Boşanmış kadının sırtındaki yük: Eski koca

Türkan Kotankıran

26 yaşımdaydım. Bir kamu kuruluşunda çalışıyordum. Görücü usulüyle evlendik eşimle. Fotoğrafçıydı, kendi işyeri vardı. Evliliğimizin ikinci ayında boşanma dilekçesini vermiştim bile. Çok sorumsuzdu, evle hiç alakası yoktu. Boşandık, ama dost akraba araya girdi, tekrar evlendik.  Bu arada bir oğlum oldu. Birkaç kez işyerini batırdı. Borca girdim, yeniden yeniden işyeri kurduk. Çoğu zaman gündüzleri kendi işimde çalışır, işten çıktıktan sonra eşimin işyerini temizleyip düzenlerdim.Hakareti çoktu, hele içtiği zaman ağzından çıkanı kulağı duymazdı. Ben uyurken saçlarımı yolup yataktan attığı çok olmuştur.  Sanki o yapmamış gibi uyuyor numarası yapardı. Ve nihayet bundan 5 yıl önce şiddetli geçimsizlik yüzünden tekrar boşandık, çocuk bende kaldı. Ve ben artık kurtulmuştum! Ya sen öyle san! Kısa bir süre sonra işyerini kapattı, işsiz kaldı. Otomatik olarak evsiz de kaldı.

KENDİNİ REZİL ETMENİN BÖYLESİ

Şimdi arada bir oğlunu görmeye geliyor. Üstü başı kir pas içinde. Oturduğum yerde herkes birbirini tanır. İnsanlar kendilerince her türlü davranışı bir dul kadına yakıştırmaz, sürekli onu ayıplarlar, bu kir pas içindeki adam da beni ayıplamaya bahane olur diye düşündüm. İlk zamanlar bir poşete kirli elbiselerini koyup bodruma atardı, ben de alır, yıkar tekrar bodruma atardım. Ve eski eşim bunları giyer oğlumu görmeye gelirdi. Derken parasının olmadığını söyleyip harçlık istemeye başladı çocuğa bir şeyler almak için. Bazen para bazen de kredi kartımı verdim. Çok büyük bir hataydı bu yaptığım. Tabi ki bir sürü borçla geri geldi. İstanbul’da yaşayacağını söyleyip beni bir daha rahatsız etmeyeceğine söz verip yol parası istedi. Tam 3 kez de İstanbul parası verdim. Baktım ki çocuk oyuncağına çevirdi bu para isteme işini, kızdım harçlığını kestim. Sonuçta ben de SSK emeklisiyim, bir çocuk okutuyorum. Bazen de lokantalarda yevmiye usulü çalışıyorum. İşe bak, ben onun emekli sandığı gibi oldum. Düzenli düzensiz harçlık istemeleri, sabahın 6’sında gelip kapıya dayanmalar izledi. “Herkes kalkmış, siz ne yatıyorsunuz? Oğlumuzun günde 2000 kaloriye ihtiyacı var. Hemen çocuğa kahvaltı hazırla” diyerek kendini de içeriye atmaya bakıyor. Çoğu zaman ısrarla “Bir şey söyleyeceğim, kapıyı aç” demesi, açmadığım zaman beni konu komşuya rezil etmesi… Açsan bir dert, açmasan gitmiyor, kapı önünde yalvarıyor. Açar açmaz kendini içeriyi atıyor. Ooofoof, daha ne diyeyim? Görüyorsun üşümüş, aç, sefil… Bir tas çorba verir vermez hemen çekyata kendini atıp uyuyor. Oğlum bile artık, “Anne babamı içeri alma” demeye başladı, “Babam kendine yatacak yer, içecek çorba arıyor” diyor. Arkadaşlarının yanında babasıyla karşılaşmak bile istemiyor hatta.

MEĞER BENİ KORUYORMUŞ!

Bu yaz belediye park ve bahçelerinde bir süre çalıştı. Parayı bana verdi. “Bana azar azar ver.” diye aldım, sakladım.Aynı akşam “Benim paramı niye vermiyorsun? Hepsini ver” diye çıktı geldi, içmiş zil zurna. Baktım olmuyor, verdim. Tabi çok kısa bir zamanda yemiş, içmiş, bitirmişti.
Bazen durumu daha da renklendiriyor. Diyor ki “Ben seni korumak zorundayım. Onun için kapına geliyorum, içeri girmek istiyorum. Çünkü millet sana ne der, “dul kadın, sahipsiz”. Ben seni sen farkında bile olmadan koruyorum”.  Benim yeni bir hayat kurmamdan çok korkuyor. Bana telefon ettiğinde telefon meşgulse hemen kapıya dayanıyor, “Kiminle görüşüyorsun? Yoksa evlenecek misin? Aklından bile geçirme!” deyip tehdit ediyor. Güleyim mi ağlayayım mı, bilemiyorum.