Damla KIRMIZITAŞ
Ankara

Bu Kurban Bayramı’nda birçok aile ekonomik koşullar nedeniyle eski bayramları yaşayamıyor. Alım gücünün azalmasıyla çoğu kişi tatile gidemezken, kimileri de tatilden ziyade temel ihtiyaçlarını nasıl karşılayacağını kara kara düşünüyor. Ankara’da bayrama nasıl girdiğini bir de Birsen’den dinleyelim. 10 yıl önce eşinden ayrılmış, iki çocuğunu ev temizliğine giderek büyütmüş bir kadın. Bir akrabası kreşte iş bulunca, geçen yıl Ankara’ya yanına yerleşmiş. Bayram için hiçbir planının olmadığını söyleyen Birsen, ne kendisinin ne de çevresindekilerin kurban kesebildiğini söylüyor: “Eskiden kesen yine oluyordu, konu komşu akraba… Aslında bir biz de kesebiliyorduk ama kendimi geçtim bu bayramda bir kişi kapımı çalıp senin durumun da iyi değil al bu eti diyemez. Onlara da bir şey diyemem, haklılar. Durumlar kötü. Ne yapıyorlar? Buzluğa atıyorlar, birkaç haftayı kurtarıyorlar. Yani demem o ki eskiden kurban kesiyorlar diye sevinirdik ama şimdi o da yok.”

Eskiden bayramların neşesi, coşkusu olduğunu söyleyen Birsen, “Gerçekten ’Bayram geldi’ derdik. Bayramlaşmalar, ziyaretler… Mesela şimdi bir tatlı yapalım desek, o da lüks! Pandemiden kalan kolonyaları falan kullanıyor artık millet. Bence gelen misafirler de aramıyorlardır zaten. Karnımız doydu da bir şekerimiz kaldı” diyor.

"EV BULMAK BENİM BAYRAMIM OLACAK"

9 günlük tatilde bir plan yaptınız mı diye sorduğumuz da cevap peşinen geliyor: “Para mı var? Param olsaydı memlekete gitmek isterdim. Annemi görmek isterdim. Bizim tatilimiz memleket oluyor tabi. Denize gideyim, şurayı gezeyim hayal. Hayal kurarsın ama gerçekçi bir hayal kurarsın. Memlekete gidiş de hayal oldu... Yol parası 500 lira. Gittin, geldin, yolda yemek yedin 1500 lirayı buluyor.”  Bu bayram tatilinde “fellik fellik” ev aradığını söyleyen Birsen, “Aslında bayramı düşünür durumda da değilim şimdi. İnsanca yaşayabileceğim bir ev bulmak istiyorum. İmkanlarım el vermiyor ama ev bulmak benim bayramım olacak” diyor.

"İNSANCA YAŞAMAK HERKESİN HAKKI"

Geleceğe umutla bakamadığını söylüyor Birsen ama bir çırpıda da istedikleri dökülüyor ağzından: “Başımı sokacağım bir ev isterim, karnım doysun isterim. Maddi olanaklarım el verdiğimde oğlanı yanıma almak isterim. Bunlar zor olmamalı ya! Ama bu koşullarda da çok zor. Asgari ücrete zam yapıldı. Rahatlarız diye düşündüm bir ama elimize geçmeden zamlarla eridi gitti. Yılın başındaki asgari ücretle aldığımız ekmekle şimdiki asgari ücretle alabileceğimiz ekmek arasında 300-400 fark var. Okurken görüyoruz; Eskiden şu kadar çeyrek altın alınırdı şimdi bu kadar diye karşılaştırırlardı asgari ücreti. Biz şimdi ekmekleri kıyaslıyoruz. Durum ne kadar vahim aslında. Ne olacağı belirsiz. Eşimden ayrıyım. Babasında kalıyor şu an oğlum. Çalışıyorum, aldığım bana yetmiyor. Ev arıyorum ama istediğim yeri tutamıyorum. İnsanca yaşam herkesin hakkı. Evlerine et girsin, çocuklarını okutsun, tatile gidebilsin. Bu bayram herkes mutlu olsun isterim ama belki başka bayramlara…”