eden bir polisin, Billy Taggart (Mark Wahlberg)’in ahlaki gelişimine odaklanıyor. Russell Crowe’un canlandırdığı Vali Hostetler ile tanışan Billy hakkında açılan davanın düşmesinden Vali’nin sorumlu olduğunu çok sonra anlayacaktır. Vali’nin karısının da içinde olduğu bir cinayet ile gerçekler su yüzüne çıkmaya başlar. Hostetler’ın rakibi Jack Valliant (Barry Pepper)’ın kampanya sorumlusu Peter Andrews (Kyle Chandler)’ın öldürülmesi, entrikacı polis şefi Fairbanks’i (Jeffrey Wright) harekete geçirir.

TÜRÜN MERAKLISI İÇİN

Yönetmenliğini Andrés Muschietti’nin yaptığı Mama da haftanın göze çarpan diğer yapımlarından. Gotik korku hikayelerinde, özellikle Stephen King’in Rose Red Konağı (2002) ve Amityville (1979) benzeri yapımlarda ortaya çıkan sahiplenici korku öğesi Mama ile Halka (2008)’da olduğu gibi yayılmacı bir özellik kazanıyor. Kurbanlarını takip eden hayalet hikayeleri hiç şüphesiz ki kötücül evden çıkamayan şeytani ruhlardan daha ürkütücü.

Korku öğesinin gösterilmesinin gecikmesi, Elm Sokağı Kabusları (1984), Diğerleri (2001) gibi filmlerde izlediğimiz üzere seyircinin ortada terör estiren yaratığa, hayalete ve/veya caniye  karşı göz aşinalığı kazanıp alışma safhasına atlamasını engelliyor. Bu bakımdan Paranormal Aktivite (2007) serisindeki görülmeyen tehlike korkulan varlığın bilinmez kalmasından beslenen dehşet duygusu türün en önemli dayanaklarından biri haline geliyor.

Bu kıskanç/paylaşım düşmanı hayalet hikayesinde çocuklarından vazgeçmeyen anne figürü düz duvara tırmanıp adeta örümcek misali yer çekimine meydan okuyor. Exorcist (1973)’den tanıdığımız şeytani atraksiyonların ve Garez (2004)’deki pis, pasaklı, iğrenç görünümlü hayaletimsi yaratığın bir benzerinin arz-ı endam ettiği Mama, türün meraklısı için ilginç olabilir.

[email protected]